စချစ်မိတဲ့သူက ကိုယ့်လိုပြောရင်မင်းငိုနေမလား
အချစ်ရယ်။မင်းကိုကိုယ်ကအရင်တွေ့ခဲ့ပြီးချစ်ခဲ့တာပါ။
ကယ်လီဖိုးနီးယားတက္ကသိုလ်မှာဆရာတယောက်အဖြစ်နဲ့ဝင်မဲ့နေ့မှာမင်းကို ကိုယ်တွေ့ခဲ့တယ်။
ဖူးပွင့်ကာစနွေဦးပန်းကလေးတွေနဲ့တူတယ်။
ထိလိုက်တာနဲ့ညှိိုးကျသွားမဲ့ထိကရုဏ်းပင်လေး
တွေနဲ့တူတယ်။ဘယ်သူ့ကိုမှကြာကြာမကြည့်ဖူးတဲ့
ကိုယ့်ကိုမင်းကိုသတိလက်လွတ်ငေးမောနေခဲ့တယ်။
အပြုံးလေးတွေကသိပ်ကိုကဗျာဆန်လှတယ်။
ကံတရားကြီးက ကိုယ့်ကိုမျက်နှာသာပေးခဲ့တယ်။
ကိုယ်သင်မဲ့အခန်းကမင်းတို့အခန်းဖြစ်နေခဲ့တယ်။
နောက်ဆုံးတန်းမှာထိုင်နေတဲ့မင်းက ကိုယ့်ကိုမမှိတ်
မသုန်ကြည့်နေသလို ကိုယ်ကလည်းအကြည့်မလွှဲ
ခဲ့ဘူး။
ကိုယ့်ရင်တွေအခုန်မြန်နေခဲ့တာကြောင့်အခန်းပြင်ကို
ခဏထွက်သွားပြီး ပြန်လာချိန်မှာမင်းကရယ်မောနေခဲ့
ပြန်တယ်။မင်းရဲ့အပြုံးလေးတွေကိုသိပ်သဘောကျ
လိုက်တာ။lunch timeကိုရောက်တော့အကြောင်းမဲ့
ကောင်လေးနောက်ကိုလိုက်နေမိတယ်။ကောင်လေးက
သိသွားပုံရပြီး ထွက်သွားဖို့လုပ်နေတော့အမှတ်တမဲ့
လှမ်းခေါ်မိလိုက်၏။
ကောင်လေးဟာစိတ်လှုပ်ရှားနေပုံရပြီး လက်တွေကို
အချင်းချင်းကုတ်ဖဲ့နေခဲ့သည်။လက်ကလေးတွေအနာ
ဖြစ်မှာစိုးမိသည်။မလုပ်နဲ့ပြောရအောင်လည်းကိုယ်နဲ့
လည်းအရမ်းရင်းနှီးသေးတာမဟုတ်။ခေါင်းငုံံ့ထားပြီး
ရှက်နေပုံရ၏။
နာမည်လေးကKim taehyungတဲ့။နာမည်လေးက
လှသလိုလူလေးကလည်းလှပါသည်။အသံဩရှရှလေးနဲ့မျက်နှာနုနုလေးမှာအလွန်လိုက်ဖက်နေခဲ့သည်။ဒါပေမဲ့သူက'Kim'လို့ပဲခေါ်ချင်သည်။
သူကkoeraစကားပြောတတ်တယ်ပြောတော့အံံ့ဩ
သွားပုံရပြီးခေါင်းမော့ကာမျက်လုံးပြူးရင်းသူ့ကိုကြည့်လာခဲ့သည်။တကယ့်ကိုကလေးလေးပါပဲ။
အိမ်ပြန်ရောက်တော့mommyကိုkimအကြောင်း
ပြောပြခဲ့သည်။mommyကတော့လူတယောက်
အကြောင်းကိုမပြောစထူးပြောနေတာကြောင့်အထူး
အဆန်းဖြစ်နေရသည်။
