School Of Murders [✓]

Chapter 6

Hei-En's POV

Mr. Harisson spread his arms so widely that made me smile big time. I didn't hesitate to rush in his body and hug him so tight that even made him laugh a little.

"Ow, my little princess missed me that much." He teased me while smirking. I just pouted my lips and rollingly rolled my eyes at him without breaking our hugs.

"Who would'nt be? I didn't saw you for almost 2 years. Nakakatampo ka." I said again while pouting like a child, pinalo ko pa nang mahina ang kanyang balikat.

Mabuti nalang talaga at nagkalakas ako ng loob para harapin siya muli... Pero gaya ng dati ay patago pa rin at walang nino man ang makakaalam sa paghaharap at pagkikita namin nang patago.

We are currently here in our school garden where people don't usually go. Just to hide from them.

Kahit sa mga kaibigan ko ay ayokong banggitin sa kanila na ako ang nag-iisang babaeng anak ni Harrison Nicholas McNamar dahil alam kong malalagay lang sa panganib ang buhay ko kung sakali man. Mas mainam nang mag-ingat kaysa ang isinasa-alang alang ang sariling kaligtasan.

"I know why you're here." Lumayo ako sa kanya nang kaunti tsaka siya hinarap. He just stared at me eye to eye.

"You know me.." Then he answered shortly. I just nodded my head at him without breaking our eye contact.

"So, what do you think about it? Is it a suicidal case or someone killed... Her?" I said seriously that made him smile.

"Interested, huh." He said while smirking. Ginaya ko ang kanyang pag-ngisi tsaka siya ginawaran ng tingin na malisosyo.

Ngumiti ako nang malawak na abot hanggang tenga. Pero ganoon na lamang ang pag-iisa ng aking mga labi nang bigla siyang tumawa nang napakalakas na para bang may ginawa akong nakakatawa.

"What's so funny?" I said while glaring at him. This kind of bonding is just normal with us. No tend to hurt each others feelings, just bonding and happily chitchating to each other.

Umiling siya habang nakangiti pa rin ng may kahulugan.

"I know that smile. It's still a big NO!" Pinanlakihan ko siya ng mata tsaka ako bumusangot.

"Dad naman! I'm just asking kung pinatay siya o nagpakamatay nga ba, nothing's more! Alam ko namang hindi mo ako papayagan sa ninanais ko. Noon pa man ganyan ka na sa'kin." I hissed at him that made his face serious. Then after a second bigla na namang sumilay ang ngisi sa kanyang mga labi.

"She was killed." Bigla na naman siyang sumeryuso matapos nitong sabihin. Parang tanga naman itong si erpat. Napa 'o' nalang ang aking bibig kasabay ng pagbibilog ng aking mga mata dahil sa nakakagulat na nalaman.

"I knew it!" Bigla kong nasabi dito. Inilabas ko ang aking cellphone at nakasunod lang naman ang kanyang tingin sa aking mga galaw.

Binuksan ko ang aking gallery at hinanap ang litratong nakuhanan ko sa crime scene. Ang litrato ng papel na may mga numero na hindi ko alam kung ano nga ba ang ibig sabihin. Pero malaki ang hinala ko na malaki ang kinalaman ng mga numerong iyun sa pagkamatay ni Xandria.

Ipinakita ko sa kanya ang litro pero kahit 'ni isang kurap ay hindi niya ginawa. Ang kanyang ekspresyon kanina ay ganoon pa rin. Hindi man lang siya nagulat man lang. Pero hindi na ako magtataka because Harrison Nicholas will never be Harrison Nicholas without him. He's well known to be a famous and the greatest Investigator for pete's sake!

He looked at me using his normal expression.

"Did you get that photo in the crime scene?" He asked at me and I just nodded my head.

"Napansin mo pala ang bagay na iyan." He sighed heavily then he looked at my eyes again. Nakipagtitigan din ako dito.

"How old are you again? 18?" Sabi pa nito na ikinabusangot ko tsaka ako napa cross arms.

"How dare you forget my age! Are you even my father o talagang kinakalimutan mo na ako just because we are not seeing each other for to long?" May tampo sa boses kong sabi tsaka ako umirap sa kawalan. He patted my head then laughed a little that made me pout again.

