When The World Turns Grey

Hoofdstuk 10

Ashton POV

Ik voel Sara's ademhaling langzaam en regelmatig worden. zodra ik zeker weet dat ze slaapt kruip ik voorzichtig ui het bed en loop naar beneden. Luke en Cal zitten op de bank FIFA te spelen, en Michael is bezig met het verwisselen van de snaren vaan zijn gitaar. Ik ga op d bank naast hem zitten. "Slaap ze?" vraagt Michael. Ik knik. "He jongens, ik zit eraan te denken om zo meteen naar het weeshuis te  rijden om wat extra info te vinden over saar" Dit trekt de aandacht van Luke en Calum en ze zetten het spel op pauze. "Ik denk gewoon.. Ik heb het gevoel alsof ze iets voor ons verzwijgt. iets wat we nog niet weten". Calum, Luk en Michael knikken instemmend en ik sta op. "Oké, ik dat geval stel ik voor dat ik en Calum naar het weeshuis gaan, en jullie hier blijven voor het geval Sara vroeger wakker wordt dat verwacht". Calum knikt en springt dan bij Luke op schoot. "Lukas Robert Hemmings, ik zal je missen, en ik zal de seconden tellen tot we weer herenigt zijn, en als ik het niet overleef zullen mijn laatste woorden zijn: Luke je hebt geweldige benen" Luke begint te schateren en duwt hem van zich af. Nog steeds grinnikend lopen ik en Calum naar mijn auto en rijden naar het weeshuis. Ik iel de spanning in mijn buik opbouwen.

*in het weeshuis*

Calum en ik stappen door de deur van  het lelijke donkere pand en kloppen op de deur van Mrs Miller. "Wat!" schreeuwt de bekende sarcastische stem vanuit de kamer. We lopen naar binnen en ik sluit de deur. Zodra ze ziet dat we adopteerders zijn inplaats van een van de kinderen zien we dat ze die zelfde neppe 'ik ben zo aardig' houding aanneemt waar Calum en ik dwars doorheen kijken. We gaan op de 2 stoelen tegenover haar bureau zitten en Calum begint te praten. "We vroegen ons af of er misschien iets is wat ons niet verteld is over Sara. Het gaat niet zo goed met haar en.." Mrs Millers valt Calum brutaal in de rede "Als jullie hier soms zijn om dat kind terug te brengen in daar het gat van de deur. Ze is nu jullie probleem". Ik zie hoe Calum zijn kiezen op elkaar klemt en zijn best doet om haar niet aan te vliegen. Ik snap het want ik heb dezelfde drang. Calum gaat pal voor het bureau staan en slaat met zijn vuist op tafel.  "Luister! het is al erg genoeg dat jij zo lang voor mijn dochter hebt  moeten 'zorgen' als je het nog zo kan noemen, en ik ga nog liever dood dan dat ik haar weer hier bij jou af moet leveren. Het liefst zet ik hier nooit meer 1 voet binnen maar helaas kan dat ook niet. Dus ik eis dat je jezelf eindelijk een keer nuttig maakt en me vertelt waar we voor gekomen zijn!!" Ze schrikt zichtbaar van zijn uitbarsting, maar herpakt zich snel en gaat Arrogant tegen over hem staan. "Wees blij dat jullie haar mochten hebben. Ze kam mij uiterst goed van pas. Mijn wc's zijn nog nooit zo schoon geweest als toen zij ze met een tandenborsteltje schoon maakte. Maarja dat ben ik he. Nou laten we maar is kijken dan" Ze draait zich in en pakt een klein mapje uit een lade. Ze slaat hem open en begint te zoeken naar iets bruikbaars. "niet dat het me interesseert maar ze is 1,5 jaar geleden geadopteerd voor een halfjaar door ene John de Wolf, en die heeft haar weer terug gebracht. Ze vertelde aan een van de verzorgers dat hij slechte dingen met haar heeft gedaan. Wat weet ik ook niet. Zijn jullie nu blij. oprotten dan" Calum en ik kunnen onze schok niet verbergen en voor we het weten staan we verbouwereerd buiten. "Wow" fluistert Calum.