Until you. VOLTOOID

55.

'Kom, laten we naar boven gaan.' Zegt Farid terwijl hij zicht recht drukt van de grond. Alyssa blijft zitten, het was alsof ze geen kracht had om op te staan. Hij helpt haar overeind en plaatst zijn arm onder haar armen en wandelt langzaam met haar de woonkamer uit. ze had geen evenwicht meer, want moest het niet aan Farid liggen dan was ze al gevallen op de grond. 

Hij helpt haar de trappen oplopen, hij zegt niets, hij voelde zich enkel schuldig. Hij voelde zich zo schuldig voor het feit dat hij deel gemaakt heeft aan een keuze in haar leven waar ze nooit zelf achter stond. Hij voelde zich schuldig dat hij enkel aan zichzelf dacht en niet aan wat zij wou. Hij dwong haar, hij klemde haar in een keuze waar ze geen veel bewegingsmogelijkheid in had. 

Hij wandelt met haar naar het bed en zet haar neer. 

'Lig maar Alyssa, dan rust je een beetje uit.' Alyssa kijkt naar hem en schudt zachtjes haar hoofd. 'Verdien ik dit, Farid?' Farid zet zich naast haar neer op het bed, hij grijpt met zijn handen haar gezicht en schudt zijn hoofd. 'Zo mag je niet denken, oké? Zo mag je niet denken-' Hij probeert haar zelfvertrouwen terug in haar te blazen. 'Je bent de meest puurste ziel die ik ooit in mijn leven ontmoet heb- betere mensen dan jou bestaan niet,' Alyssa verlaagt haar blik, ze kan haar tranen niet bedwingen. Ze plaatst langzaam haar handen op die van Farid, ze trekt zijn handen langzaam van haar gezicht weg en schudt haar hoofd. 

'Je had mij niet moeten tegenhouden, Farid,' Zegt ze zachtjes. 'Ik heb mijn waardes tot as voor hem laten worden, ik heb mezelf tot het laagste niveau laten zakken.' Ze snift zachtjes. 'Ik heb geleefd als een persoon die moest overleven, ik heb ervoor gezorgd dat mijn broertjes, mijn zusje wel een toekomst konden krijgen. Ik- mijn zusje wou niet meer bij ons leven- ze zei me dat duizend keer- keer op keer opnieuw- ze zei dat ze ooit uit huis zou weglopen als het niet zou ophouden, en ik? Ik kon niet eens denken aan weglopen, Farid. Ik zei haar dat ze op kot moest gaan- op die manier was ze weg van huis, maar tegelijkertijd heeft ze ons dan niet in de steek gelaten, als je mij begrijpt.' Ze heft zachtjes haar schouders op. 'Over twee jaar studeert ze af- en- en dan heeft ze een carrière, en kan ze werken voor zichzelf. En ik?' Ze kijkt Farid recht in de ogen aan. 'Ik was iedere dag alleen thuis- ik kon met niemand praten- mama- daar kon je niet mee praten, mijn broertjes- mijn broertjes zijn veel te jong. Ik had mijn zusje nodig, zoveel verschillen we niet in leeftijd- ik wou dat ik mijn hart bij haar kon ventileren- mijn- niets- het was altijd mezelf- altijd,' Ze heft weer zachtjes haar schouders op. 'Ik hoopte gewoon dat mijn vader ooit iets ging doen aan zijn verslaving- want- het is makkelijk gezegd- stop er gewoon mee- zo werkt het niet- een verslaving is een ziekte- je lost het niet zomaar op- dus- ik kon hem niet meteen de schuld geven, ik kon niet meteen met de vinger wijzen- maar-' Ze zucht zachtjes. 'Een andere vrouw, Farid?' Haar mondhoeken zakken naar beneden, ze bedwingt haar tranen. 'Een andere vrouw? Heb je niet gezien hoe chique ze eruit ziet? Heb je- je kent jouw eigen restaurant, Farid- daar eten geen normale mensen, daar eten rijke mensen.' Ze snikt weer zachtjes en haalt zeer diep adem. 

'Had ik het maar niet gezien,' Ze gaat zeer langzaam met haar tong over haar lippen. 'Wat gaat mijn moeder voelen?' Ze kijkt Farid recht in de ogen. 'Farid? Wat moet ik met mijn moeder? Moet ik haar hart breken? Moet ik het laten gebeuren alsof het niets is?' 

Farid drukt zich recht van het bed, hij wandelt naar haar kaptafel en grijpt haar haarborstel. Hij zet zich weer op het bed en doet haar teken om om te draaien zodat hij haar haren kan borstelen. 

'Luister naar mij,' Zegt hij terwijl hij haar haren langzaam bij elkaar neemt. 

'Morgen gaan we naar je moeder en vertel je wat je gezien hebt. Je moeder heeft het recht op de waarheid, misschien geeft dat haar een reden om jouw vader te verlaten en haar kinderen te periodiseren.' Hij borstelt zeer zachtjes haar haren. 

Alyssa blijft stil, ze geeft geen antwoord. 

'Als je liever alleen gaat, dan breng ik je en wacht ik op je in de auto. Kies maar zelf hoe je het wilt.' 

Weer reageert Alyssa niet. 

Ze draait zich langzaam om en kijkt naar Farid. Ze kijkt naar zijn handen, ze ziet hoe hij de borstel vast heeft, ze kijkt dan naar zijn ogen. 

Misschien in een ander levenstijd had hun ontmoeting anders geweest. Wat als hun eerste ontmoeting niet zo verlopen is zoals het gelopen is? Misschien zouden ze wel van elkaar houden? Misschien zou zij wel van hem houden? Misschien kon ze niet van hem houden voor wat hij van haar ontnomen heeft? Misschien kon ze niet van hem houden door de pijn die in haar leefde? 

'Dankjewel,' Zegt ze zachtjes. Farid knikt zeer langzaam zijn hoofd en verbreekt het oogcontact. Zijn ogen keken haar aan vol met onuitgesproken medeleven. Hij drukt zich recht en legt de haarborstel terug op haar kaptafel. Hij ziet hoe ze onder het deken kruipt en zichzelf helemaal onder het deken probeert te verstoppen, enkel haar gezicht piepte. Ze lijkt te willen verdwijnen, haar lichaam opgekruld in een wanhopige poging om zichzelf te beschermen tegen de pijn die haar verscheurt. 

Hij kijkt een poosje naar haar en beslist dan de kamer te verlaten. Het was misschien beter als hij niet met haar in hetzelfde bed zou slapen, en zeker niet na alles wat hij vandaag van haar gehoord heeft. Hij verlaat de kamer en sluit de deur zeer langzaam dicht. Hij houdt zijn hand op de klink en blijft staan. Hij kan haar woorden niet uit zijn hoofd zetten, zijn schuldgevoelens knagen aan hem. Wat kon hij doen om haar pijn weg te nemen? 

Hij wandelt langzaam de trappen af, de traptreden lijken eindeloos terwijl hij naar beneden loopt, zijn stappen gedempt door de last van zijn eigen onvermogen. Hij wandelt dan naar de zetel en laat zich neervallen op de zetel. Hij voelt de zwaarte van de dag op zijn schouders drukken. Zijn ademhaling is oppervlakkig, zijn gedachten verstrikt in een wirwar van emoties. Hij leunt zijn hoofd achterover en haalt zeer diep adem. 

Wat een dag.