Geçmişi ağlayarak yâd eden bedeni de ölünce
İnsan geçmiş olur tüm geçmişini öldürerek
Güneşin son doğuşu ve gök son defa mavi
Son defa ısınarak çıkmış bir nefes gibi ağızdan
Umarsız bir dervişe sorunca kanlı gözlerle
İyiler mi çabuk gider durmaksızın aramızdan
Yahut gidince mi iyi olur kaybolan dostlar
Yoksulluğa bulanmış ölümlerden sokak ortasında
Şarkılara meze olan aşkların en platoniklerinden
Neden hep yoksulları sever de sessiz çığlıklı ölüm
Hep son gelir ekşimiş surat tiksinçligiyle
Yüksek kürsüleri işgal eden kanaat önderlerine
Ben bilirim sorsam da o dervişe yine aynı hüzünle
Deprem ancak tetikçisidir yoksulluğun aldıklarının
