දුරුතු සඳ | 𝐀𝐑𝐓 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐋𝐈𝐍𝐆 ( ꪗɀ / ꪮ᭢ᦋꪮỉ᭢ᦋ )

16 වන පරිච්ඡේදය

" ඌ ඇක්සිඩන්ට් වෙලා සර් "

මට ඇහුනේ එච්චරයි... ඌ ඇක්සිඩන්ට් වෙලා සර් කියලා සහන්ස කියන කොට... මගේ මුළු ලෝකේ ම මගේ කකුල් දෙක ගාව කඩාගෙන වැටුනා වගේ දෙයක් මට දැනෙන්න ගත්තා...

ඇක්සිඩන්ට් වෙලා... මම සිය පාරකට වඩා ඒ වචන ටික හිතින් කියාගෙන යනකොට... වැටෙන්න ගිය මාව අල්ල ගත්ත පොඩි එකා... මගේ කම්මුලට ගහන්න ගත්තේ බය වෙලා...

" ප්ලීස් සර්... අනේ ඇස් පියා ගන්න නම් එපා... මම ආවෙත් තනියම... සර්ට මොනවා හරි උනොත් අරූ ඇස් ඇරිය ගමන් මාව මරන් කයි... ප්ලීස් සර් අපි හොස්පිට්ල් එකට යන් "

සහම්ස අරහෙම කියන කොට කදුළු පිරුණු ඇස් වලින් මම සහන්ස දිහා බලාගෙන හිටියා... සිහිය ඇවිත් නැහැ කියන්නේ... මගේ දරුවාට ඒ තරමට අමාරුයි ද... මම කට කැඩෙනකම් කිව්වා නේද රත්තරන්.. යන මගුලක හිමිට පලයන් කියලා...

මේ සන්සාරේ සිහිනේ මේ
ආදරනීයම මතකේ වූ
දෑසේ ගෑවූ සෙනෙහේ මේ
මා හැරදා සුලගේ පාවූ

හිනාව මියැදී තරු නිවුනලු
දෑලෙ වලාවන් යලි නෑලූ
ආදරේනම් කවුරුන් වේදෝ
මා තරමින් ඔය සිත සෑදූ...

රදිශ්ගේ මේ සන්සාරෙ සිංදුව විතරක් මගේ ඔලුව ඇතුලේ ප්ලේ වෙනකොට... ගෙදර දොර වැහුවා ද කියලාවත් මතක නැති මම... මගේ කොණ්ඩේ ඇද ගත්තා...

එකේ හොරකන් කරන්න දෙයක් නැහැ... එක නිසා ඔන මගුලක්... අනේ මගේ දරුවට මොකුත් නැතිව ඔන දෙයක් දෙයියනේ...

මොන කාලකන්නිකමක් ද ජේසුනේ මේ... ඇයි මට ම... ඇයි දෙයියනේ මම විතරක් ඇයි... මම අහන්නේ ඇයි මට ම මේ තරම් හෙන ගහන්නේ... එක පාර මැරිලා යනවා නම් මැරිලා පලයන්කෝ... මේ තරම් හුස්ම හිරකරන දේවල් විතරක් ම මට වෙන්නේ...

මම අහන්නේ ඇයි ජේසු ඇයි... ඔබ වහන්සේට මාත් එක්ක මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා ද... ඇයි මට ම... මේ තරම් දේවල් වෙන්න මම මොන පවක් ද දෙයියනේ මේ කරලා තියෙන්නේ...