umay

10

Hayat garip bir yerdi . Bazı anlar var ki doya doya yaşamak istersiniz hiç bitmesin ama elbet bir gün bitecek . Bazı anlar var ki hemen geçip gitsin istersin ama sanki bir ömür boyu gibi sürer geçer . İkisinin sonucunda da biter . Annemle bitmesin isterdim ama bitti .

Zamanın durduğu anlar olurmuş . Benim hayatımda üç defa zaman durdu birincisi ; babamın öldüğü gün , ikincisi ; anne olamayacağımı öğrendiğim gün , üçüncüsü ise; annemin öldüğü gün. Zaman akıp gidiyordu ama benim için çoktan durmuştu zaman .

Hastaneye koşarak yetiştirdik ama sonuç değişmedi çoktan ölümü akşamdan gerçekleşmişti . İnanmak istemedim ama ölmüştü . Toprağa koydular gözümün önünde çevremde sadece Uras , Umay , Ece ve tim vardı . Ben yine ağlayamadım oysa hıçkıra hıçkıra ağlamak isterdim . Güçsüzlüğümü yine kimseye gösteremedim .

Eve geldiğim an anladım ben artık kimsesizdim . Kimsem yoktu artık ellerim titreye titreye eşyalarını topladım kokusu hala duruyordu evin içinde . Olmuştu işte çekip gitmişti bu dünyadan . İstediği olmuştu kızı evlenmişti benim annem mutlu göç etmişti bu dünyadan .

Annem gitti ben koca bir enkaz oldum . Bir haftadır odaya kapanmıştım Umay'ı ise Asena yanına almıştı bu halde ona bakamazdım onu da üzemezdim . Odanın kapısı bir kez vuruldu ses etmedim duvarda ki lekeye bakmaya devam ettim . Bir kez daha vuruldu ses etmedim . Üçüncüde kapı açıldı ellinde yemeklerle dolu tepsiyle Uras girdi içeriye .

Odaya göz gezdirdikten sonra yanıma geldi . Derin bir nefes verdi konuşmak istiyor da konuşamıyor gibiydi bir derin nefes daha alıp konuşmaya başladı . " Yemek yemedin ."

Cevap vermedim . Yemekle zaten hiç aram olmamıştı ki annem kazandığı paranın çoğu evin kirasına , faturalara , okul masraflarıma , evin giderlerine giderdi zaten az para kazanırdı . Paramızı idareli kullanmak zorundaydık . Bazı akşamlar bayat ekmekle karnımı doyurduğum çok gece olurdu çoğu zamanda annem eve aç geliyor diye kalan ekmeği yemez anneme veririmdim. Annem aç mısın? diye sorduğunda yalan söyler ben yemek yedim anne derdim .

"Biraz yemek yemelisin ." Yine cevap vermedim . Tepsiyi yatağın üzerine koydu ."Ne istersin ? seni ne mutlu eder söyle bana yoluna seriyim." Kafamı ona cevirdim ümitle yüzüme bakıyordu . "Konuşalım mı ? Sen susunca bu dünyada ki tüm sesler koca bir gürültü oluyor ."

"Sıkılırsın , yine ne çok soru sordun Yasmin dersin ."

"Demem Yasmin . Ben hiç bir zaman senin soru sormandan rahatsız olmadım . Tam tersine sen soru sordukça gürültü bitiyor ."

"Nasıl gürültü bitiyor ?"

Yatakta yanıma yaklaştı kafamı tutup göğsüne yasladı saçlarımı okşamaya başladı . " Kafamın içinde ki sesler susuyor . Dışarda ki gürültü bir anda kesiliyor sadece sen ve sesin kalıyor . Sesin huzurlu bir ninni gibi." Saçlarımı tek omzuma topaldı . "On beş yıl önce kötü olduğumda o gece sen bana sarılmıştın şimdi ise ben sana sarılıyorum ."

"Ödeşmiş olduk ."

Onaylayan bir mırıltı çıkardı . "Öyle oldu kibritçi kız ama senin o gece yaptığın şeyin hakkı ne yaparsan yap ödenmez ." Bir kaç saniye durdu . "Niye diye sorma zamanı geldiğinde anlatırım ."

Boğazımı temizledim . "Anneler keşke ölümsüz olsa ."

Derin bir iç çekti . "Keşke."

"Umay iyi mi ?"

"Merak etme iyi . Sadece seni merak ediyor . Annen toparlansın geri evimize gideceğiz dedim."

Saçlarım arasında iri parmakları gezindi . Boğazım düğüm düğüm oluyordu gözlerimin içi yanıyordu . "Bir insan acıyla nasıl baş eder yada nasıl hafifler ?"