Aşkını trabzonun yaylalarında bulan şura en olmadık adama aşık olur. Mafya olan hisara. aralarındaki soğukluğu Trabzon'un karadenizi sahip çıktı.
Bu büyük aşkı yaylalar yaptı ve yaylalar ayrabilirdi.
Uzun zaman sonra tekrardan merhabalarr🎀 Yeni bölümleesizelere geldum🌺 Daha fazla bekletmeden ve ben saçmalamadan iyi okumalar hamsi kuşlarum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Dünyaya geliş amacımı asla bilmiyordum. Bir yaşımda konuşmayı ve yürümeyi öğrenmiştim. Tek başıma. O zamanda tek başıma bir şeyleri öğrenmeye çalışıyordum. Annem hep işe giderdi benide evde tek bırakırdı. Yine tektim yani... Ama üzülmüyordum, niye üzülim ki? O zamanlar annem vardı sonuçta. Şuan 27 yaşında ki ben tek başımayım. Ama bu sefer gerçekten tekim. Annem de yok artık. Beni tek hissettirmeyecek bir Karadeniz vardı. Oda galiba artık yok oluyordu. Karadeniz de beni sevmemişti. Gökyüzünden, dalgalanan denizden, yayladan. Bir çok şeyi onlardan öğrenmiştim, hatta benziyordum.
Gökyüzünün maviliği, yaylanın yeşilliği, denizinin maviliği, bunları ben hep gözümden almıştım. Hepsinin karışımı benim gözlerimdi. Yine karışıklık vardı yani... Gözlerimin karmaşıklığı yetmiyormuş gibi hayatımda karmaşıktı.
Ve ateş...
Hayat beni istemeyecek kadar karmaşıkken benimde yerim yoktu o zaman. Dimi?
Hızla arkamı döndüm. Hisar dı. Mermiyi sıkmıştım fakat hisar kolumu aşağı düşürüp merminin yere isabet etmesini sağlamıştı. Sağlamıştı... Niye yapmıştı bunu? Onun için önemli bir yerim yoktu. Daha beni tanımıyordu bile.
Bir dakika boyunca gözlerime bakmaya devam etti. Bende gözlerimi ayırmadım.
İlk konuşan kişi ben oldum. " Niye izin vermedin?" Diye sordum.
" Evet, banene. Ama sen umrumdasın kızım. Sen hani karadenizini çok seviyordun? Hani senin memleketindi?" Oda derin nefes aldı." Hani nerde o şura? Nerde?"
" Seni hiç ilgilendirmez!" Dedim bağırarak. " Daha beni tanımıyorsun bile."
" Evet, tanımıyorum. Tanımıyorum maalesef. Ama ya sen? Ya sen kendini tanımıyor musun? Bu kadar kolay mı ölmek?" Nefesini verdi." Bu kadar kolay mı karadenizini bırakmak? Bu kadar kolay mı..."
" Kolay lan! Kolay!" Kolumu elinden kurtardım." En çok ne zor biliyor musun?" Gözlerine baktım." En çok sevilmemek zor!"
