[For Unicode]
ကုမ္ပဏီရှိ ဝန်ထမ်းတိုင်းအတွက် အလုအယက်အလုပ်ရူပ်နေချိန်ဖြစ်သည်။ အရောင်းတွေလည်း သွက်လာပြီး manga တွေကလည်း ထုတ်မလောက်ဖြစ်လာသည်။
ဝန်ထမ်းတွေက သူဌေးကို ဂုဏ်ပြုအားပေးဖို့အတွက် သူဌေးရုံးခန်းမှာ စုဝေးကြသည်။
"Surprise~"
"အိုကေ အဲဒါ အံ့သြဖို့ကောင်းတာပဲ ဒီလို လှပတဲ့ အံ့အားသင့်မှုအတွက် ကျေးဇူးအများကြီးတင်တယ်၊ မင်းတို့ရဲ့ကြိုးစားအားထုတ်မှုတွေကို ကျေးဇူးတင်တယ်"
"ဆရာသာမရှိရင် ကျွန်တော်တို့လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး" ဟျွန်းဂျင်က ပြောကာဆိုကာ လူမမြင်ခင် မျက်စိတစ်ဖက် အမြန်မှိတ်ပြပြီး ပြုံးပြလိုက်သည်။
"ကဲ အားလုံးပဲအလုပ်ပြန်လုပ်ကြရအောင်"
ဟျွန်းဂျင်မှ လွဲ၍ အခန်းထဲမှ အကုန် ထွက်သွားကြသည်။
ဘန်ချန်းက ဟျွန်းဂျင်ခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။
"နှစ်ရက်ရှိပြီ သိလား?"
"သိတယ်~"
"မင်းကိုလွမ်းတယ် ...."
"ကျွန်တော်လည်း ကို့ကို လွမ်းတယ်"
ဘန်ချန်းက ဟျွန်းဂျင်ကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။
"ကို..."
"ပါးစပ်ပိတ်ထား ကိုက မင်းအပြောမှာ မခံနိုင်ဘူး"
"ကို မလုပ်နဲ့"
"မရဘူး....ကိုတို့ လုပ်လို့ရမလား...?"
"မဖြစ်ဘူး မရဘူး မလုပ်ပါနဲ့"
"ဘာလို့လဲ....."
"ကို ကျွန်တော်တို့ ရုံးမှာလုပ်လို့မရဘူးလေ"
ဘန်ချန်း ချက်ချင်းမျက်နှာအမူအရာပြောင်းသွားလေသည်။
"ကျွန်တော့်ကို အဲ့လိုမကြည့်ပါနဲ့"
"ဘာလို့ပြောလဲ မရဘူးလို့"
"ဟုတ်တယ်"
"ပြီးတော့...."
ဘန်းချန်း ဟျွန်းဂျင်အင်္ကျီရဲ့ ကြယ်သီးတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စဖြုတ်တော့သည်။
YOU ARE READING
𝙏𝙝𝙚 𝘼𝙧𝙩 𝙤𝙛 𝙁𝙞𝙣𝙙𝙞𝙣𝙜 𝙔𝙤𝙪
Teen Fiction"ဟျွန်းနီဘေဘီ" "ဘယ်သူ့ကို ဘေဘီလို့ ခေါ်နေတာလဲ?" "မင်းလေ" "ကျွန်တော်က ခင်ဗျားရဲ့ ဘေဘီမဟုတ်ဘူး"
