Until you. VOLTOOID

60.

Tijd is de oplossing voor alles. Tijd creëert vertrouwen, eerlijkheid. Tijd creëert alles waaraan je kan denken, het los problemen op, het lost moeilijkheden op, het los alles op waar je mee zit. Maar tijd creëert ook problemen, het creëert ook moeilijkheden, het creëert vermoeidheid, woede, pijn, haat. Het is een kwestie van hoe je jouw tijd gebruikt, aan wie je jouw tijd geeft. Iedereen is goed, iedereen is goed op zijn of haar eigen manier en enkel degene die voor jou bestemd zijn zullen dat inzien, en enkel degene die voor jou gemaakt zijn zullen van jou een geheel maken. Want ieder pot heeft zijn deksel. 

Farid wandelt naar de keuken terwijl Alyssa op de zetel zit. Hij grijpt een glas en vult het met water. Hij drinkt het in een teug leeg en legt het neer in de wasbak. Hij plaatst zijn handen op de aanleg en probeert kalm te blijven. Er was één ding waarmee hij moeilijk mee kon omgaan en dat besefte hij al te goed. Zijn jaloezie. Dat was zijn zwak, dat was zijn moeilijkheid, hoe kon hij dat beheersen? Het was een gevoel dat opkomt en die hij niet kan beheersen, alles dat zijn jaloezie triggert maakt van hem slecht. 

Hij wandelt naar de woonkamer en ziet Alyssa zitten op de bank. Ze heeft haar benen over elkaar gekruist en zit op haar telefoon. Hij ziet hoe ze haar jurk omhoog getrokken heeft en hoe de knoopjes van haar jurk open staan. Gaat ze zo zitten wanneer iedereen erbij is? Wat als ze blijven naar haar kijken? Wat als ze hun ogen niet van haar kunnen houden? 

'Van mij mag je nu zo zitten, Alyssa, maar eens er één iemand dit huis binnen treedt weet je wat je moet doen.' 

Alyssa verlaagt haar hand met haar telefoon naar beneden en kijkt dan naar Farid. 

'Sorry? Ik heb je niet gehoord. Was je tegen mij bezig?' 

'Zie je iemand anders in de kamer?' 

Alyssa legt haar telefoon neer op de zetel en fronst zachtjes haar wenkbrauwen en kijkt Farid schuin aan. 

'Als je problemen hebt, mag je ze gewoon luid en duidelijk zeggen. Je hoeft niet rond de pot te draaien.' 

'En jij hoeft niet te doen alsof je een dom ding bent.' 

Alyssa laat een lachje horen. Ze drukt zich recht van de zetel en trekt haar jurk naar beneden. Ze zucht diep uit. 

'Ik ga mij niet bezig houden met iemand die slecht wakker geworden is vandaag.' Ze wilt de woonkamer uit wandelen, maar weer houdt Farid zijn woorden haar tegen. 

'Knoopjes dicht.' Alyssa blijft stil staan, ze probeert ook kalm te blijven, maar ergens voelt ze dat dit weer gaat escaleren en daar heeft ze geen zin in. 

Ze draait zich om en kijkt naar Farid. 

'Daarnet heb ik dat gedaan, ik heb naar je geluisterd, maar dan moest jij het weer verpesten, dus vraag ik mij echt af: heeft het wel zin als ik moeite doe?' 

Farid wandelt naar haar toe, hij zegt niets hij grijpt haar knoopjes en knoopt ze meteen dicht. Alyssa zegt niets, ze kijkt enkel hoe hij haar knoopjes dicht knoopt. Zo dicht heeft ze hem nog nooit gevoeld, ze voelt de warmte van zijn handen op haar huid. Ze kijkt enkel naar zijn vingers, naar zijn ring, naar zijn irritaties op zijn blik. 

'Is dat zo moeilijk?' 

Alyssa reageert niet, ze draait zich om en wandelt van hem weg. Ze wandelt naar de tuin en zet zich daar neer op een stoel. Ze moet zich proberen distantiëren van hem, of ze gaan weer ruzies. Verdomme hij had weer gewonnen. 

Ze gaat met haar hand door haar haren, ze is aan het denken. Ze denkt aan Farid, aan alle tijden dat ze samen zijn. Hoe snel gaat de tijd? Een jaar? Ze zijn al een jaar getrouwd, maar kennen elkaar al een anderhalf jaar? Het was nu precies 1 jaar en 6 maanden sinds hun eerste ontmoeting. In die 6 maanden heeft hij ervoor gezorgd dat ze getrouwd waren en dat alles tot in de details klopte. Het was een dag als vandaag. Ze kan zich die dag nog zo goed herinneren. 

De eerste keer dat ze samen in hun kamer binnen liepen, dat hij tegen haar sprak, maar dat zij hem niet kon horen omdat ze enkel het bed kon zien. Ze herinnert zich hoe hard ze hem destijds haatte, ze haatte hem zo hard, zo enorm hard, maar het lijkt alsof er niets van die gevoelens nog overgebleven zijn. Helemaal niets. Ze haatte hem niet meer, ze voelde gewoon niets. En soms, en soms imagineerde ze zich een leven zonder hem en dan moet ze toegeven dat ze geen leven zonder hem kan inbeelden. 

Het moment dat ze net naar binnen wilt en hem terug wilt aanspreken ziet ze meteen de moeder van Farid voor zich en zijn broer. 

'Oh, heyy, jullie zijn er.' Zegt Alyssa meteen met een glimlach. 'Ja, ja, we zijn hopelijk toch niet te laat?' 

'Oh, nee, zeker niet, jullie zijn de eerste nog.' Glimlacht Alyssa en ze groet de moeder van Farid als eerst. Later groet ze de broer van Farid met een hand en richt zich dan weer op Farid zijn moeder. 

'Je mag je jas en tas aan mij geven, dan hang ik die even weg.' 

'Oke, mijn meisje, hier-' Ze trekt haar jas en tas uit en overhandigt die aan Alyssa. 'Fouad, jij mag ook je jas geven hoor, dan hoef ik niet op en neer.' Hij trekt ook zijn jas uit en overhandigt die aan Alyssa. 'Jullie kunnen naar de tuin, het is toch mooi weer.' 

'Is goed,' Reageert Farid zijn broer. 

Wanneer de moeder van Farid en Fouad de tuin in lopen komt Farid de woonkamer uit en ziet hij Alyssa. 

'Ah, geef maar de jassen aan mij, ga jij maar naar de tuin.' 

Hij wilt net de jassen overnemen, maar dan trekt Alyssa zich terug. 'Ik doe het zelf.' 'Geef, Alyssa, dan kan jij gaan zitten.' Hij wilt een tweede poging nemen om het over te nemen, maar weer trekt Alyssa zich terug. 

'Ik zei nee.' Reageert ze kort. Ze wandelt langs Farid naar de trappen en rent naar boven waar ze de jassen ophangt in de kast bij de inloopkamer. 

Farid liet het gewoon, ze is waarschijnlijk boos op hem en is nu geïrriteerd dus besluit hij maar naar de tuin te gaan en bij zijn familie te zitten. 

Het gaat een lange dag worden met een Alyssa die hem ten alle kosten probeert te negeren.