အပိုင်း (၁၁) ယောက်ျားတွေ အမုန်းဆုံးက မရဘူးလို့ ပြောတာကိုပဲ!
အိပ်ခန်းကို မီးထွန်းမထားဘဲ ပြတင်းကို ဖြတ်၍ ဝင်လာသည့် လရောင်ကသာ အခန်းအား မှိန်ဖျော့ဖျော့ အလင်းပေးနေသည်။
နှစ်ယောက်က ဘေးချင်းကပ်လျက် မျက်နှာချင်းဆိုင် လဲလျောင်းနေသည်။
အားနည်းသည့် အလင်းရောင်အောက်တွင် ချီမော့၏ မျက်လုံးများထဲ၌ အနက်ရောင် အလင်းမှိန်မှိန်တို့က လှိုင်းထနေပြီး အပြင်သို့ပင် လျှံကျနေကာ နက်ရှိုင်းစွာ ဆွဲဆောင်နေသည်။
ရှန်းမူမူက ဘာမပြောရမလဲ မတွေးနိုင်ခင် ဗလာဖြစ်စွာ စိုက်ကြည့်နေပြီး အသက်ရှူအောင့်ထားလိုက်သည်။
"ကျွန်မ ထင်တာတော့ ကျွန်မမှာ အိပ်မပျော်တဲ့ ရောဂါရှိတယ်။ ကျွန်မ... တခြားအခန်းမှာ သွားအိပ်သင့်လား။ အဲဒါဆို ရှင် အနားယူနေတာကို မနှောက်ယှက်မိတော့ဘူးလေ။"
စိုက်ကြည့်နေခြင်းကို ဖမ်းမိသွားသည်က ရှက်ရွံ့ဖွယ် ကောင်းလှသည်။
သူမ ဘာကြောင့် စိုက်ကြည့်နေသည်ကို ရှင်းပြရန် ကြိုးစားခြင်းက ပို၍ပင် ရှက်ရွံ့စရာ ကောင်းလိမ့်မည် ဖြစ်သည်။
သူမက ဘာမှမဖြစ်သလို ဟန်ဆောင်ချင်နေပြီး ဤအရှက်ရဖွယ် အဖြစ်အပျက်မှ ရှောင်ထွက်သွားချင်ခဲ့သည်။
ရှန်းမူမူက ထထိုင်လိုက်ပြီး သူမ၏ ညအိပ်ဝတ်စုံမှ ဟိုက်နေသည့် လည်ပင်းကို ဖုံးအုပ်လိုက်သည်။
ဗီလာအတွင်း၌ အခန်းများစွာ ရှိပြီး အိမ်စေများက အမြဲမပြတ် သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးထားသည်ကို ကျေးဇူးတင်ရပေမည်။ ထို့ကြောင့်သာ သူမက မည်သည့်အခန်းတွင်မဆို သွားအိပ်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
အမှန်တွင် သူမက ချီမော့နှင့် ခဏလောက် အိပ်ခန်းခွဲအိပ်ရန် ပြောချင်ခဲ့သော်လည်း သူနှင့် တွေ့ဆုံရန် အခွင့်အရေး မရခဲ့ပေ။
ယခု ကြည့်ရသည်မှာ အခွင့်အရေးကောင်းတစ်ခု ဖြစ်ပုံရသည်။
"ရှင် ဆက်အိပ်နေလိုက်ပါ။ ကျွန်မ ဘေးအခန်းမှာ သွားနေလိုက်မယ်။"
