Haşmet ameliyathanenin kapısından bir saniye olsun ayrılmıyor öylece sevdiği kadından iyi bir haber bekliyordu lakin altı saat dolmasına rağmen bir şey diyen yoktu. Karısı hakkında en ufacık bir bilgi dahi alamamıştı ve içindeki korku her saniye daha da büyüyordu. Gözü çocuklarına kaydı, ikisininde ağlamaktan gözleri kızarmıştı. Kardeşleri de farklı değildi. Ömürün göz altları kıpkırmızıydı, Behzat ise sadece bir koltuğa oturmuş tepkisizce karşısındaki duvara bakıyordu. Behzat her ne kadar tepkisiz dursa da onunda canı oldukça sıkkındı, canı yanıyordu, biliyordu haşmet. Emine ile evlendiğinde kardeşleri daha çok küçüktü ve Emine kardeşlerine ablalık hatta annelik yapmıştı.
Herkes oldukça üzgün bir şekilde iyi bir habere muhtaçtı. Tekrar çıkardı telefonunu ve saate baktı. 04.47. Altı buçuk saattir ameliyattaydı karısı. Sonra ameliyathanenin kapısı açılınca herkes oraya döndü. Hemşire çıkmıştı açılan kapıdan. Hemşireye bir şey soracak fırsatı bulamadan da hemşire koşar adım uzaklaştı yanlarından. Didem ve ferman babalarına dönmüş bari onun iyi bir şey demesini bekliyorlardı. Haşmet çocuklarına yaklaştı ve oğluyla kızına sarıldı. Sakin olun anneniz iyi olacak demeyi istiyordu ama ameliyata giren doktorun ameliyata girmeden önce dediği şey geliyordu aklına. Herşeye hazırlıklı olun, kolay bir ameliyat olacağını sanmıyorum demişti doktor.
Koridorda tekrar ayak sesleri duymalarıyla koridorun başına baktılar. Biraz önceki hemşire yanında başka bir doktorla yine koşar adım ilerleyerek yanlarına geliyordu. Doktorla hemşire içeri giderkende hiçbiri hiç bir şey dememişti çünkü acil bir şey olduğunu anlamışlardı ve bu korkularını daha da körüklüyordu.
Herkes tekrar eski yerine çekilmiş beklemeye devam ederken bir on dakika daha geçmişti ve kapıdan eminenin ameliyatına giren doktor çıkmıştı.
Herkes tekrardan ayaklanmış, doktora doğru ilerlemiş ve haşmet sözü devralmıştı.
"Doktor bey karım nasıl iyi mi?"
Doktor önce derin bir nefes almış ve söze giriş yapmıştı.
"Emine Hanım getirildiğinde oldukça kötü durumdaydı, kurşunlar oldukça riskli yerlere denk gelmişti. Biz sadece 3 kurşunu çıkarabildik lakin hala vücudunda 4 kurşun var. Ve o 4 kurşunda vücudunun riskli yerlerinde. İkisi kalbine oldukça yakın. Arkadaşım geldi biraz önce ve o devraldı ameliyatı. Size ameliyata girerkende çok riskli ve zor bir ameliyat demiştim zaten ama gittikçe durumu daha da kötüleşti Emine Hanım'ın. Herşeye hazırlıklı olmakta fayda var." deyip hafif bir baş selamı ile uzaklaşmıştı.
Didemin göz yaşları tekrardan akmaya başlamış ve abisine sarılmıştı hızla. Abiside ağlamamak için kendisini zor tutuyordu. Didemi yavaşça koltuğa oturtmuş kendisi de hemen yanına oturmuş kardeşine sarılmıştı.
Artık behzatında gözyaşları akıyordu. Kendisine ablalık annelik yapan kadın içeride can çekişiyordu.
Haşmet yavaş adımlarla hastane koltuklarına ilerledi ve oturdu. Başını elleri arasına almış öylece duruyordu. Dün sabah emine ile konuştukları geldi aklına. Ne demişti Emine?
"Annemi, kardeşlerimi özledim artık, yanlarına gitsek bir? Belki eskisi kadar sinirli değillerdir bana?"
Haşmet lanet etti kendisine. Sevdiği kadın ailesi ile görüşmüyordu sırf kendisi yüzünden. Onlara hasretti yıllarca. Eli tekrar telefonuna gitti. Rehbere girip Hızır ın adının üstüne tıkladı. Hiç düşünmeden yapmıştı bunu ama bunu yapması gerektiğine inanıyor, böyle olması gerektiğini düşünüyordu.
Bir kaç çalıştan sonra telefon açıldı.
"Alo?"
"Hızır ben Haşmet.."
