"ធ្វេីវាបានទេ? ?"សុងហ៊ុន ពេបមាត់ដៃនាយអោបជេយ៉ុន ស្អិតវិះនឹងថប់ខ្យល់ជេយ៉ុន នៅទីនេះ។
"លោកគ្រូ..យប់ហេីយ លោកគ្រូមិនហត់ទេហ្អេ៎ បង្រៀនខ្ញុំតាំងពីក្បាលល្ងាច"ជេយ៉ុន ងាកមុខចេញភាយចំហាយក្ដៅមកបណ្ដេីរៗ នេះជាលេីកទីមួយហេីយដែលឃេីញ សុងហ៊ុន ក្លាយទៅជាបែបនេះ គេមិនមែនឈឺទេមែនទេ??
"ហេតុអី មិនចង់ធ្វេីមែនទេ?? "សុងហ៊ុន ចងចិញ្ចេីមប្រលែងកម្លាំងដៃអោបជេយ៉ុនចេញ ធ្វេីអោយអាល្អិត ងាកមុខមកគ្រវីក្បាលតតាត់។
"អត់ទេៗ ខ្ញុំគ្រាន់តែ...ខានធ្វេីយូរ"ជេយ៉ុន និយាយតិចៗនៅចុងប្រយោគ នាយអោនមុខចុះលេងម្រាមដៃរបស់ខ្លួនដូចជាកូនក្មេង។
"អញ្ចឹងគួរតែធ្វេីរាល់ថ្ងៃទេ ដេីម្បីកុំអោយឯងមានអារម្មណ៍បែបនេះទៀត! "សុងហ៊ុន ផ្ដល់យោបល់តែមិនមែនជាយោបល់ល្អសោះ គ្រាន់តែជេយ៉ុន លឺហេីយចំហមាត់ហួសចិត្តជាមួយគេភ្លាម។
"អត់ទេ! ថ្ងៃស្អែកលោកគ្រូត្រូវទៅបង្រៀនមិនចឹងហ្អេ៎ អញ្ចឹងចាំថ្ងៃសម្រាកទៅ..."
"អត់ទេ ស្ត្រេស! "សុងហ៊ុន និយាយប៉ុន្មានម៉ាត់ចុងក្រោយ នាយនៅពេបមាត់ មេីលជេយ៉ុនម៉ក់ៗដូចកូនក្មេងមិនឈប់។ ជេយ៉ុន ខាំមាត់តិចៗ នាយគិតមួយសន្ទុះក៏ងក់ក្បាលយល់ព្រម
"តែ...កុំខ្លាំងពេក"ជេយ៉ុន ខ្សឹបក្បែរត្រចៀកសុងហ៊ុន រាងក្រាស់លឺហេីយក៏លាន់មាត់សេីច។ រាងក្រាស់លិតមាត់ឃេីញចំណីនៅពីមុខហេីយ បេីមិនបានជារបស់នាយទេ គ្មាននរណាបានជាដាច់ខាត
រាងក្រាស់លេីអាល្អិតដាក់លេីតុ បបូរមាត់ក្រាស់រហ័សទៅបិទមាត់គេជិត ចំណែកឯដៃដែលទុកទំនេរក៏មិនអោយវានៅដដែលទៀត ស្ទាបអង្អែលសព្វរាងកាយអ្នកម្ខាងទៀត។ រាងក្រាស់ដកមាត់ចេញ សម្លឹងទៅនាយតូច ក៏ភ្ញោចចុងមាត់ នាយដកវ៉ែនតាខ្លួនចេញ ទម្លាក់ទៅលេីតុ ទេីបចាប់ផ្ដើមប្រពាក់ប្រពូនគ្នាម្ដងទៀត។