7. Lucan Kontu'nun Kaçışı

Son

Yazarın Notu: Lütfen bu hikayeyi kurgu olduğunu bilerek okuyun. Burada yazanların sadece bir kısmı gerçek bilgiler olmakla beraber, özellikle hikayenin sonu tamamen kurgudur. Bu hikaye 7. Lucan Kontu, Richard Bingham'ın kayboluşunun üzerine esinlendiğim, kendi düşüncelerimle gizemi açıkladığım bir metindir.

Kendi kendime gülümsedim. Medyayı, gazeteleri, haberleri ve nicesini kandırmak ne de kolaydı. Planlarım işe yaramıştı ve şu an kimsenin tahmin edemeyeceği bir yerde hayatımı sürdürüyordum! Herkes kandırıldı.

31 Ekim 1968. Karımla ayrılmıştım ve nefret ettiğim o kadın çocuklarımı da hukuk çerçevesinde almıştı! Mahkemede şiddete meyilli oluşumu öne sürüp resmen kazanmıştı... Ama hiçbir şey ben varken burada bitemezdi. Bitmedi de zaten.

Kumar borçlarımdan dolayı resmen bir batışta idim, ancak duramazdım. Arkadaşım John’un sahibi olduğu seçkin kumar kulübü Clermont Club’a katılıp kendimi kumara vurdum. Eski karım Veronica ise çocuklar için bir dadı tutmuştu.
7 Ekim. O günün normalde Sandra’nın, dadının, izin günü olduğunu; ancak izin gününü ertelediğini biliyordum. Fakat medya, benim bunu bildiğimi bilemezdi. Kandırmamın ilk aşaması bu olacaktı: Sandra’ya, sanki onu eski eşim sanmışım gibi, saldırmak ve bir süre sonra öldürmek.

Bunu yapmam tahmin ettiğim gibi medyanın, Sandra’yı eşim sanarak öldürmeye çalıştığıma inanmasını sağladı! Mutfakta Sandra’yı köşeye sıkıştırıp onu mutfakta tuttum.

Yeniden, tahmin ettiğim gibi; eski karım, merak ve endişeden olacak ki, mutfağa geldi. Geldiği an kendisine kurşun bir boruyla vurmaya başladım. Resmen, aldığım intikamın verdiği zevk ve hazdan olacak, gözüm dönmüştü.
Ancak Veronica beklemediğim bir şey yaptı, bunu dile getirmek uygun olmaz, ardından da biraz sakinleştiğimi hissettim. Planımın bozulmaması için Veronica’nın yüzünü silmek için temiz bir bez getirmeye gittim. Kaçacağını biliyordum, kaçtı da. Fırsatı bulmuştu sonuçta.
Sonradan öğrendiğim kadarıyla saat 21.45 civarı eski evimizin, yani bu durumda eski karımın evinin, yakınında bulunan Plumbers Arms adlı bara gidip yardım istemiş.
O bunu yapana kadar ben Sandra’yı sanki o sanmışım gibi yaparak öldürmüştüm, bir boruyla onu döverek. Ardından da cesedi bir çuvala geçirip bodruma atmıştım.
Oradan hemen arkadaşım Susan’ın evine gittim. Bunu yapmamın sebebi hem ortalığı hem de en azından bir arkadaşımın kafasını karıştırarak bir süre için polisin de aklını karıştırmaktı. Susan'a olayları, başka biri cinayeti işlemiş gibi anlattım. Polise haber vereceğimi söyleyerek de ayrıldım o evden.

Arabamla Newhaven Limanı'na gittim. Arabamı oraya koyup oradan da, iz bırakmadan ayrıldım. Sonrasında ise polisler beni bulamayacağını anlayıp -bunu anlayana kadar beni aramaları birkaç aylık bir süreci içeriyordu- beni bıraktığında aramayı, illegal yöntemlerle de olsa, ülkeden çıkıp Asya'daki bir ülkeye kaçtım. İnsanlar Afrika'ya kaçtığımı ya da intihar edip limanda kaybolduğumu düşünmeye başlamıştı bile! Karım, daha doğrusu eski eşim; Afrika'ya, hatta başka hiçbir ülkeye kaçmayacağımı, rahatına düşkün biri olduğumu polislere ve medyaya söylemişti. Planlarım mükemmel işlemişti.

Bunlarla beraber adım sadece bir gizemin başlığı olarak kalmış oldu. Tüm yaptıklarımı yapma sebebim de çok basitti aslında. Ölmem durumunda miraslarımın çoğu karıma kalırdı, vasiyetnamemin de çok bir anlamı olmazdı. Lakin, ölümüm hakkında kesin bir kanıt bulunamadığı takdirde, vasiyetnamem -onu da arabama yerleştirmiştim- yedi yıl boyunca geçerli olamazdı. O yedi yıl geçene kadar da çocuklarım mirasımı alabilecek yaşa gelmiş olurdu. Böylelikle de nefret ettiğim kadının eline tek kuruş geçemezdi!