Once Again [BinHao]♡

အပိုင်း ၉

ထယ်ရယ်ကဟန်ဘင်းမွေးနေ့ကိုသွားဖို့လာခေါ်သည်။
ဟာအိုRosewood နဲ့ပြုလုပ်ထားတဲ့ violinကို caseထဲထည့်ပြီးအိမ်ရှေ့ထွက်လာခဲ့သည်။

"ထယ်ရယ် စောင့်ရတာကြာသွားလား"

"မကြာပါဘူး"

"ဒါနဲ့ ဒါကြီးကဘာလုပ်ဖို့လဲ"

ထယ်ရယ်ကviolinကိုကြည့်ကာမေးဆတ်ပြလိုက်သည်။

"အော် ဒါလား ဟိုရောက်ရင်သိလိမ့်မယ်"

ထယ်ရယ်သဘောပေါက်သွားသည်။ဒါကြောင့် နေ့တိုင်းအလိုလိုဟာအိုတို့အိမ်ဘက်က violinအသံတွေကြားနေရတာကို။

ဟာအိုတစ်ယောက် violinမတီးဖြစ်တာအတော်ကြာခဲ့ပါပြီ
သူ့ရဲ့၀ါသနာကိုမအားပေးတဲ့အဖေကြောင့်ပေါ့။ ဒါကြောင့်ပဲသူ ကိုးရီးယားမှာအခြေချဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။သူလုပ်ချင်တဲ့အရာတွေကိုလုပ်ပြီး အေးဆေးပဲနေချင်တော့သည်။သူ့မှာအချိန်ကလည်းသိပ့်မကျန်တာကိုလည်းသူသိမှာပါ။

ဒါပေမယ့် ကျန်ရှိနေသေးတဲ့အချိန်ခဏလေးမှာ သူချစ်ရသူကိုပိုင်ဆိုင်ချင်သေးတာကသူ့ရဲ့အတ္တလေး။

...

ဟာအိုတို့ဆိုင်ရောက်တော့ ဟန်ဘင်းတို့မိသားစုရယ် ကင်ဂယူဘင်းတို့မိသားစုရယ်မှလွဲပြီးကျန်တဲ့သူတွေမရှိ။

ဂယူဘင်းထိုင်နေတဲ့၀ိုင်းမှာသူတို့နှစ်ယောက်၀င်ထိုင်လိုက်သည်။

"ဟန်ဘင်းကရော"

"ဟန်ဘင်းဟျောင်းလား

အပြင်ခနထွက်သွားတယ်ပြန်လာလိမ့်မယ်"

"ဪ.."

ဟာအိုလည်းအရှေ့မှာရှိတဲ့မုန့်ကိုပဲထိုင်စားနေလိုက်သည်။

ဟန်ဘင်းပြန်ရောက်လာတော့ဟာအိုသူစီစဉ်ထားတဲ့အတိုင်းလှုပ်ရှားတော့သည်။

"ငါ သန့်စင်ခန်းခနသွားအုန်းမယ်"

ခဏကြာတော့ ဘယ်အချိန်ကပါလာမှန်းမသိတဲ့violinကိုတီးရင်းထွက်လာတဲ့ဟာအိုကိုမြင်တော့ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ကြည့်နေတဲ့ဟန်ဘင်း။

ဟန်ဘင်း ဂယူဘင်းတို့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့သူ့ကိုပြုံးပြနေသည်။