အန်တီစန်းနှင့်ခရီးသွားခြင်း
ကျွန်တော်သည် ရန်ကုန်မြို့၏ ဆင်ခြေဖုံးမြို့နယ် တစ်ခုတွင် နေပါသည်။ ကျနော်တို့လမ်းထဲတွင် ကျနော်နှင့် အလွန်ခင်သော သူငယ်ချင်း မောင်မောင် တို့အိမ်ရှိသည်။ မောင်မောင့်ဖခင်သည် အစိုးရအရာရှိကြီးတစ်ဦး ဖြစ်ပြီး အလွန်ဖော်ရွေသူ ဖြစ်ပါသည်။ မောင်မောင်၏မိခင်မှာ အနည်းငယ်မျက်နှာတည်သော်လည်း မောင်မောင့်သူငယ်ချင်း များကို မောင်မောင်ကဲ့သို့ပင် ဂရုစိုက်ပါသည်။
မောင်မောင့်တွင် အကိုတစ်ယောက် ညီမတစ်ယောက် ရှိပါသည်။ မောင်မောင့်အစ်ကိုသည် ဆေးကျောင်းတက်နေပြီး ညီမလေးမှာ ၁၀ တန်း တက်နေပါသည်။ မောင်မောင်နှင့် ကျနော်တို့မှာ ၁၀ တန်းတုန်းက အတူတူ ဖြစ်သော်လည်း တက္ကသိုလ်တွင် မောင်မောင်က ကွန်ပျူတာ တက်နေပြီး ကျနော်က နည်းပညာတက်နေသူ ဖြစ်ပါသည်။
ကျောင်းမတူသော်လည်း မောင်မောင်တို့အိမ်သည် ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းတသိုက် စတည်းချရာအိမ် စားအိမ်သောက်အိမ် ဖြစ်ပါသည်။ ကျနော်တို့မှာလည်း ဟော့ဟော့ ရမ်းရမ်းမဟုတ်သဖြင့် လူကြီးများနှင့် အဆင်ပြေကြပါသည်။ အိမ်တွင် သီချင်းနားထောင် ဂိမ်းအတူကစား လဖက်ရေဆိုင် အတူထိုင်ခြင်းများသာရှိပြီး အသောက်အစား ကင်းကြသူများ ဖြစ်ကြသဖြင့် လူကြီးများနှင့် ပုလဲနံပသင့်ကြပါသည်။
ကျနော်တို့ စုပြီး ဖာသွားချကြသည်ကိုတော့ လူကြီးများ မသိအောင် လုပ်ကြသဖြင့် ကိစ္စသိပ်မရှိလှပါ။ တစ်ခုခက်နေသည်က ဖာချပြီး အရသာတွေ့လာသောအခါ ကျနော့်မှာ မောင်မောင့် အမေနှင့် ညီမလေးကို ကြည့်ကြည့်ပြီး စိတ်ထလာကာ လီးတောင်လာတတ်ခြင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အမေဘဲ ညီမဘဲဟု တွေးကာ စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်းအုပ်နေခဲ့ရပါသည်။
ထလည်းထချင်စရာ။ မောင်မောင့်အမေမှာ ရုပ်ရည်ရော ကိုယ်လုံးပါ အလွန်လှသူဖြစ်ပြီး ညီမလေးကလည်း အမေနှင့် နင်လားငါလား လှသူ ဖြစ်ပါသည်။ မောင်မောင့်အဖေ ဦးလှထွန်းကို ကျနော်တို့က အန်ကယ်ထွန်း ဟုခေါ်ပြီး အမေဒေါ်စန်းစန်းကိုတော့ အန်တီဟုသာ ခေါ်ကြပါသည်။
