ကျနော့်အနေနဲ့ကတော့ တစ်ခေါက်တော့မှတ်မှတ်ရရရှိဖူးတယ် တစ်ခေါက်ပဲ။ ရုံးဆင်းချိန်ကားကကြပ်တော့ နောက်ကလူတွေကအရမ်းတိုးကြရင်းပေါ့။ ရှေ့မှာထိုင်နေတာက အပြာနုရောင် ယူနီဖောင်းနဲ့ မမကြီးတစ်ယောက်။ သူကထမင်းချိုင့်လည်း ကူကိုင်ပေးထားတယ်။ နောက်ကလည်း လူကမတရားကြပ်လာတော့ သူထိုင်နေတဲ့နားကို ကျနော်လည်း မတ်တပ်ရပ်ရင်း ကပ်သထက်ကပ်လာတာပေါ့။ သူလည်း ကိုယ်ကို ရို့ပေးရင်း နောက်ဆုံး သူ့လက်မောင်းနဲ့ ကျနော့် ဟိုဟာတို့ မထိတထိ ဖြစ်ဖြစ်သွားတဲ့ထိပဲ။ မမကြီးလည်း သိမယ်ထင်ပါတယ်။ ပထမတော့ သူ့လက်မောင်းကိုရှောင်သေးတယ်။ နောက်တော့ သူလည်း ကျနော့်ကိုဟာနဲ့ သူ့လက်မောင်းကို ကပ်ပေးထားတဲ့ထိပဲ။ အက်မှာဇာတ်လမ်းကစတာ။ ကျနော့်နောက်က အဘွားတစ်ယောက်ကို လာထိုင်အဘွားဆိုပြီး ထပေးလိုက်ပါရော။ သူကကျနော့်ရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ကုန်းကုန်းကြီး။ တန်းကိုလှန်းကိုင်ပြီး ကို့ယို့ကားရားကြီးရပ်နေရော။ ကျနော်လည်း မရတော့ဘူး ခါးကို မဖက်ရုံတမယ် သူ့အိုးနဲ့ ဖိထားလိုက်မိတာ အားရပါးရပဲ။ မမကြီးခဗျာ ရှေ့မှာငြိမ်လို့။ ကျနော်လည်းနောက်ကနေ သူ့ဆံပင်အောက်က ချွေးစို့နေတဲ့ လည်ပင်းဂုတ်သားဖြူဖြူလေးကို ချွေးတွေသိပ်အောင် မှုတ်ပေးလိုက်သေးတယ်။ စော်က ခဏခဏ လှည့်ကြည့်ပြီး ရယ်ပြတယ်။ ကျနော်လည်းရယ်ပြ။ နောက်ဆုံးမှာ သူပြောသွားတာကအသက် အဆင်ပြေရဲ့လားမောင်လေးတဲ့ အစ်မ ရှေ့မှတ်တိုင်ဆင်းမှာတဲ့ဗျာ။
