ŞİZOFRENİN KANLI ÇIĞLIKLARI

2~Kurşun

Selamlar sevgili kuğularım🦩 Öncelikle dün atmam gerekiyordu fakat çok yoğundum kusura bakmayınnn.

***

(3 saat sonra)-Baran'ın anlatımıyla-

Hepimizi mahveden o adamın yanında gidiyordum. Yıllar sonra yüzleşmeye, hesap sormaya. Nasıl karşımıza çıkmaya cesaret edebiliyordu!

Sonunda o büyük binanın önündeydim, hiç değişmemişti. Bahar'la burda büyümüştük, oyunlar oynamıştık, eğlenmiştik ve babamızın canını kaybetmiştik.

Zili çalıp beklemeye başladım. İstesem kimsenin ruhu duymadan içeri girebilirdim ama o adamla yüzleşmek istiyordum ne de olsa.

Kapıyı kısa boylu tatlı bir hizmetli açtı."Ben Akif Sönmez'i görmeye geldim."

"Elbette hemen haber veriyim." Kadının kolunu tuttum.

"Olmaz öyle sürprizim bozulur." Birden içeri dalıp odaları tek tek dolaşmaya başladım. Her odayı ezbere biliyordum. Sonunda salonda onu buldum. O koca karanlık salon ışıl ışıldı. Yerde o günkü gibi kan yoktu, babam yoktu.

"Aaa bizimki gelmiş. Hoşgeldin Baran Kuş."

"Akif Sönmez, sen hangi hakla kardeşimin karşısına çıkarsın?" Ellerim adamın yakasındaydı. Onu öyle sarsıyordum ki yüzü kıpkırmızı olmuştu.

"Abi dur." Başımı çevirdiğimde Akif'in 5 yaşındaki kızı Eylül'le karşılaştım. Akif'in yakasını bırakıp küçük kıza doğru yaklaştım. Bukle bukle saçlarına dokundum.

"Tamam abicim, bıraktım. Özür dilerim, biz sadece büyükler arasında konuşuyorduk. Korkma benden bir şey olmayacak tamam mı?"

Küçük kız boynuma sarıldı. Benden korkmuştu ama sonra korkusu bitmişti. Akif Sönmez'e son kez bakıp kapıya ilerledim. Peşimden geliyordu.

"Baran! Bir daha kızıma dokunursan seni bitiririm."

"Akif, ben senin kızına bir şey yapmam. Ama bir düşünsene sen babamın kızı önünde onu öldürdün. Aynı şeyi senin kızın yaşasa... Neyse, ben vicdansız değilim, senin gibi." Kapıyı arkamdan çarpıp gitmiştim.

***

Eve geldiğimde uyumak üzere olan Bahar'ın yanına gittim. Yatağının kenarına uzanıp saçlarıyla oynadım. Hafifçe gözlerini açtı. Bal gibi gözleri o kadar güzeldi ve öyle güzel bakıyordu ki...

"Abi, o adam dedi." Uykulu gözlerle bana bakan kardeşime baktım.

"Ne dedi?" Karnına koyduğu eliyle elimi tuttu.

"Abi, beni bırakmazsın değil mi?"

"Bırakmam. Ne ben ne kardeşlerin ne de annem, hiçbirimiz seni bırakmayız." Hafifçe gülümseyip gözlerini kapattı.

Bahar derin uykulara dalarken telefonum çalmaya başladı. Alev arıyordu. Büyük ihtimalle Bahar içindi. Alev'di meraklandırmak istemiyordum ama Bahar'ı da yalnız bırakamazdım. Mesaj sayfasına girdim.

Baran-Selam. Telefonu açamdım Bahar'ın yanındayım ve uyuyor. Yalnız bırakmak istemedim.

Alev-Sorun değil. Nasıl oldu? İyi mi?

Baran-Daha iyi olacak merak etme.

Alev-Bu gün sen gelmeden önce bir şeyler sayıklıyordu. O benim abim falan dedi. Aranızda sorun yok değil mi?