Moun amour / Yoonmin

4.Eriyorum anlasana

Güzel bir gündü hava güneşliydi sabah kuş cıvıltıları ile uyanmıştım. Mutluydum çünkü yarın tetem dönüyordu dün biraz garipti yeni aldığım şeylerle fotoğraf çekildikten sonra bilinmeyen bir numaradan mesaj almıştım "selam meleğim?" arkadaş olmak istediğini söylemişti ama bu saçma hitaplarda neyin nesiydi ben onu tanımıyordum ama onun beni tanıdığına eminim kolay kolay güvenemezdim kimseye ,çok kafama takmadım biraz yürüyüş yapmaya karar vermiştim üstüme bana uzun olan tişörtümü geçirdim ve en sevdiğim şortumu giydim bu iş tamamdı tek sorun tişört yüzünden şort pek gözükmüyordu her neyse ne olabilir sanki evden çıkıp en yakın parka doğru yola koyuldum. Evimin önünde ki siyah araç dikkatimi çekti bu sokakta yaşayan birinin olma ihtimali yoktu çünkü aşırı pahalı bi araçtı içerisi görünmüyordu ama içinde biri varsa şuan beni gördüğüne emindim.
Çok üstünde durmadım arkamı dönüp gittim bir süre sonra parka varmıştım kulaklığımı takıp yürümeye başladım aradan geçen 1-2 saat sonra hava hafiften soğumuştu şort giydiğim için içimden küfür ettim bacaklarım donuyordu bir an önce evime dönmek için hazırlanıyordum ki koşan bi adam bana çarptı telefonum yere düştü sinirle arkamı döndüm "Dikkat etsene ln kaç para bu telefon haberin var mı?" adam beni duymadı bile koşmaya devam etti.
Bir köpekten fln mı kaçıyor acaba öyle olsa havlama sesi duyardım kimden kaçıyor olabilirdi ki telefonumu hızlıca yerden alıp cebime attım tam gidiyordum ki yakınımdan gelen silah sesiyle olduğum yerde kaldım hareket edemedim korkudan yere çöküp ellerimle kulaklarımı kapattım neler olduğu hakkında bildiğim bir şey yoktu istemsizce gözlerim kapalı parkın duvarına sindim deli gibi titriyordum bağırarak kaçan insanlar, ağlayan çocuklar, yardım çığlıkları hepsi az önce huzurla yürüyüş yaptığım parktaki insanların sesiydi arkama bakmadan kaçmam gerekiyordu ama yapamıyordum tek yaptığım şey aptal gibi orda durmaktı kafama silah dayanması an meselesiydi kim böyle bir şey yapardı neden masum insanlara zarar verirdi bilmiyordum gözlerim doldu, silah sesleri susmuyordu kolumda bir el hissettim anında gözlerimi açtım karşımda duran kişi haşmetli Min yoongiydi kıyametin ortasında olmama rağmen gülümsedim belkide birazdan beni öldürecekti yapar mıydı acaba istese yapardı çok düşünmeye gerek yoktu "Sen iyi misin?" aşırı iyiyim ya inanamazsın amk sakin kalmaya çalıştım "iyiyim sanırım "
Cevap verdikten sonra rahatladığını hissettim sanki iyi olman onu mutlu etmiş gibiydi yine slk slk konuşuyorsun iç ses "Burdan hemen gitmelisin yoksa gözünün yaşına bakmazlar" bakmazlar mı bunu yapan o değil miydi ki bellli ki değil aptal jimin yada o kimin umrunda burdan sağ çıkmalıyım bir anda ayaklarım yerden kesildi beni kucağına mı almıştı o yoksa hayal mi görüyordum tam indir beni diyecektim ki sanki bunu anlamış gibi konuştu "sakın inmeye çalışma ufaklık yaşamak istiyorsan sabret biraz" 10 dk boyunca bu şekilde ilerledik ardından siyah bir aracın önünde yere bıraktı beni sabah ki araç bu tanrım evimin önünde miydi o bu kadar zamandır beni arabaya bindirdi saçma bir şekilde itiraz etmiyordum "Ben gelene kadar bekle tek başına eve gitmen güvenli değil " göz kırpıp kapıyı kapattı. Yaşadığım şoku atlatmaya çalışıyordum dışarısı cehennemden ufak bi görüntü gibiydi park alevler içindeydi silah sesleri etrafı inletiyor herkes sağa sola can havliyle koşuyordu ve az önce yoongi oraya dalmıştı resmen, niye onu düşünüyordum ki ne hali varsa görsün yada görmesin benim hayatımı kurtardı galiba emin değilim daha fazla buna seyirci kalamazdım telefonumu çıkarıp polisi arayacaktım ki süpriz şarjım bitmişti şu mal telefonları sonsuza şarjlı yapsalarda kurtulsak ne güzel olurdu birinin buraya acilen polis,ambulans,itfaiye ne varsa çağırması gerekiyordu arabanın başında bekleyen iki koruma vardı camı tıklattım hemen kafasını çevirdi camdan beni duyma olasılığı düşüktü yinede konuştum "Ambulans fln arayamaz mısın bunca masum insana ne olacak?" tamam der gibi kafasını sallayıp telefonunu çıkarttı şaşkındım bir mafyanın korumasına göre oldukça merhametli biriydi ambulansı aradığını düşünüyordum sokağın adresini verdiğini işittim doğruydu ambulansı aramıştı az da olsa sevindim belki bazıları kurtulabilirdi benim kadar şanslı olmaları için dua ettim. Min beni araca tıkalı yarım saat olmuştu nerde kalmıştı bu belkide beni kandırmıştı zarar mi verecekti bana korkmaya başlamıştım ya ona zarar gelmişse aman banane ya o kim ki endişeleniyorum. Bir an onu ilk gördüğüm anı anımsadım çok etkileyiciydi inkar etmek istesemde şuan bile aşırı iyi duruyordu hızlı ve sert adımlarla araca yaklaşıyordu. Bakışları keskindi gözleriyle çiğ çiğ yiyordu resmen off eriyorum be adam anlasana benim olduğum kısmın kapısını açıp üstüme eğildi tam ne oluyor lan diyecekken emniyet kemerimi taktı geriye doğru gidecekken göz göze geldik skeyim gözleri çok güzeldi uçsuz bucaksız bi karanlık gibi bakışlarını dudaklarıma indirdi farkında olmadan dudaklarımı ısırdım daha fazla bakmadan üstümden kalktı ön kapıyı açıp araca bindi 15 dk sonra evimin önündeydik evimi nerden biliyorsun gibi saçma bir soru yöneltmedim. "Teşekkür ederim" dedim sadece sesim fısıltı gibi çıkmıştı "Ne için?"
"Hayatımın kurtardığın için" hafif bir gülüş peyda oldu ince dudaklarında "Her zaman jimin"
Adımı nerden biliyor sormadım niye beni kurtarmıştı onuda sormadım tek bildiğim şey bu son karşılaşmamız değildi araçtan inip eve girdim.

HELLLÜÜ AY BEN GELDİM ÇOK BEĞENDİĞİM BİR BÖLÜM OLDU UMARIM SİZDE ÇOK SEVERSİNİZ OY VERİP YORUM YAPIN NOĞLAR YOKSA BÖLÜM ATMAM KÜSERİM BYYY 💗💖💅💞💝