အိုမီဂါအဖြစ် မွေးဖွားလာပြီးနောက် အားလုံးက ငါ့ကိုလိုချင်နေကြတယ်

Chapter 7

Chapter 7

ဖုန်းမှအသိပေးသံက အချိန်အတိအကျနှင့်မြည်လာခဲ့သည်။ ဖုယွမ်ကျိုးအိပ်ပျော်နေရာမှ လေးလံနေသည့်မျက်လုံးများကိုဖွင့်လိုက်ပြီး အလန်းကိုပိတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အိပ်ရာထဲတွင်အိပ်ချင်မူးတူးဖြင့်ထိုင်နေလိုက်သေး၏။ သူ၏အသိစိတ်ကဖြည်းဖြည်းချင်းပြန်လည်လာပြီးသည့်နောက် အိပ်ရာမှထပြီးကိုယ်လက်သန့်စင်ကာ အဝတ်အစားဝတ်လိုက်သည်။

အခန်းထဲမှထွက်ပြီးအောက်ထပ်သို့ဆင်းလာသည့်အခါ အိမ်တွင် အနှစ်တန်ကြာအလုပ်လုပ်နေခဲ့သောအန်တီကြီးက စားပွဲပေါ်တွင် ကြက်ဥကြော်ပန်းကန်ကိုအဆင်သင့်ချထားလေသည်။ သူအိပ်ရာမှထလာသည်ကိုမြင်သည်နှင့် အံ့အားသင့်နေသည့်မျက်နှာကိုပင်မထိန်းထားနိုင်တော့ဘဲပြောလာသည်။

"ယွမ်ကျိုး နိုးလာပြီလား..အန်တီအခုလေးတင် အပေါ်ထပ်တက်ပြီး မင်းကိုလာနှိုးတော့မလို့..."

ဖုယွမ်ကျိုး သမ်းဝေလိုက်ပြီး ထမင်းစားစားပွဲတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

"ဒီနေ့က ကျောင်းစတက်ရမယ့်ပထမဆုံးရက်လေ...ကျွန်တော်နောက်မကျချင်ဘူး..."

အန်တီကြီးကခေါင်းညိတ်ပြုံးပြပြီး သူ၏မိဘများကလည်း ကုမ္ပဏီသွားရန် အောက်ထပ်သို့အသီးသီးဆင်းလာကြလေ၏။ မိသားစုတစ်စုလုံးပျော်ရွှင်နေကြသည်။ မနက်စာစားပြီးသည့်နောက် သူကအပြင်ထွက်လာကာ ကားပေါ်တက်လိုက်သည်။ ရှဲ့လင်ကမူ ကားပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း သူ့အားအသင့်စောင့်နေလေသည်။

"မောနင်း..."

သူသည်ရှဲ့လင်ဘေးတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အိပ်ချင်နေသေးသည့်ပုံစံဖြင့် မျက်လုံးကိုကောင်းကောင်းမဖွင့်နိုင်ပေ။ ရှဲ့လင်က လက်ဆန့်ထုတ်ကာ သူ၏လည်ပတ်ကိုပြင်ပေးလေသည်၊၊ သူ၏လည်ပတ်ကအမြဲရှုပ်ပွနေတတ်ပြီး ကလေးအရွယ်ထဲက ရှဲ့လင်ကသာ ပြင်ပေးသူဖြစ်သည်။ သူအမှတ်အသားပေးခံလိုက်ရတည်းက အနည်းငယ်သက်သောင့်သက်သာမဖြစ်တော့သည်မှလွဲပြီး ဖုယွမ်ကျိုးသည် ရှဲ့လင်၏အပြုအမူများနှင့်ပတ်သက်၍ အလိုက်အထိုက်ဖြစ်နေလေပြီ။

လည်ပတ်ကိုပြုပြင်လိုက်ပြီးနောက် ဖုယွမ်ကျိုးက ရှဲ့လင်၏လက်မောင်းအပေါ်တွင် မှီအိပ်လိုက်သည်။ ရှဲ့လင်ကသူ့အား တချက်ကြည့်ပြီးမေးလိုက်၏။