YAZ ŞARKISI

38. Bölüm

Tolganın ağzından

Arabaya bindiğimde Durunun uyuya kaldığını gördüm. Başı omzuna düşmüş, koltukta kıvrılmış bir şekilde uyuyordu. Üstündeki elbise çok kısa ve inceydi. Üstümdeki ceketi çıkartıp onun üstüne örttüğümde elimi tam çekecekken Duru elimi tutup birden koluma sarıldı. O an hareketsizce kalakaldım. fısıldayarak kendi kendime konuştum.

Tolga: Sen bana ne yapıyosun kızım be....Neden bir daha çıktın karşıma? Ne yapıcam ben şimdi seni....

Arabayı süreceğim için yavaşça kolumu ondan çektiğimde uyanmamıştı allahtan. Akşam olduğu için kesin trafik olurdu şimdi yolda. Onu benim eve mi götürsem acaba?

Tolga: Of Duru of....

Arabayı sürmeye başladığımda kendi evime sürüyodum. Daha doğrusu Erdemle kaldığımız evde benimdi ama şuan kaldığım ev şehirden biraz uzak ve sakin bir yerdeydi. Evden gittiğimden beri orda kalıyodum. Yola çıktığımda kafamı arkaya yaslayıp bir yola bir Duruya bakıyodum....Sürekli kendine baktırmayı nasıl beceriyo anlamıyordum....Hele ki o günden sonra....

Evden gittiğimden beri kimsenin telefonunu açmıyordum. Erdemin bile. Tek başıma şehirden uzak evde yatıp kalkıyordum. Bazen kalkamadığım günlerde oluyordu...

Bir saate yakın bi sürede eve varmıştık. Tabiki saat geç olduğu için her yer zifiri karanlıktı. Arabayı evin önüne park edip arabadan indim ve Durunun kapısını açtım. Hala uyuyordu. Eğilip onu kucağıma aldığımda eve doğru yürüyüp kapıyı zar zor açtım. Ev dubleksti ve bu yüzden sadece yukarı kata çıkan merdivenlerin kenarlarındaki loş ışıklar aydınlatıyordu içeriyi. Duruyu yukarı çıkartıp odamda ki yatağa yatırdım. Üstüne örttüğüm ceketi alıp onun yerine yatağın yorganını onun üstüne örttüm. Son kez ona uzun uzun baktıktan sonra tam gidecektim ki Durunun sesi beni durdurdu.

Duru: Tolga...

Duruya döndüğümde gözleri hala kapalıydı.

Tolga: Efendim?

Duru: Neden 2 haftadır eve hiç gelmedin?

Tolga: Duru...

Duru gözlerini yavaşça açtığında hafifçe yataktan doğruldu ve arkasına yaslandı.

Duru: Söylesene? Benden nefret mi ediyosun artık?

Tolga: Hayır tabiki de. Senden nefret filan etmiyorum. Sakın öyle düşünme.

Yavaşça Duruya doğru yürüyüp yanına oturdum. Sarhoş olduğundan mı yoksa gerçekten mi bilmiyorum ama bana öyle masum bakıyodu ki derin bir iç çektim.

Tolga: Seni artık rahat bırakmamı istedin...Bende en çok senin özgür olmanı istediğim için önündeki engeli ortadan kaldırdım sadece...

Duru: Ya ben o engelin hep benimle olmasını istiyosam....O zaman ne olucak?

Duru böyle konuştukça ona daha fazla kapılıyordum...Ama bu onun sarhoş olduğu gerçeğini değiştirmiyordu....

Tolga: Duru....Hadi sen uyu biraz. Sabah seni eve bırakırım ve bir daha karşına çıkmam...İyi geceler...

Tam kalkacakken Durunun elimi tutmasıyla geri oturdum. Gözlerine baktığımda gözleri dolmuştu...

Duru: Tolga....gitme....Bunu bana tekrar yaşatma....Evet ben bir hata yaptım....O sözler sinirle söylenen bir şeydi....

Tolga: Duru....

Duru: Sen gittiğinden beri odamdan çıkmıyorum Tolga. Okuldan eve evden okula gidiyorum. 2 haftadır doğru düzgün yemek bile yemedim ben ya! Her gece, acaba nereye gitti? Acaba benim onu merak ettiğim kadar oda beni merak ediyomu? Acaba iyimi? Nasıl? Nerde? Napıyo? Diye düşünmekten, her gece kendimi suçlamaktan bıktım artık Tolga! Sen o olmayan engeli kaldırdığını sanarken arkanda neler bıraktının farkında bile değilsin tamam mı?

Durunun konuşması bittiğinde sadece sustum. Öylece ona baktım. Ben yokken neden kendine bu kadar acı çektirmişti ki? Kendini aç bıraktığını düşündükçe yumruklarımı daha çok sıktım. Başımı kaldırıp Duruya baktım.

Tolga: Duru-

Dudaklarımda hissettiğim dudaklarla cümlem bölündü. Duru hızlıca beni öpüp geri yüzüme baktığında ben hala olayın şokuyla ona bakıyordum.

Duru: Artık gitmek yok....Lütfen bana bunu bir daha yaşatma Tolga....Önce kendine aşık edip sonrada böyle çekip gidemezsin....

Duru cevap vermemi beklemeden tekrar dudağıma yapıştığında beni kendine çekip yavaşça gömleğimin düğmelerini açmaya başladı. Artık bişey diyemiyodum....Kendimi çoktan ona teslim etmiştim bile.....