Gerçek Hayatım

17.Bölüm: Yağız Yılmaz

Mert

Gelen koşuşturma sesleriyle kafamı koridora çevirdim.Annemler koşarak buraya doğru geliyordu.

Annem gözü ağlamaktan şişmiş,babam saçı başı dağılmış,abilerim tereddüt ve endişeyle buraya yaklaşıyordu.Biri hariç.

Yiğit abim.

Ayağa kalktım.O sırada annemlerde gelmişti.

"Oğlum kızım nasıl?Asya'nın nesi var?"ağlamaktan dolayı kısık çıkan sesi soruyu sorarken titremişti.

"Hala ameliyatta henüz belli değil."

Annem ağlayarak babama sarılırken babam annemi sıkıca sarmıştı.Gözlerimi birkez bile Yiğit abimden ayırmadım.Bakışlarımı fark edince durdu.Gözlerini çekmek yerine çenesini kaldırıp sert bakışlarıma karşılık verdi.Ayaz abim birbirimize olan bakışları fark edince konuştu.

"Ne oluyor?Niye dik dik birbirinize bakıyorsunuz?"

Onu umursamayıp yiğit abime doğru gidip önünde durdum.

"Onunla ne konuştun?"Bana anlamayan gözlerle bakınca tekrar konuştum.

"O odada ne konuştunuz?"kaşları çatıldı.Bir adım yaklaşırken geri adım atmadım.Aksine çenemi kaldırıp dik dik bakmaya devam ettim.

"Bu seni ilgilendirmez."

"Eğer konu Asya ise ilgilendirir."

"Bir kız için abini karşına mı alıyorsun?"

"O odada ne oldu?"sorusuna eş geçmemde bir cevaptı aslında.

"Bu seni ilgilendirmez ayrıca konumuzla ne alakası var?"

"Sen odadayken her ne dediysen kıza odadan çıkarken suratı beş karıştı."Herkes susmuş bizi izlerken benim odağım sadece karşımdaki adamdı.Yüzü bir an afalladı.Sonra dümdüz bir surat ifadesiyle baktı.

"Olanların o konuyla hiçbir alakası yok."

"O odada ne konuştunuz?"sabrım taşarcasına ona baktım.

"Oğlum tamam kendinize gelin o da üzgün alakası yok diyor."Annemin konuşmasıyla herkes ona dönmüştü ama ben hala ona bakıyordum.Herkesin kafasında soru işareti olduğuna emindim ama kimse üzerine gitmiyordu.

Ona yıllar sonra kavuşmuşken kaybetmek istemiyordum.Canı yanmıştı.Hatta öyle çok yanmıştı ki yaralarını sarmıyor başkasınada sardırttırmıyordu.Onu yalnız bırakmak istemiyordum.Onu koruyup kollamak onunla gerçek bir ikiz olmak istiyordum.

Sahi geç mi kalmıştık?

Zamanı geri alamaz mıydık?

Yaralarını saramaz mıydım?

Herşeye yeniden başlayamaz mıydık?

Gözlerim karşımdaki adama bakıyordu.Konuşmadan sonra herkes susmuş sessizce beklerken o düşünceliydi.

Hissetmiştim.O odada birşey olmuştu.

Doktor çıkınca hepimiz oraya yöneldik.

"Asya Lina Gündoğan'ın yakınları sizler misiniz?"

"Evet doktor bey kızımın durumu nasıl?"annemin sesiyle doktor ona döndü.

"Kızınız durumu iyi ameliyat başarılı geçti lakin vücudunda olan izler oldukça fazla ve bazıları çok derin.Karnının üzerinde bir dikiş izi var.Çok garip bir dikiş.Dikişin altındaki yara açılmış ve mikrop kapmış.O yüzden bir süre boyunca yürümesinde aksaklık olacaktır.Bunun için bol bol istirahat etmeli ve yemek yemesini düzenlemeli kızınızın çok garip bir bağışıklığı var.Zayıf ama güçlü.Söyleyeceklerim bu kadar.Geçmiş olsun."