အပိုင်း 16
နံရံပေါ်က နာရီလက်တံရဲ့ ရွေ့လျားသံကို ပီပီပြင်ပြင်ကြားနေရသည်။
အခန်းတွင်းက တိတ်ဆိတ်နေသည်။
မူကြိုကျောင်းရဲ့ ဘေးပတ်လည်လည်း သစ်ပင်တွေသာ ရှိတာမို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကငြိမ်သက်နေသည်။
ဆူညံသံ အလျဉ်းမရှိ။
လေးဖက်ထောက်ပြီးနေနေသည့် မိုးသက်မေရဲ့ရှေ့မှာထိုင်ခုံတစ်လုံးချပြီးထိုင်နေသော ရှုမဝစံလက်ထဲတွင် ကြက်မွှေးတစ်ချောင်းကိုင်ထားသည်။
"ခင်ဗျား မျက်လုံးက ကြမ်းပြင်ကို ကြည့်ထား"
အမိန့်ပေးတဲ့အတိုင်း မိုးသက် ကြမ်းပြင်ကိုသာ အကြည့်ပို့လိုက်သည်။
"ကျနော်ပြောတဲ့အတိုင်း မှန်အောင်လိုက်လုပ်"
"ဟုတ်"
"ခင်ဗျား တင်ပါးကို ကော့ထား"
ရှုမဝစံ ထိုင်ခုံမှ ထကာ မရဲ့ အနောက်ဘက်ဆီကို သွားလိုက်သည်။
ကော့ထက်နေသည့် တင်ပါးလေးပေါ်က အရှိုးရာတွေက အခုထိ မပျောက်သေး။
အဟောင်းမပျောက်သေးတာတောင် အသစ်ထပ်ပေးရတော့မည်။
အလေးမထားမှု ပေါ့ဆမှုကို မုန်းတယ်ဆိုတာ 'မ'သိရက်နဲ့ ဘာကြောင့်များ ပေါ့ဆနိုင်ရတာလဲ။
ဒေါသကို တမင်ဆွတယ်လို့ ပြောရအောင်လည်း 'မ' က အခုထိ သူ့အမှားကို သူမသိသေး။
.
.
မိုးသက်မေ အသက်တောင် ပြင်းပြင်းမရှုရဲပေ။
အခုအခြေအနေကြီးကို သူတကယ်ကြောက်နေမိသည်။
ကြက်မွှေးကို ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သောအသံကို ကြားရပြီးနောက် တင်ပါးနှစ်ခုကြားထဲကို တစ်စုံတစ်ရာထိုးသွင်းခံလိုက်ရသည်။
"အာ့"
ရှုမဝစံ မမိုးသက်မေရဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုကြားကို ဘောပင်တစ်ချောင်းထိုးထည့်လိုက်သည်။
"ပြုတ်မကျအောင်ထိန်းထား"
"ဟုတ်"
မိုးသက်မေ တင်ပါးကြားမှာ ရှိနေတဲ့ ဘောပင်ဆီကိုသာ စိတ်ရောက်နေသည်။
ချွေးတွေထွက်နေပြီး လူက ပူထူနေလေပြီ။
နောက်ထပ် ကြုံရမယ့် အရာတွေကို ရင်ခုန်နေမိသည်။
YOU ARE READING
နွေလမင်းရဲ့ ချစ်ခြင်းပင်လယ်(Completed)
Romanceမမအနားမှာ ရှိနေရတာ သိပ်အေးချမ်းတာပဲ။မမဆူတာလေးကလည်းချစ်စရာလေး။
