දුරුතු සඳ | 𝐀𝐑𝐓 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐋𝐈𝐍𝐆 ( ꪗɀ / ꪮ᭢ᦋꪮỉ᭢ᦋ )

11 වන පරිච්ඡේදය

ප්‍රේමසුත්‍ර

මිනිස්සු තනි වෙන්න නරකයි... පුළු පුළුවන් හැම වෙලාවෙම මිනිස්සු තවත් කාත් එක්ක හරි කතා කරන්න ඕනෑ... එහෙම නැති වුණා ම එහෙම නැති වුණාම මිනිස්සු තමන් එක්කම තනියම කතා කරන්න පටන් ගන්නවා... එක දිගින් දිගටම පුරුද්දකට ගියොත් එක හොද කරන්න බැරි වෙන ලෙඩක් වෙනවා

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

" ඇහැරන් ඉන්න එපා අයාන් ගොඩක් වෙලා... මම ගෙදර ගිහින් කොල් එකක් දෙන්නම් වස්තුවට... "

හවස් වෙලා... නැහැ දැන් ගොඩක් රෑ වෙලා... රෑ අටට විතර ඇති... මට බයයි පොඩි එකාව මේ මහා රෑ තනියම ගෙදර යවන්න...

එත් එයා යන්න ඔනානේ... කලියෙන් යන්න කියලා කොච්චර කිව්වත් එයා නෙමේ ගියේ... ටිකකින් යන්නම් ආයන් කියන ගමන් මුළු වෙලාවේ ම මගේ පස්සෙන් කැරකුණා...

මට බයයි... වෙන මොකුත් නිසා නෙමේ එයාගේ වේගේ නිසා... යන්නේ නැහැ ඉගිල්ලෙනවා... එක වේගයක් ද කියන්න මම දන්නේ නැහැ... මට බයයි... මම ජිවත් වෙන හේතුවට පුංචි හරි සිරිමක් වෙනවාට...

" හ්ම් "

" ඔහොම මුන එල්ලන් ඉන්න එපා ආයාන් පොඩි වෙලාවකට විතරයි නේ... අපි හෙට හම්බෙනවා නේ "

එයාගේ හෙල්මට් එක මගේ අතට දුන්න කොල්ලා මගේ කොණ්ඩේ හදනවා... එකේ හදන්න දෙයක් නැහැ... හැදුවා කියලා මේ මහා රෑ මම කොහේ කියලා යන්නද...

හැබැයි මම මේ දවස් ටිකට එක දෙයක් හොයා ගත්තා... මේ කොල්ලා ආස ම මගේ කොණ්ඩේට කියන්න... කොයි වෙලාවේ බැලුවත් එක හදනවා නැත්නම් එක ඉබිනවා... එයාට ඔනා එක වවන්න... මාව සතුටින් තියෙන පුංචි එකා වෙනුවෙන් ඕන ම දෙයක්...