"Those are codes." Mahinang sabi nito pero agad agad akong napatayo nang tuwid at desperadong tumingin sa kanya para makninig pa sa susunod niyang sasabihin.

"Codes? Sabi ko na nga ba! Sumagi na rin yan sa utak ko, eh. But what kind of code is it? Ano ang laman ng mga numerong iyun?" Sunod sunod kong tanong dito pero ni isa sa mga sinabi ko ay wala siyang sinagot, seryuso lang muli ang kanyang ekspresyon na nakatingin sa akin na para bang nakikipag-usap siya sa mga may awtoridad o may pangalan na sa lipunan.

"It's for you to find out." He said that made my eyes widened! Lumapit pa ako dito tsaka ko hinawakan ang kanyang braso. Is he serious this time? What does it means? O my god! Sana naman tama ang hinala ko.

"What do you mean, dad?" Gulat kong sabi dito habang nanlalaki pa ang aking mga mata. Sana ay hindi ako nagkakamali ng iniisip sa ngayon. Sana ay pagbigyan niya na rin ako sa gusto kong gawin matagal na ang nakalilipas. Biglang bumilis ang tibok ng aking puso dahil sa nararamdamang pagkaexcite sa kanyang sasabihin at pagka-desperadang malaman ang ibig nitong sabihin.

"I know that you're desperate to solve some serious crimes but I keep on blocking your ways because I know that it's to dangerous and you're to young to take the path like me. But I think you can handle now, I'll let you solve this crime but don't you ever think na hindi ako makekealam sa kasong ito because it is a heavy case. Kapag makita kong hindi mo na kaya, ako ang magpapatuloy sa nasimulan mo. Just think what I tought you before at ang mga inaral mo tungkol sa pagsolve ng mga kaso at krimen. I know that you can do it. I trust you."

Napahawak ako sa aking bibig dahil sa pagkagulat. Hindi pa nagrerehistro sa aking utak ang lahat ng kanyang sinabi pero ganoon na lamang ang higpit ng yakap ko sa kanya matapos itong madigest ng aking utak.

Halos maluha pa ako dahil sa sayang nararamdaman.

"Thankyou, daddy!! You are the best dad ever. Finally, it's my time to show what i've got. I promise that i'll solve this crime just for you. Hindi ko sasayangin ang opurtunidad na ibinigay mo sa akin." Maluha luha ko pang nasabi dito. He pat my back then I hug him tighter again.

Napaigik pa siya dahil sa sobrang higpit ng aking yakap. This is it pansit! The long time is over!

Being in a legal age can change everything talaga. Parang naging susi ko na rin ito para payagan ako ni daddy sa ninanais nais kong gawin.

He knew that it was difficult for me and too dangerous to do but because he loves me that much, he still granted my wish.

"Please, HeyN. I'll only let you do this for once, ayokong mapahamak ka gaya ng nangyari sa mama mo noon. You know that you're now the only woman in our family so take care of yourself. Be alive while you can. Don't be a hardheaded girl. I love you that much at hindi ko kakayanin kapag ikaw naman ang mawala sa'min." He said with a pain in his eyes. Maybe he remembered about mom.

Ngumiti naman ako dito nang matamis para ipahiwatig na huwag siyang mag-alala dahil mag-iingat ako.

"Don't worry, dad. Kasing tigas ko man ng ulo si mama, mas maganda at mas cool naman ako sa kanya!" May pagyayabang pa sa boses ko na ikinatawa naman niya.

Siya ang unang humiwalay sa yakapan naming dalawa.

"Okay, basta mag-iingat ka. Don't worry about everything, nasa likod mo lang ako. Hindi rin naman kita hahayaang pasanin lahat ng problema sa pagsolve ng kasong gusto mo. Huwag mong kalimutan na may ama kang The Best Investigator, bago mo pa ma solve ang kasong iyan, naunahan na kita. Just try to beat me this time." Napangiti ako.

"Nagiging hambog ka na rin pala. Yinabangan mo pa ako." Pinalo ko ang kanyang balikat tsaka kami tumawa ulit na parang mga baliw.

"So, we'll meet again next time. I gotta go. I love you." Paalam nito sa akin na ininatango ko naman.

I watched him walk away from me hanggang sa nakalayo na siya at hindi ko na mahagilap pa ang kanyang anino.

This is my time to solve this crime! Xandria's crime! Sana ay maunahan ko si daddy.