It Didn't End With A Happy Ending

KABANATA 1

"Saan na naman ba galing 'yang mga tugmang nagpapasakit sa libo-libong damdamin?" nagulat ako sa boses na biglang bumulong sa tenga ko na animo'y multo dahil sa bigla nitong pagsulpot sa kalagitnaan ng pagtatrabaho ko.

It's Bella who's now sipping on her cup of coffee and I realized I was just too focused on typing on my laptop sa puntong hindi ko namalayan na pumasok na pala siya sa cubicle kung nasaan ako.

"Done with your works?" tanong ko kasabay ng pagbaling muli sa ginagawa ko.

 She's been my friend here sa work since day 1 and usually pag nag o-ot ako, ay nag o-ot din siya. But this time, sadyang 'di lang siya umuwi at trip lang na tumambay lang dito.

"Nah. Siguradong mapapagalitan lang din naman ako bukas, 'bat 'di ko pa lulubusin diba" saad niya pa sabay upo sa swivel chair na nasa harapan ko. 

I smiled as I remember kung ano ang ugali niya. She will always try to stretch everyone's patience at napakatapang. I wish I am too.

"You really know how to upset our boss huh" sabi ko pa kasabay ng pagsarado ko sa laptop ko at pagligpit sa mga gamit na nakalatag sa desk ko.

"Pinapagalitan kasi ako ng walang dahilan, tulungan ko nalang siya. At least this time, meron na siyang dahilan diba?" She said with a smirk and I can't help but shook my head.

"Baliw ka talaga"

"How was it?" bigla niyang tanong saakin kaya napalingon ako sakanya ng may pagtataka.

She seems so serious kaya agad akong napaiwas ng tingin ng wala sa oras. It's too random and I hate it.

"Your heart. How is she?" Hindi ko makita sa mata niya at kung ano ba talaga ang intensyon niya sa tanong niyang iyon. Hindi ako sumagot and ended up giving her an awkward smile.

"She's fine...I guess?" saad ko kasabay ng pagkurba ng isang malungkot na ngiti mula sakanya. Napatawa nalang ako bigla sa reaksyon niya tsyaka itinaas ang kamay ko na parang pinapatigil siya.

"Stop with that V, I swear she is." At tumayo na dahil gabi na rin and I am not sure kung may taxi akong makukuha agad sa oras na ito.

She did not respond. She just stared at me like she is trying to get any conclusion to what may my eyes is showing at the very moment. Nginitian ko na lang siya and got my bag with me.

"Una na ko at ingat ka pag-uwi" saad ko with a force smile.

She just nodded kaya tumalikod na ako but as soon as I started stepping, dumami na ulit ang tanong sa isipan ko. Gumulo ulit.

"Mas masakit yan pag nakatago"

I didn't expect that coming. 'Di ko alam bakit bigla na lang ako napahinto sa sinabi niya. I'm starting to get anxious with the idea that maybe it's getting visible again.

Is it?

Hindi na ako lumingon and acted like I didn't hear anything, like her words never triggered anything in me. I did not tell anyone about it. Ganun ba ako kadaling basahin? Maybe I really am.

"Shit" I cursed under my breath.

_________________

I just found myself walking through a very familiar path again which still gives me so much nostalgia. Tiningnan ko muli ang langit ngunit walang bituin na nagpakita sa kalangitan, senyales ng pagbabadyang pag ulan na naman. Ilang araw na rin ganto ang langit, ilang araw ng di nagpapakita ang buwan.

Sakto, nandito ako sa isang coffee shop na palagi kong tinatambayan when I am still studying college. Ba't ako napadpad dito? 'Di ko alam. Basta, 'di ko alam.