ရန်ကုန်မှ မန္တလေးသို့ မကြာခင် ထွက်ခွာမည့် အမှတ်(၅) အဆန် အမြန်ညရထားကြီးရဲ့ အိပ်စင်တွဲဆီကို မီချယ် အချိန်မီ ရောက်လာခဲ့တယ်။မီချယ်ဆီမှာ အဝတ်အစားထည့်တဲ့ အိတ်တစ်လုံးပဲ ပါတာမို့ ရထားပြတင်းနားက ပစ္စည်းတင်စားပွဲလေး အောက်နားမှာတင်
အိတ်ကို ကပ်ထားလိုက်သည်။
မီချယ်တစ်ယောက် ဖုန်းကိုဖွင့်ပြီး နာရီကြည့်လိုက်တော့ ရထားထွက်ဖို့ကလည်း မိနစ်အနည်းငယ်လောက်ပဲ လိုတော့တာပါ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ထဲမို့ ဒီအိပ်ခန်းထဲ
ထပ်ရောက်လာမယ့် အခြားခရီးသည်တွေကို မိန်းကလေးတွေပဲ ဖြစ်ပါစေလို့ စိတ်ထဲက ကျိတ်ဆုတောင်းနေမိသေးတယ်။တကယ်လို့ ဒီအိပ်ခန်းထဲကို နောက်ထပ်ဝင်လာမယ့်
သုံးဦးဟာ ဘဲကြီးတွေသာ ဖြစ်ခဲ့ရင် မီချယ်
ဘယ်နှယ့်လုပ်ရပါ့။
မီချယ်၏ ဆုတောင်းက မပြည့်။မီချယ်
မဖြစ်စေချင်တဲ့အတိုင်း အိပ်စင်ခန်းထဲကို လူလတ်ပိုင်းအရွယ် ယောက်ျားကြီးသုံးဦး အထုပ်အပိုး ကိုယ်စီသယ်ပြီး ဝင်လာတယ်။ မီချယ့် ရင်ထဲမှာ ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ တကယ်တော့ မီချယ်ဟာလည်း ယင်ဖို
မသမ်းဘူးသေးတဲ့ အပျိုမဒန်းလေးတော့ မဟုတ်ပါ။ဦးမင်းဝဠာဆိုတဲ့ ဘဲကြီးတစ်ပွေနဲ့
ဖြိုးကျော်ဆိုတဲ့ ဘဲလေးတစ်ယောက်တို့ရဲ့ ဖြုတ်ခြင်းတို့ကို ခံဖူးပြီးသားပါ။
မီချယ့်ဘက်ကလည်း အလိုတူ အလိုပါလို့ပဲ ဆိုကြပါစို့။အဲ့ဒီတုန်းကလည်း မီချယ်က အပျိုဖော်ဝင်စ၊ လိင်ကိစ္စဘာညာကို ဘာမှ
သိသေးတာမှ မဟုတ်တာ။မီချယ်တို့နဲ့
တစ်အိမ်ကျော်က မမနွေနှင်းရဲ့ ယောက်ျားမိန်းမ လိင်ဆက်ဆံတဲ့ တစ်တစ်ခွခွစကားတွေကို နားထောင်မိရင်း လက်တည့်စမ်းလိုက်မိတာပေါ့လေ။လိုးခံလိုက်တော့လည်း
ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ယောက်ျားမရသေးရင် မိန်းမဆိုတာ အပျိုပဲလေ။ဘယ်သူတွေက
သိတာမှတ်လို့။
မမနွေနှင်းတောင်မှ ဘဲပွေပြီး အချစ်နယ်တွေ ဒီလောက်လွန်နေတာကို အပျိုပါပဲ လုပ်နေသေးတာကိုး။မီချယ်ဆိုတာက မမနွေနှင်း
ထက်စာရင် လီးတစ်ချောင်း၊ နှစ်ချောင်း
လောက်ပဲ ခံခဲ့ဖူးပြီး စောက်ပတ်ထဲကိုလည်း သုက်ရည် လေး၊ ငါး၊ ခြောက်ခါလောက်ပဲ
အထည့်ခံဖူးတာလေ။များမှ မများသေးတာ။ ရာသီလာချိန်နဲ့လည်း ဝေး၊ တားဆေးလည်းသောက်လိုက်တော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကလေးအမေဘ၀ မဖြစ်ရတော့ဘူးပေါ့။
