Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Die ene nacht

Wat ik eigenlijk zou 'hopen' als cliffhanger als ik alle signalen vanuit het seizoen bij elkaar zou pakken. Maar wat ik ook 100% zelf maar moest schrijven, omdat we dit nooit zo zouden krijgen vanuit de makers hihi. Dus enjoy mijn, als het goed is spoiler vrije, verhaal!

Beide nog aangeslagen van de gebeurtenissen de afgelopen dagen opende ze de deur van de Ponti. Ze hadden Nico achter gelaten in de handen van mensen die goed voor hen konden gaan zorgen. De psychische klappen die die had opgelopen de afgelopen dagen waren immens en dus besloten ze met zijn drieën dat Nico eerst de juiste zorg nodig had voor ze weer konden proberen of hen weer bij hun kon wonen. Daardoor kwamen ze nu dus samen thuis. Gelukkig met een goede afloop en leefden ze alle drie nog. Dat was niet vanzelfsprekend en dat beseften ze zich maar al te goed. Omdat Wolfs nu rond de zestig was en Eva ook niet meer de aller jongste, werden dit soort dagen fysiek steeds uitdagender. Toch stroomde de adrenaline nog door hun bloed en zouden ze de klap pas later voelen. Eenmaal beneden in de keuken aangekomen en beide met een drankje voor zich gaven ze zichzelf de ruimte om uit te rusten. Hun handen omsloten hun glas. Een diepe zucht was hoorbaar. Ogen werden even gesloten en weer geopend.

'Hoe vaak zijn we nu al zo thuis gekomen, Wolfs?' 'Te vaak, Eef.' Beantwoordde Wolfs deze eigenlijk retorische vraag. 'Ik ga dit niet nog langer vol kunnen houden hoor. Waar ik altijd dacht dat mijn leven alleen om werk draaide besef ik me steeds vaker dat er meer is.' Ze keek hem strak aan. 'Hoe bedoel je?' Wolfs leek haar niet te begrijpen. Eva was haar werk. Nog meer dan hij zijn werk was. 'Nou, mijn familie zijn jij en Nico. Die was ik bijna wéér kwijt vandaag. Door het werk. Ik kan het werk niet meer doen zonder jullie. Als ik een van jullie verlies dan verlies ik mezelf denk ik.' Ze klonk iet wat vermoeid en hij maakte hieruit op dat haar adrenaline begon te zakken.

'Maar wat wil je gaan doen dan?' Vroeg hij. 'Weet je nog dat geld, wat we vonden in het bos?' Hij knikte en wist zeker nog van dat bestaan af. 'We kunnen het gebruiken en ergens opnieuw te beginnen?' Fantaseerde ze. Haar hand ondersteunde inmiddels haar hoofd. 'Of we beginnen niet ergens opnieuw maar zoeken naar iets hier, in Maastricht.' Zijn interesse was inmiddels gewekt. Het geld was eigenlijk bloedgeld, maar het geld besteden voor een goede zaak maakte dat het een mooi doel kreeg. 'Laten we er maar eens goed over na gaan denken dan, Eef.' Haar ogen lichtte op. 'Zie jij jezelf weggaan bij de recherche dan?' Ze wist zelf niet eens of ze het werk ooit op zou kunnen geven, maar dat haar partner het nu ook overwoog verraste haar. 'Over een aantal jaar zou ik dit werk toch al niet meer kunnen doen. Om dan thuis achter de geraniums te moeten gaan zitten klinkt wel als een erg grote overgang. Misschien is het beter om dan iets te gaan doen wat ik nog een tijdje kan volhouden.' Nu knikte zij, ze begreep zijn redenering.

'Maar jij zou wel weer met mij willen gaan werken dus?' Maakte hij de plagerige opmerking. 'Eigenlijk is met familie gaan werken wel een gevaarlijke move hè.' Ze trok zijn glas whiskey bij hem vandaan. 'En jaren lang whiskey drinken en bij de recherche werken is dat niet wil je zeggen?' Liet ze zijn glas boven de grond bungelen. 'Hé, houdt mijn whiskey hier buiten mevrouwtje.' De serieuze sfeer die net nog in de keuken hing was volledig omgeslagen. Serieus was het al te lang geweest de afgelopen dagen. Wat luchtigheid konden ze wel gebruiken. 'En wat dacht u daartegen te kunnen doen dan? Één beweging of uw glas ligt op de grond.' Ze deed net of ze het glas zou laten vallen. Hij deed een poging om bij het glas in de buurt te komen zodat hij het kon opvangen als het zou vallen. Maar uiteraard trok zij haar hand terug zodra hij ook maar één beweging maakte. Met een triomfantelijke glimlach zette ze het glas weer op tafel. 'Zie je nu wel, een gevaarlijke hobby, whiskey drinken. Uw glas kan zomaar op de grond belanden.' Hij pakte het glas vast, tilde het op richting zijn mond, dronk in 1 teug het glas leeg en stond op. Hij zette zijn glas in de gootsteen en liep op Eva af. 'Ik zal jou een laten zien wat een gevaarlijke move is, dame.' Nu had hij een triomfantelijke lach rond zijn mond. Zij leek zich schrap te zetten voor wat zou komen, al had ze geen idee wat.

