Çağla'nın hem sınıfına hem binasına yeni gelen Demir'e hissettiği ama bi türlü kabul edemediği duyguları yüzünden aklı çok karışıktır ve bu karışıklığa çözüm bulmaya çalışırken yaşadıklarını anlatıyorum.
:))
Her hafta atabildiğim kadar bölüm atmaya...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Demir'in anlatımından
Yaklaşık iki haftadır düşüncelerim birbirine girmişti.İlk düşüncem dava süreciydi bu beni mutlu eden bişeydi sonuçta annem ve kardeşim sonunda rahatça hayatını yaşayacaktı.
Demir annesi ve kardeşine odaklanmıştı ama kendi hayatı hakkında hiç düşünmüyordu halbuki onunda hayatında yeni bir dönem başlıyordu.
Sonrasında bi ton düşünce aklıma girmişti hepsi de düğüm olmuştu ben düğümü açmaya çalıştıkça o daha çok karışıyordu.Çağla'nın ilgisi garip hissettiriyordu ben ilgiye pek alışık değildim ve bu beni afallatmıştı nasıl davranmalıyım bilmiyordum.Dava süreci nasıl gidecekti bunu düşünüyordum nasıl ilerleyecekti,sonucunda ne karara varılacaktı,babamın bıraktığı izleri nasıl iyileştirecektik bunun gibi bi ton düşünce vardı aklımda ve en sonunda da yine Çağla sayesinde farkettiğim o zaman aklıma düşen bişey vardı.
Kendi duygularım.
Babamın benden çaldığı tek şey çocukluğum,mutluluklarım,hayallerim değildi duygularımı da çalmıştı.Ben çocukluğumdan beri çok nadir ağlarım hatta öyle hıçkıra hıçkıra ağladığım anlar yok diyebilirim birkaç damla göz yaşı düşerdi gözlerimden sonra biterdi ve hep yalnız olurdum.
Ağlayamıyordum zamanında ağladığım her an için bi bedel ödemiştim ve bu yüzden artık ağlayamıyordum özellikle yanımda biri varken bir damla yaş bile düşmüyordu gözümden.Sanırım artık alışmalıydım çünkü Çağla artık hep ben varım demişti.Gerçekten artık hep var mıydı?
Umarım hep olurdu,komşu kızım hayatımdan umarım hiç çıkmazdı.Hayatımda şuan bile bir yer edinmişti oda hayatımın bir parçası olmuştu ve onu kaybetmek asla yaşamak istemediğim bir korkum olmuştu.Bunu çoğu zaman kendime bile zor söylüyordum ama uzun zaman sonra gerçekten birine bağlanmıştım.
Çağla'ya karşı olan minnetim çok büyüktü o olmasa belki daha zor atlatırdım bu zamanları onun yardımı olmasa olmazdı.Ona olan duygularım ne bende tam olarak emin değilim fakat onu arkadaşım,kardeşim gibi görmediğim kesin.
Ben Çağla'nın yanında çocuk olabiliyorum,kendim olabiliyorum,mutlu oluyorum,gülüyorum hatta genellikle hep gülüyorum ben onun yanında farklı hissediyorum bu duygu ne bilmiyorum daha önce yaşamadığıma eminim ama ne olduğundan asla emin değilim.
