İki genç kız atıldıkları okuldan sonra istanbula gider ve yeni bir okula aynı zamanda da yeni bir hayata başlarlar. Fakat istanbulda onları bekleyen çok şey vardır...Hayatlarını değiştiren iki genç adam da buna dahil...
Erdemle derslerimiz bittiğinde okuldan çıktık. Bahçede Duruyu beklemeye başladık. Tuhaf bir şekilde bugün hiç yanımıza gelmemişti. Herkes okuldan çıkmıştı ve biz hala Duruyu bekliyorduk. Nerdeydi bu kız?
Nazlı: Erdem, Nerde bu kız! Niye hala gelmedi?
Erdem: Bilmiyorum ki Nazlı. Belki bizden önce çıkıp eve gitmiştir.
Nazlı: İyide normalde bizi beklerdi. Niye böyle yapsın ki?
Erdem: Hadi gidelim artık eve, yoksa bizi kovucaklar birazdan. Eve gidince kendin sorarsın güzelim olur mu? Hadi gel.
Nazlı: Of tamam.
Erdem ile arabaya binip eve gittiğimizde yol boyunca Duruyu düşünmüştüm. Eve girdiğimizde ev çok sessizdi. Ayakkabılığa baktığımda Durunun ayakkabısını gördüm. Salona doğru yürüdüğümde salonda kimse yoktu. Durunun çantası koltuktaydı.
Nazlı: Duru!
Evin içinde Duruya seslendiğimde hiç bir cevap gelmedi. Biraz tedirgin olsamda sakin olmaya çalıştım. Erdeme doğru döndüm.
Nazlı: Erdem ben bi Duruya bakiyim.
Erdem: Tamam, bende bi duşa girsem iyi olur.
Nazlı: Tamam, sen gir.
Erdem odasına çıktığında bende durunun odasına çıktım. Kapıyı tıklattım ama yine cevap alamadım. Odaya girdiğimde Durunun yatağın içinde yorgana sarılmış bi vaziyette uyuya kaldığını gördüm ve rahatladım. En azından evdeydi. Tam çıkacakken gözleri dikkatimi çekti. Rimeli akmıştı. Niye ağladı ki acaba? Neyse uyandığında sorarım.
Üstümü değiştirip odadan çıktığımda aşağı indim.
(Nazlının kıyafeti)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Salona gelip koltuğa uzandım. Biraz yorulmuştum açıkçası. Yavaş yavaş gözlerimin kapandığında uyuya kaldım. Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum ama birinin üstüme battaniye örtmesiyle yavaşça gözlerimi açtım. Bu Erdemdi.
Erdem: Uyandırdım mı?
Nazlı: Yok, iyi yaptın. Yoksa gece uyanıcaktım. Şimdi uyanmam daha iyi. Otursana.
Yattığım yerden doğrulduğumda Erdemde yanıma oturmuştu. O yanıma oturunca başımı onun omzuna yasladım. Bu hareketimle oda benim elimi tuttu. Öylece oturuyoduk. Ev çok sessizdi ve akşam olmuştu.
Öylece salona bakarken Tolganın olmadığını fark ettim.
Nazlı: Tolga nerde? Göremedim onu? Sen biliyomusun?
Erdem: Maalesef hayır. Banyodan çıkınca odasına baktım yoktu. Kaç kere aradım meşgule attı. Bu çocuğu bazen anlamıyorum. Yine nereye kayboldu kim bilir?
Biraz öylece sessizce durduğumuzda çok sıkıldığımı fark ettim. Başımı erdeme doğru çevirip konuştum.
Nazlı: Ben çok sıkıldım. Evde bira filan var mı? İçelim biraz.
