Son Nefes

17. Bölüm

Medya: Umut Komutan

"Kardeşlik, düştüğünde elinden tutmak, 
bırakmayacağını bilerek dayanmaktır."

Bölüm Şarkımız; 

Mert Demir ~ Ateşe Düştüm

17. Bölüm 

"Yoruldum!"

-- YAZAR -- 

Timdekiler sonunda döndüklerinde Umut, Baki, Berat, Soner, Mustafa ve Yaşar seri adımlarla hastaneye gitmişlerdi. 

Ameliyathanenin girişine ilk ulaşan Umut olurken gözleri dolu dolu olan annesini ve hemen yanındaki babasını gördü. Ardından da Nisa ve hemen köşede gözlerini bir an olsun kapıdan ayırmayan Ahves'i gördü. 

Dikkati o kadar dağınıktı ki, kız kardeşi için harap olan Ahves'i bile fark etmemişti.

O sırada açılan kapıya döndü. "Nedir?" dedi onlara adım atmadan.

"Yaralanmadaki kurşunu çıkardık. Kalpteki sorunu giderdik lakin iç kanamasıyla organ harabiyeti bizi uğraştırıyor. Size bilgi vermek isterdim ama şu an tablo çok iyi görünmüyor." 

Doktorun sözlerini duyan abileri yutkunamadıklarını hissetti. 

"Doktor, iyileşecek mi?" 

"Biz elimizden geleni yapıyoruz ancak durumu kritik." dedi doktor ve gitti. 

Bütün kardeşler bir kenarda duvara yaslanmışken Umut geriye doğru birkaç adım attı ve duvarın dibinde yere çöktü. 

*

Aradan bir süre geçtiğinde içeriden hemşireler çıktı. "Nedir durumu?" dedi çöktüğü yerden hızla kalkan Umut. 

"Ameliyat bitti, hocamız bilgi verecek size." 

"Ya bakın, ufacık bir şey soruyoruz ya. Söyleyemez misiniz? Durumu nedir?" dedi Baki de o sırada. 

"Bekleyin, haber verecekler size." 

"Yavrum, sabredin biraz. Buse kendine gelecek." dedi Asena Hanım da ayaklanırken. 

"Anne. Anne ben yoruldum, anlıyor musun? Ben çok yoruldum. Bütün sevdiklerimi bu şerefsizlere kurban vermekten yoruldum ben!" dedi Afife Hanım'a doğru bir adım atarak Umut. 

Arkasını döndü. "Ben yoruldum," diye sayıklayarak birkaç adım attı. "Ben yoruldum be!" diye bağırıp ameliyathanenin kapısına kadar sinirle adımını attı. "Bu şerefsizler gülerken ben yas tutmaktan yoruldum! YORULDUM ARTIK!" dedi ve eliyle vurdu ameliyathane kapısına. Kardeşleri onu tutmaya çalışsa da nafileydi. 

"Üsteğmenim!" dedi Selçuk Albay en sonunda. "Hadi biraz dışarı çıkalım evladım." 

"Komutanım, kız kardeşim burada yatarken ben hiçbir yere gitmiyorum." dedi, gözleri kararlılıkla parlıyordu.

"Bu bir emirdir, Üsteğmenim." dedi ve itiraz etmediğini belli edercesine adımladı Selçuk Albay. 

*