Hij liep recht op haar af. Zette zijn vinger onder haar kin. Leunde voorover zodat hij haar adem kon voelen en drukte zijn lippen op die van haar. Hoewel ze dit eigenlijk ontzettend spannend vond, kon ze zich er gelijk ook helemaal aan overgeven. Zijn hart ging behoorlijk tekeer, want ook hij vond dit eigenlijk iets te spannend om zomaar te doen. Toch merkte hij dat hij ontspande naarmate de kus voorderde. Beide sloten hun ogen meteen en langzaam kwam er beweging onder hun lippen. De kus begon rustig maar werd passioneel. Jaren lange gevoelens kwamen vrij in deze ene zoen. Inmiddels was Eva opgestaan en hoefde Wolfs niet meer te bukken. Zijn handen omsloten haar gezicht en haar handen lagen op zijn heupen. Zij wilde net beginnen aan de knoopjes van zijn overhemd toen hij zich terug trok.

Zijn hand schoot naar zijn hart en hij kreunde. Zij schoot direct in paniek. Ze bleef zijn naam roepen. 'Wolfs!' Hij zakte onder haar weg. 'Nee, Wolfs!' Schreeuwde ze uit. Niet meteen beseffende wat er gebeurde. Huilend knielde ze naast hem neer. De grote overgang tussen het ene en andere moment maakte dat er atrem een heleboel emoties vrij kwamen bij haar. Ineens besefte ze zich dat ze de geleerde bhv cursussen moest gaan toepassen op haar partner. Ze zorgde dat hij veilig was, luisterde naar zijn ademhaling, merkte dat deze afwezig was en belde meteen 112. Ze kreeg de meldkamer aan de lijn en vertelde wat er aan de hand was. Deze gaf haar aan dat ze moest gaan starten met reanimeren en dat er een ambulance onderweg was. De buurt werd gealarmeerd en na een aantal minuten was er iemand met een AED. Gelukkig zat de voordeur nog niet op slot en kon haar buurtgenoot naar binnen. De stoot adrenaline die haar lichaam weer had opgewekt zorgde ervoor dat ze haar emoties weer kon uitschakelen en kon gaan handelen. Nadat de AED was aangesloten en meermaals had geadviseerd een schok te geven kwam het ambulancepersoneel om het over te nemen. Alles leek daarna zo snel te gaan en nog net haar telefoon en sleutels mee grijpende rende ze achter de mensen aan. Ze mocht gelukkig meerijden met de ambulance en zo zat ze even later te wachten op nieuws in de wachtkamer.

Ze sloot voor even haar ogen. Het kon gewoon niet waar zij dat ze hem nu alsnog zou verliezen. Ze zouden nog zoveel jaren samen mooie dingen kunnen gaan doen. Ze hadden deze avond zelfs al stiekeme plannen bedacht voor de nabije toekomst. En dan zijn gewaagde stap om haar te zoenen en dat na al die jaren. Eindelijk zou ze hem dichterbij hebben gelaten. En nu schoof die muur wel tien meter de lucht in. Het gevoel dat ze moest weglopen was sterk, maar ze kon het niet maken om hem alleen in het ziekenhuis achter te laten. Als hij het niet zou redden had ze in ieder geval die muur alvast klaarstaan. Maar als hij het wel zou redden wist ze niet of ze ooit weer klaar was om hem binnen te laten. Daar was haar bindingsangst te gegrond voor geweest. Zeker nu ze de zoveelste bevestiging had gekregen dat je dierbaren je zomaar konden verlaten. Gelukkig kwam het goede nieuws al snel. Hij had het gehaald. Ze wilde zo snel mogelijk naar hem toe, zien of hij er écht nog was.

'Wolfs, je moet snel weer beter worden hoor. Dan kunnen we samen aan iets nieuws beginnen.' Sprak ze tot de man in het ziekenhuisbed. Alles om hem heen maakte geluid. Hij zag er vredig uit. De bevestiging voor haar om hem achter te kunnen laten. Ze voelde zich benauwd hier en wilde weg. Er was maar één plek die haar nu rust zou geven. En hopelijk had haar bazin daar iets wat haar afleiding gaf. Morgen zou ze bij haar huisgenoot gaan kijken. Hem laten weten hoe erg ze zijn eten en grapjes miste en ze zou vervolgens nooit meer praten over het moment vòòr dat hij de hartaanval kreeg. Maar dat hij eigenhandig haar muur weer af zou gaan breken om bij haar binnen te kunnen komen, die wetenschap gaf haar hoop.

Einde.