Στο κόσμο τους τίποτα δεν τους λυγίζει, κανείς δεν τολμά να προσπαθήσει, σαν φωτιά όλα καίγονται στο πέρασμα τους...όλοι. Δυο αδέλφια ενάντια σε όλο τον κόσμο, δυο λιοντάρια καλούνται να ηγηθούν το βασίλειο τους.
Δυο ονόματα, μια οικογένεια, ένα μυ...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ΈβελινΡ.
Κάποιος χτυπάει την πόρτα. Μια-δύο-τρείς φορές όμως δεν ανοίγω τα μάτια μου. Μετά την χθεσινή άυπνη βραδιά δεν είμαι σίγουρη πως μπορώ. Έμεινα ξύπνια όλη νύχτα ξανα περνώντας κάθε λέξη του πατέρα μου από δίχτυ απεγνωσμένη να διαβάσω ένα κρυφό νόημα πίσω από τα λεγόμενα του. Μια μετάνοια ίσως...όμως κατέληγα ξανά και ξανά σε αδιέξοδο, μόνη με τις σκέψεις μου να κλέβουν κάθε ελπίδα που είχα να κοιμηθώ μέχρι που αργά το πρωί ο ύπνος επιτέλους έφτασε.
Δεν ξέρω ποιος είναι πίσω από την πόρτα όμως είναι επίμονος, γιατί ξαναχτυπάει όμως τώρα μια φωνή συνοδεύει κάθε χτύπο. Νομίζω.
«Άντε υπναρού έχουμε ένα γάμο να σχεδιάσουμε» Μάλλον ονειρεύομαι. Ναι, σίγουρα ονειρεύομαι γιατί μια νεαρή γυναικεία φωνή ακούγεται πίσω από την πόρτα και μιλάει για γάμους και παραμύθια.
Ανοίγω τα μάτια μου με πολύ κόπο -τα βλέφαρα μου βαριά- και βλέπω τον ήλιο που σιωπηλά και κάπως κρυφά μπαίνει από το παράθυρο και φωτίζει το δωμάτιο μου με ένα πολύ όμορφο τρόπο που απλώς επιδεινώνει την ανάγκη μου για να κοιμηθώ.
«Σίγουρα είναι εκεί μέσα ;» Η απαλή φωνή ξανακούγεται όμως πιο χαμηλά σαν να απευθύνεται σε κάποιον άλλο τώρα και όχι σε εμένα. Ένα αίσθημα ντροπής με καταπίνει απότομα και ξαφνικά κάθε κύτταρο μου ξυπνάει και πετάγομαι από το κρεβάτι γρήγορα σουλουπώνοντας τα μαλλιά μου και μέσα σε δυο λεπτά είμαι στην πόρτα και την τραβάω για να ανοίξει.
Μια μελαχρινή κοπέλα με μεγάλα γαλάζια μάτια και χείλη γεμάτα με κοιτάζει και πλημμυρίζει από ενθουσιασμό.
«Ο.Θεέ.Μου...Είσαι μια οπτασία !» Γουρλώνει τα μάτια της και ένα γιγάντιο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της, βάζει τα χέρια της στους ώμους μου σαν να θέλει να με κοιτάξει καλύτερα. Νιώθω τα μάγουλα μου να παίρνουν φωτιά καθώς καταφέρνω ένα αμήχανο χαμόγελο και κοιτάζοντας στα αριστερά της επιτέλους παρατηρώ έναν χαμογελαστό Εμίλιο να με κοιτάζει πονηρά. Μάλλον σε αυτόν μιλούσε προηγούμενος. Δεν έχω ιδέα πια είναι, ποτέ το γιατί με αγγίζει σαν να με ξέρει χρόνια. Δεν μου αρέσει.
