KIYAN

Her şeyin başlangıcı

Gizem'in anlatımı ile
Bilincim yerine geldiğinde ayaktaydım. Evdeki herkes de ayaktaydı. Annem kapının önünde kapıyı zorluyor. Babam küçük kardeşimi kucaklamış, annemin arkasında duruyor. Diğer kardeşim ise benim hemen önümde, neler oluyordu. Ne olduğunu yerin ayağım altından kayması ve avizenin çok şiddetli bir şekilde sallanışından anlamıştım.

Annemin kapıyı açışı ile hepimiz salondan çıktık. Babam kardeşim ile yorganıda kucaklamıştı. Annem hemen üzerimize bir şeyler aldı. Babamın aldığı yorganıda alıp evden çıktık. Arabaya bindik ve Babam , babaannemgile sürdü. Babaannemgilin evinin önüne biraz uzağına durmuştuk. Annem ile Babam arabadan indi. Ben ise hala yaşadığımız şeyin şokundaydım. Annem ile Babam etrafa baktıktan sonra bizi arabadan alıp babaannemgilin evine götürdüler.

Eve girdik , bazı akrabalarımız daha vardı. Çok kalabalık değildi. Kuzenimi gördüm ve yanına gittim. Dedem televizyondaki haber sunucusu ile konuşuyordu. Herkes kendi arasında konuşuyordu. Kuzenim ile birkaç fotoğraf çektik. Sonrasında artık kalkma kararı aldık ve eve geçtik.
Eve geçtiğimizde o kadar uykum vardı ki hemen kendimi yatağa attım. Annem de çok yorgundu. Annem "Neyse biraz uyusak bir şey olmaz." dedi. Gözlerimi kapatırken çekyat hala titriyordu ve uykuya daldım.

Gözümü açtığımda annem etrafı toplamıştı. Kalkıp bende çarşafımı katladım, yastığımı aldım ve dolaba koydum. Annem mutfaktan "Montların hepsini bir yerde topla ki eğer bir şey olursa hemen alıp çıkalım." dedi. Ben de "Tamam." dedim. Montları giriş kapısının oraya koymak yerine nereye koydum peki. GİRİŞ KAPISININ TERS YÖNÜNDE OLAN YATAK ODASINA. Evet, biraz aptalım sanki. Annem ile sofrayı kurduk. Babamda gelmişti. Sofraya oturup geceki deprem hakkında konuşmaya başladık.

Bir süre sonra bir ses geldi. Öyle anlatılamayacak bir ses ki tarifini yapamam. Çok korkunçtu, ardından ise çok şiddetli bir sallantı. Annem küçük kardeşimi alıp koltuğun kenarına çömelmişti. Diğer ortanca kardeşim ise annemin arkasına çömelmişti. Babamın elinde çay bardağı vardı. Onu elinden fırlatıp kapıya gitmeye çalışmıştı ayağa kalktığı an kelimenin tam anlamıyla yere yapışmıştı. Ama hiç durmadı ve kapının kolunu tutup açmaya çalıştı. Açamadı, kapı kasılmıştı. Ben o an ne mi yapıyordum. Salonun ortasında, ayakta olan her şeyi izliyordum. O an ki şok ile sadece onu yapabildim.

Babam zar zor kapıyı açmıştı. Annem, küçük kardeşimle hemen kapının eşikliğine gitmişti. Benim Bilincim yerine geldiğinde, ortanca kardeşimin hala koltuğun orada olduğunu gördüm. Korkudan hareket edemiyordu. Hemen kolundan tutup çektim ve annemle aramıza aldım. Aklıma dua etmek geldi ve evin içinde bağıra bağıra bildiğim duaları etmeye başladım. Sesim evin içinde öyle bir yankılanıyordu ki. O an gerçekten öleceğimizi sanmıştım.

Babam kapıyı açmıştı. Herkes çıkışa doğru koşuyordu, benim aklıma montlar geldi. Ben onların ters yönüne koştum. Hemen montları alıp ben de kendimi dışarı attım. Arabaya bindim. Özge halam, bizi sormaya gelmişti. Deprem az önce olmuştu. Ve babaannemgilin oradan bize yürüyerek saniyeler içinde gelmişti. Şaka gibi. Sonra yan tarafımızda oturan halam ve kuzenim geldi. Üzerilerinde hiçbir şey yoktu. Kendilerini evden nasıl attıklarını bilmemişlerdi. Kuzenim arabaya bindi ve hala araba sallanıyordu.

Karşı tarafımızda oturan insanlar feryat figan ağlıyorlardı. Çocukların babası işteymiş ve inşaat gibi bir yer de çalışıyormuş ve haber alamamışlar. Sonrasında babaları geldi ve hepsi sarıldı. Benim babamda o an yanımda olmasaydı nasıl hissederdim. Sanırım aklımı kaybederdim. Allah'a şükür yanımızdaydı. Bir süre bekledikten sonra halamgilin evinin önüne geçtik. Bizim evin orası tehlikeliydi. Halamgilin evinin önü boştu. Orada da bir süre bekledik.