အမွေခံအပြစ်သား ( Ongoing မှီ )

616 - 620

အပိုင်း(၆၁၆) အမှာစာ

စိတ်လှုပ်ရှားနေသည့် နယ်လာရှားကို ပထမဆုံး တစ်ယောက် အဖြစ် ထို့ပိဟန် ရွေးချယ်လိုက်၏။ နယ်လာရှားမှာ ရှေ့သို့ တိုးလာာ စာကို လက်ခံရန် အဆင်သင့် ဖြစ်နေခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။

ထို့ပိဟန်က လွယ်အိတ်ထဲမှ ငွေရောင် သေတ္တာလေးကို ဖြည်းညင်းစွာ ထုတ်ယူလိုက်၏။ အဝေး တစ်နေရာရှိ မာ့ဆုကျင်း၏ မျက်လုံးများက ကျဥ်း‌မြောင်းသွားသည်။ ထိုသေတ္တာထဲကို သူမ အာရုံခံ၍ မရချေ။ အဆုံးမဲ့ ခြောက်နက်ကြီး တစ်ခုထဲကို ကျရောက်သွားသည့် အလား အဆုံးမဲ့ အမှောင်ထုကိုသာ သူမ ခံစားရ၏။ သူမဘေးရှိ မာ့ယုမှလည်း ထပ်တူပင် ဖြစ်လေသည်။

သူတို့ ကြည့်နေကြစဥ်မှာပင် ထို့ပိဟန်က သေတ္တာကလေးကို ဖြည်းညင်းစွာ ဖွင့်လိုက်ကာ “နယ်လာရှား” ဟု ရေးထားသည့် လက်စွပ်ကလေးကို ထုတ်ယူလိုက်၏။

“လက်ပေး...”

သူက ပြောလိုက်၏။ လက်စွပ်ကလေးကို တွေ့သည်နှင့် နယ်လာရှား၏ မျက်လုံးများမှာ တောက်ပသွား၏။ သူမသာလျှင် မက ရွှယ်ရီဖေး၏ ဟေဇယ် မျက်လုံးများမှာလည်း စိတ်လှုပ်ရှားမှု၊ မျှော်လင့်ချက်တို့နှင့် ပြည့်နှက် သွားသည်။

နယ်လာရှားက လက်ကို ဆန့်ထုတ်ပေးသည်နှင့် ထို့ပိဟန်က အစီအရင်ကို စတင်ကာ လွှဲပြောင်းပေးလိုက်၏။ လက်စွပ်ထဲမှ ဝိညာဥ် အလင်းတစ်ခု တောက်ပလာကာ နယ်လာရှား၏ လက်ဖဝါး အတွင်း ဝင်ရောက် သွားသည်။ မကြာခင်မှာပင် မိန်းကလေးမှာ အလွန် ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်သည့် အသံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရလေတော့၏။

“ငါ့ရဲ့ အခါးဓာတ်လေး... မတွေ့ရတာ ကြာပြီပေါ့... ဟဟ”

သူ၏ နိဒါန်းပျိုးမှုက စနောက်လိုမှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေ၏။

“သူတို့ မင်းကို ဘယ်လို ရှင်းပြထားကြသလဲ ဆိုတာတော့ ကိုယ်လည်း မသိဘူး... ဒါပေမဲ့ ဒီစာကို မင်း လက်ခံ ရရှိတဲ့ အချိန်မှာ ငါတို့ရဲ့ ကြယ်တာရာ နယ်မြေကြီးက ပျက်စီးသွားခဲ့ပါပြီ.. သူတို့ကို ဒေါသ မထွက်ပါနဲ့... အဲဒီလူတွေက ငါ မလုပ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စကို လုပ်ပေးခဲ့ကြတာပါ...”