*Unicode*
"အား !!!! *ခွမ်း* သူမသိ..မသိလောက်ဘူးမလား..သိသွားခဲ့ရင်.."
လက်မှသွေးတွေဟာ တစ်တောက်တောက်ဖြင့် စီးကျလျက်။ သွေးပေလက်စနှင့် ဂျောင်ကုအိမ်သို့ထပ်သွားပြန်သည်။
နေပူထဲ၌ကားကိုရပ်ပီးအပြင်ထွက်ကာ ဂျောင်ကုရဲ့အိမ်သို့ရှိုးနေလိုက်သည်။ဂျောင်ကုကိုလဲမတွေ့။အိမ်တံခါးအကုန်လုံးလဲပိတ်ထားသည်။ ကြည့်ရတာအပြင်ထွက်သွားပုံ
"ဟင်း အပြင်ထွက်သွားတာလား~ခဗျားပြန်လာတဲ့အထိကျူပ်စောင့်နေမှာ"
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ဂျောင်ကုပြန်အလာကိုကားထဲမှာဘဲဝင်စောင့်နေလိုက်သည်။ ဟိုကောင်နဲ့ထွက်သွားပုံရမည်။
"ဟမ် ?ကင်မ်ထယ်ယောင်း"
"အင်း ကျုပ်"
"ဘာလာလုပ်တာလဲ မင်းကိုမကြိုဆိုဘူး"
"ကိုကိုကလဲဗျာ ကျုပ်ကစွပ်စွဲတာမဟုတ်ပါဘူး ကျုပ်နဲ့ပြန်တွဲပေးပါဗျာ"
"ကင်မ်ထယ်ယောင်း မင်းဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ လွှတ် !!"
"ကျုပ်ကိုပြန်စဉ်းစားပေး"
"မင်းအတွက်အချိန်မရှိဘူး"
"ဘာ ?? ကျုပ်အတွက်အချိန်မရှိဘူးပေါ့ ကျုပ်ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ"
"ဘယ်လိုမှမလုပ်ပေးနဲ့ ငါဘေးမှာမရှိတော့ရင်ရပီ"
"ကျစ် ! ခဗျားဘေးမှာကပ်ပါးကောင်လို့ကပ်နေမှာ ခဗျားသိလား !!"
"မသိဘူး"
သူပြောချင်ရာကိုပြောပြီးအိမ်ထဲကိုဝင်သွားတဲ့ဂျောင်ကု။ထယ်ယောင်းမှာထိုနေရာမှတစ်လှမ်းမှမရွေ့။တစ်ဖန်ပြန်ကြားယောင်လာသည်က
"ငါမင်းကိုမုန်းတယ်ကင်မ်ထယ်ယောင်း"
"ငါမင်းကိုမုန်းတယ်ကင်မ်ထယ်ယောင်း"
"ငါမင်းကိုမုန်းတယ်ကင်မ်ထယ်ယောင်း"
"အား ! ကျုပ်ကိုဘာကြောင့်မို့မုန်းရတာလဲခဗျားရယ်
ကျုပ်ဘာအမှားများပြုလုပ်မိလို့လဲ"
ဂျောင်ကုအိမ်ပေါ်ကနေထယ်ယောင်းရဲ့ပုံစံကို ပြတင်းပေါက်ကတစ်ဆင့် လှမ်းကြည့်နေမိသည်။ သူခြံကိုခြေထောက်တွေနဲ့ကန် အုတ်တေကိုလက်သီးတွေနဲ့ထိုး သူလက်တေမှာလဲ သွေးတွေဟာအများအပြား။ ဒါတောင်ကင်မ်ထယ်ယောင်းတို့မရပ်သေး။ သူထွက်ပြောချင်ပေမဲ့ ဘာမှမပြော။ သူနဲ့ကိုယ်နဲ့ကဆိုင်တော့တာမှမဟုတ်ဘဲ
YOU ARE READING
Bad Boy(ရပ်နား!!)
Fanfictionဤficသည်စာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည် ဤficသည္စာေရးသူ၏စိတ္ကူးသက္သက္သာျဖစ္သည္
