Pagkatapos ng mahaba naming biyahe ay nakarating kami sa Badoc Island kalaunan. I hopped out of the car and sunlight filtered through the trees.
The air was warm, carrying with the faint scent of a lazy afternoon. I was led to the back of the car to get my things.
“Ano ba kasi ang hinahanap mo? Itong mga pagkain ang buhatin mo!” Dinig kong maktol ni Gustavo sa likod.
Naabutan ko si Eren na suot ang kanyang sling bag pagkarating ko sa likod at naka wayfarers. I wonder how guys pack so little in a bag when it did two times packing for me. I have my lotion, make up, and sunscreen inside, while they only pack their wallet and their fucking pride.
“I got it…” he said and saw his hand carrying my french woody bag. Iyon ang hinahanap niya kanina. Pagkaharap niya sa akin ay inangat niya ang bag at ipinakita sa akin. “Ito lang ang dala mo?”
Wala na siyang suot na cap dahil sunglasses na itim naman ang ipinalit. Kita ko ang repleksyon ko roon sa suot nang magharap kami. What a Goddess looking guy. Aakalain ko na talagang ipinanganak ni Adonis ang lalakeng ito.
“Ako na niyan…” sabi ko pero bago ko pa man makuha ay doon siya umatras para iiwas sa akin iyon.
“Let me do it, princess. The only thing you can do is to be gorgeous and impress me.”
I hit his shoulders with my fist and he laughed.
I faced Gustavo. Apple Rose is beside him with a flash of irritation on her face, carrying an armful of plastics and take out foods.
Daig pa namin ang magpakain ng isang barangay sa dami ng baon na kanilang pinamili. Nang papunta si Kohl kinaroroonan namin para magbuhat din, nagmadali akong kumuha ng pwedeng buhatin at tiyaka na umalis bago pa siya makalapit. Isang paper bag lang ang nakuha ko na may kargang tuwalya. Ni hindi alam kung kanino basta kinuha ko nalang.
“Nagbuhat pa. Iyon lang naman ang kukunin,” mahina ang pagkakasabi ni Apple no’n pag-alis ko pero narinig ko parin.
Hindi ko nalang pinansin ang sinabi niya. Nilagpasan ko si Kohl nang hindi siya pinapansin at patakbo akong sumunod kay Eren na ngayon ay nakalayo na.
The gentle rhythm of the wind danced to the hem of my dress running to him. Nakikipagtransact siya sa para floating cottage at nagbayad.
Nilingon niya ako pagkalapit sakanya. “Sorry. Hinabol mo ba ako?”
His apology was like a punch to my stomach.
“Sumunod lang,” deny ko kahit hinabol ko talaga siya.
Humarap ako sa dagat para makaiwas sa nakakaloko niyang mga ngisi. People’s conversations and laughter blend with the sound of splashing waters.
“At least hindi na kita pipilitin na sumunod at maghabol dahil nagkukusa ka nang pumunta sa akin.”
I hissed and turned to him, tilting my head. The heating sun is kissing his skin. “I love your confidence, motherfucker.”
Pumamaywang siya at nadepina lalo ang magandang mga braso sa itim na compress shirt na suot, humihiyaw ang kagandahan ng tattoo niyang nakatago roon. His tongue darted out, wetting his rosy lower lip, giving me a playful look behind those wayfarers.
“My princess, I’m not a mother. You’re the girl here… and the mother of my children one day.”
“Hah! Keep dreaming–”
“Shit! Watch out!” he shouts and jerks the ball that was about to hit me. Siguro sa taranta niya, naitulak niya ako. Hindi ko rin nakita iyong lubid kaya nawalan ako ng balanse at napadausdos ako sa mainit na buhangin. Hindi ako natamaan sa bola ng vollleyball pero tumama naman ako sa bamboo na cottage namin.
