Merhaba ben "Derin". 15 yaşındayım.Şu koskoca evde yapayalnızım Yeni birşey degil.Doğduğumdan beri yalnızım. Bu zamana kadar kiminle çok yakın olduysam en büyük kazığı atıp gittiler. İnsanlar çok kötü çok acımasız ve dünya yaşanılası biryer değil. Küçükken hep içine kapanık biriydim.Sıranın bir köşesine geçip Yalnızca okurdum.Sahip olamayacağım hikâyeleri. Yıllarca hep kenara köşeye atılan oldum. Başarılı biriydim ve yetenekliydim.Kıskanılırdım. Herkes kızar,bağırır,kırardı.Bir kalbimin oldugunu unuturlardı. Hep unutuldum zaten. Çok zengin ailenin şımarık kızı olmadım hiçbir zaman. Hergün başka biriyle gezen biri olmadım.Bir kişi için ölüp ölüp dirilen aşk açısı çeken biri de olmadım hiçbir zaman. Ölmek istiyorum diye hayattan bıkmış bir hava veren birisi de değildim. Kimseye o şekilde gösterişler yapıp tüm ilgiyi üzerime çekmek istemedim. Hatta birisinin ilgisini çeksem rahatsız olur,göz önünde olmaktan korkardım.Anlayacağınız güçsüz bir kızdım. Yïllar geçti.Lise çağlarına geldiğimde herşeyimin farklı olabileceğini düşünmüştüm.Belki de birisnin neşe kaynağı, yaşama sevinci olabilirdim.Birisine aşık olabilirdi ve çok seveceğim arkadaşlarım olabilirdi.Okulun ilk günü birilerinin gelip benimle ilgilenmesini bekledim. Herkes tanışıp kaynaşmıştı. O gün yalnızlığa mahkum biri olduğumu anladım. İnsanların arasına girmeye çekindim. Sınıfa yeni bi kız gelmişti. Gelip "Oturabilir miyim?" dedi "tabi" dedim Tanıştık.Adı "Cemre" "Arkadaş olabilir mıyız?" bu benim için çok ilginç olmuştu. Çok şaşırdım "evet" dedim.Onunla takılmaya başladım. Cemre güzel bir kızdı. 2 ay içinde 2 kişiyle çıkmıştı.Bense onların yanında farkedilmeyen ezilen birisi oldum. Arkadaşlarım vardı ama yine ikinci plandaydım.Herkesin ikinci tercihiydim......
Arkadaşlar inşallah 2.Bölümümü de beğenirsiniz .☺
