Jej przeszłość... Ich przyszłość

👑 27 👑

Czerwiec, A.D. 1389
Wawel

Zawisza postawił przed nim kubek z piwem, rozsiadł się wygodnie na krześle i wbił w niego wyczekujące spojrzenie. Litwin upił łyk, całkowicie niezrażony postawą rycerza. Wiedział, że nic mu nie grozi, ale musiał przy tym uważać, żeby nie przeholować. W końcu odchrząknął i odstawił kubek.

- Nie mam sprawy do księżnej - powiedział - Ale tak, jestem tutaj z jej powodu.

Na Zawiszy nie zrobiło to żadnego wrażenia. Uniósł tylko brew, oczekując dokładnych wyjaśnień.

- Szukam jej - wyjawił - Zadowolony?

Pokręcił głową.

- Jesteśmy w tej samej sytuacji - kontynuował - Ja nie wiem, czy mogę ci ufać, więc nie mogę powiedzieć za dużo, tak samo ty mi nie ufasz i nie chcesz mówić - rozłożył ręce.

Zawisza westchnął, w duchu przyznając mu rację za trafne dedukcje.

- Ruta miała powody, by cię o coś podejrzewać?

- Ruta?

- Odpowiadaj na pytania - warknął ostrzegawczo.

- Nie - odparł.

- Działasz na czyjeś zlecenie?

Wzruszył ramionami. Rycerz stracił cierpliwość i pochylił się nad stołem.

- Albo zaczniesz ze mną rozmawiać jak rycerz z rycerzem albo poślę cię na tortury i sam król się dowie, że tu jesteś.

- Król nic nie wie? - zdziwił się - Nie jesteś jego pieskiem na posyłki?

Srogie spojrzenie świadczyło o ostatnim, niemym ostrzeżeniu, więc Sirputis uniósł dłonie w obronnym geście. Zawisza powoli wrócił na swoje miejsce.

- Jeśli martwiłeś się tylko tym, że ta sprawa trafi do króla, to powinieneś być spokojny - odezwał się - Chyba, że mam powody, by go kłopotać?

- Królowi zostawmy królowanie.

Rycerz skinął głową. Sirputis zebrał się w sobie, podbudowany, że trafił akurat na takiego człowieka. Mogło się okazać, że zdobędzie takie informacje, o których nawet wielkiemu księciu się nie śniło, gdy posyłał go na tę misję.

- Przysłał mnie wielki książę - wyjaśnił - Mam zbierać informacje o księżnej i posyłać do Wilna.

Jeśli zaskoczyło to Polaka, to bojar musiał mu oddać, że świetnie to zamaskował.

- W jakim celu?

- Tego nie wiem. Ale mam pewne podejrzenia. I myślę, że tobie, panie rycerzu, również się nasunęły.

- Owszem - odpowiedział - I nie wiem, czy w takim wypadku mogę cię wypuścić.

***

Wiedza, którą pozyskał od bojara była mu ciężarem i nie podobało mu się, że to właśnie jemu przypadło strzeżenie tej tajemnicy. Z drugiej jednak strony lepiej, że trafiło na niego, niż kogoś, kto był "pieskiem na posyłki króla". Mierziło go to niesamowicie, a nie miał z kim o tym porozmawiać. Wszyscy na Wawelu byli wątpliwej moralności i każdy mógł wykorzystać tę wiedzę, by wspiąć się po szczeblach kariery, tym samym podpisując na księżną wyrok. Ją też obwiniał. Każdego obwiniał o tę sytuację. Rozważał dokładnie wszystkie rozwiązania, nawet przez chwilę przeszło mu przez myśl, by spróbować podpytać się królowej o pewne kwestie, ale zaraz to odrzucił, bo ta na pewno zaczęłaby dociekać i cały plan legnąłby w gruzach. Dlaczego zależało mu, by zamiary wielkiego księcia pozostały tajemnicą? Tego też nie potrafił wyjaśnić. Snuł się tak po Wawelu, aż trafił na Wojciecha.