Nasze przegrane zwycięstwo

𝐄𝐩𝐢𝐥𝐨𝐠

         Wspólne życie okazało się doprawdy zaskakujące. Wymagało zdecydowanie większych pokładów cierpliwości niżby można przypuszczać, zwłaszcza przy jednoczesnym tkwieniu w biedzie oraz, głównie, pozostawaniu w domu. Mimo to Tadeusz cieszył się, iż radził sobie powoli z wyciąganiem Radosława ku życiu w społeczeństwie, gdy brał go na długie spacery po mieście oraz parku.

         Przestali spacerować po Parku Wyzwolenia dopiero, gdy wszystkie gazety, niezależnie od opcji politycznej, rozkrzyczały się o pożarciu małej dziewczynki przez strzygę pewnego wieczoru. Głośno krzyczał również Kurier Lwigródzki o zgwałceniu tam dwudziestolatki przez żołnierzy ARRu.

         Wspólne zakupy również nie należały do ciekawych. Polegały głównie na staniu w osobnych kolejkach do dwóch różnych sklepów, by mieć większą szansę kupić coś porządnego na obiad. Mimo to żyli na czerstwym chlebie oraz ziemniakach.

         Najdziwniejsze jednak w Lwigrodzie okazały się zmiany powolne, następujące w sposób nieoczywisty. Nazwy ulic coraz częściej zostawały zmieniane, a tabliczki wypisywano po graniecku, w ich obcym alfabecie. Rozkłady jazdy oraz obwieszczenia wieszano w obu językach. W pełni po bórwicku pisano jedynie listy dotyczące eksmisji.

         Właśnie z ich powodu z mieszkania Marii i Franciszka znikały kolejne meble. Skoro nie mogli ich ze sobą zabrać, to postanawiali je sprzedać — robili tak niemalże ze wszystkimi przedmiotami będącymi ich własnością.

         Tadeusz właśnie przeliczał to sobie w głowie, zastanawiał się nad torem wydarzeń ostatnich dni. Były bardzo dziwne. Za szybkie. Wszystkie zmiany następowały zbyt pośpiesznie, bez żadnych wyjaśnień.

         — Kociamber, wstawaj już. Obiecaliśmy im przyjść wcześnie. — Radosław delikatnie szturchał go w ramię, choć sam obudził się dopiero przed chwilą.

* * *

         Tadeuszowi na samą myśl o tym, co nastąpi, ze smutku ściskało serce. Ledwie żuł chleb podany na śniadanie, czując się, jak gdyby przez gardło miał wyskoczyć mu żołądek.

         — Kociamber, ino się nie smuć, wszystko będzie rychtyk już niedługo — próbował pocieszyć go Radosław, głaszcząc po ramieniu z czułością. W Tadeuszu budziło to trudne do wyjaśnienia poczucie własnej żałosności.

         — Staram się — odsapnął tylko. Wepchnął sobie do ust nadgryzioną przed chwilą kromkę chleba, żując bardzo długo. Połknął ją, nie kryjąc obrzydzenia. — Może za jakiś czas i my dolączymy do nich na zachodzie. Tylko trudno mi matkę zostawić.

         — Żeś mówił, że ciebie też się wyrzekła.

         — Może i tak. Ale przynajmniej mieszkamy razem tak, jak sobie obiecaliśmy. A jej może kiedyś minie...

         Tadeusz wstał od stołu. Ruszył do łazienki, nie zamykając za sobą drzwi. Po prostu polał grzebień odrobiną wody i w ten właśnie sposób próbował ułożyć sobie fryzurę wyglądającą na całkiem akceptowalną. Garbił się więc przed nisko zawieszonym lustrem, musząc zmieścić się w tak ciasnym pomieszczeniu.

         Większość łazienki zagrabiła sobie i tak mała wanna, w której Tadeuszowi kąpiel przychodziła z trudem z winy jego wysokiego wzrostu. Poza nią mieścił się tylko sedes i umywalka, bez miejsca na jakąkolwiek szafkę. Lecz nawet wówczas Tadeusz czuł za taki kwaterunek wdzięczność; było mu tam o wiele bardziej komfortowo niż w mieszkaniu, w którym się wychował. Czasem tylko konieczność wytrzymania we dwóch na tak małym metrażu okazywała się wyjątkowo irytująca, ale zmotywowała młodszego do realnych poszukiwań nowego zawodu.