ជីមីនគង់ក្នុងដំណាក់ឪសថអស់រយៈពេលជិតមួយសប្តាហ៍ទៅហើយគិតចាប់ពីថ្ងៃដែលព្រះអង្គបញ្ជូនទ្រង់មកទីនេះ។ ទោះបីជាជីមីនត្រូវព្រះអង្គមើលថែយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ដោយផ្ទាល់ក៏ពិតមែនប៉ុន្ដែជីមីននៅតែមិនសប្បាយព្រះទ័យក៏ព្រោះតែហេតុអីទ្រង់និយាយមិនបាន...
" ម្ចាស់អូន ទ្រង់កុំព្រះតំរិះអី មិនយូរទេអូននឹងដូចដើមវិញ " ព្រះអង្គដែលគង់ទៅក្បែរទ្រង់រួមទាំងមានចានបបរក្នុងដៃលើកមកបញ្ចុកមហេសីម្តងមួយម៉ាត់ៗតែដល់ម៉ាត់ទី៣ទ្រង់ក៏ឈប់សោយហើយជាហេតុធ្វើអោយព្រះអង្គជ្រាបយ៉ាងច្បាស់ថាមហេសីទ្រង់កំពុងតែខ្វាយខ្វល់ពីអី
ជីមីនទ្រង់ងាកមកទតស្វាមីយឺតៗទាំងក្រសែរភ្នែកពោពេញដោយទឹកភ្នែក ទ្រង់ពិតជាចង់មានសុវណ្ណនីយណាស់តែទ្រង់ប្រឹងនិយាយហើយវាមិនចេញសូម្បីតែបន្តិច
" អូនចង់មានបន្ទូលពីអី? នេះ បើអូនចង់មានបន្ទូលអូនសរសេរបាន " ជុងហ្គុកយកក្រដាស់នឹងជក់មួយមកអោយមហេសី
< តើអូននឹងនិយាយមិនបានរហូតមែនទេ? > ប្រយោគក្នុងក្រដាសដែលសរសេរអោយជីមីនធ្វើអោយព្រះអង្គចាប់ផ្តើមយល់ពីអារម្មណ៍របស់មហេសី
ជុងហ្គុកពិតជាចង់អោយរឿងគ្រប់យ៉ាងត្រឡប់មកដូចដើមណាស់ប៉ុន្តែទ្រង់ធ្វើមិនបានទេពេលនេះទ្រង់ធ្វើបានត្រឹមតែលួងលោមមហេសីប៉ុណ្ណោះ
" មិនពិតទេ អូននឹងនិយាយបានឡើងវិញ កុំព្រះតំរិះបែបនេះអី " ព្រះអង្គក្រសោបអោបព្រះកាយរបស់មហេសីដើម្បីផ្ដល់ភាពកក់ក្ដៅ
" កុំបារម្ភអី អូននឹងត្រឡប់មកដូចដើមវិញ បងនឹងមិនទៅណាចោលទ្រង់ទៀតទេ " ជុងហ្គុកអង្អែលខ្នងនឹងសក់របស់មហេសីតិចៗស្របពេលទ្រង់កំពុងតែព្រះកន្សែង
" កុំព្រះកន្សែងអីមហេសីរបស់បង តើទ្រង់ចង់យាងចេញក្រៅដែលទេ? បងចង់អោយទ្រង់ស្រស់ថ្លាខ្លះ " ជុងហ្គុកខិតព្រះកាយចេញបន្តិចមុននឹងថើបទៅលើបបូរមាត់មហេសីមួយខ្សឺតរួចក៏បបួលមហេសីចេញក្រៅហើយមហេសីក៏ងក់ក្បាលយល់ព្រម
ជីមីនត្រូវបានព្រះអង្គយាងទ្រង់អោយចេញក្រៅដើរមើលនេះមើលនោះរួមទាំងមានសេនានឹងមន្ត្រីអាមាត្យតូចធំដើរតាមពីក្រោយដើម្បីការពារសុវត្ថិភាពរបស់ទ្រង់ទាំងពីរ...
YOU ARE READING
ម្ចាស់ក្សត្រីមីន
Chick-Lit{ព្រះមហេសីត្រូវបានព្រះអង្គទម្លាក់មកជាស្នំឯកមីនតើហេតុអីទៅ បើព្រះអង្គធ្វើបែបនេះប្រជារាស្ត្រដូចជាពួកខ្ញុំមិនសុខចិត្តទេក្រាបទូល តើចូសុននឹងទប់ទល់ជាមួយសង្គ្រាមយ៉ាងម៉េចទៅ }
