Üçüz Derken | Tamamlandı

13.Bölüm🧚🏻‍♀️

Hastaneden çıkmıştım. Şimdiyse odamdaki banyoda yere çökmüş boş gözlerle etrafa bakıyordum.  Uyandığımda odada sadece Serpil Hanım vardı. Kriz geçirdiğimi söyledi ama ben hatırlamıyorum. En son depoda Ömer abinin yanıma yaklaştığını hatırlıyorum. Gerisi yok.

Özgür'ün arabasına binip eve gelmiştik. Arabada Özgür,  ben , Serpil  Hanım tek vardı. Diğerlerini en son odaya çıkmadan önce gördüm. Ne ben konuştum ne de onlar  Telefonumu daha açmadım. Şu an açmak da istemiyorum. Kimseyle konuşmak da istemiyorum.

Gözlerimi kapatınca olanlar aklıma geliyor. Kollarımdaki sargılara bakınca nefesim kesiliyor. Güçlü durmam lazım ama duramıyorum. Göz yaşlarım kuruyana kadar ağlamak istiyorum. Berbat bir haldeydim. Aileme yaklaşmaya bile çekiniyorum. Biri yanıma yaklaşınca o adamın sözleri ve dokunuşları aklıma geliyor. Korkuyorum.

Daha fazla yerde duramayıp ayağa kalktım. Elimi yüzümü soğuk su ile yıkayınca biraz kendime geldim. Duş almak istiyorum ama kollarım...Serpil Hanım'dan yardım istesem iyi olacak. Banyodan ve odadan çıktım. Merdivenlerden aşağıya inip mutfağa geçtim. Serpil Hanım elinde tepsi ile arkasını döndü ve beni gördü. Tepsiyi masaya koyup "Kızım bir şey mi oldu ? Bende sana atıştırman için bir şeyler getiriyordum. " dedi.

"Ben duş almak istiyorum ama kollarım..." Konuşamayınca sustum. Serpil Hanım dolu gözleriyle bana yaklaştı. Refleksle Bir adım geriye gittim. Aptal Peri ! O senin annen niye korkuyorsun?

"Ben...Ben su geçirmeyecek şekilde pansuman yapayım. Olur mu ?" dedi kısık sesle. Başım ile onayladım. Arkamı dönünce Ömer abiyi gördüm. Kötü görünüyordu. Gözlerinin içi kırmızıydı. Göz altları morarmıştı ve sol eli sargıdaydı.

Yutkunup "Eline ne oldu?" dedim. Sesim kısık çıkmıştı. "Önemli bir şey değil. Nasıl hissediyorsun ?" dedi. "Kötü." diyebilmiştim. "Ona...Ne oldu ? En son senin onu vurduğunu hatırlıyorum. Gerisi yok." dedim.

"Hastanede olanları hatırlamıyor musun?" sesi o kadar kısık çıkmıştı ki zor duymuştum. Başımı iki yana salladım. "Ne oldu ki ?"

"Boş ver. O şerefsiz de hak ettiği yerde. "

"Peri...Ben." Ömer abi bana yaklaşınca  bir adım geriye gittim. Serpil Hanım tam arkamdaydı. Nefesim hızlanınca kafamı iki yana sallayıp "Özür dilerim." dedim ve koşar adım mutfaktan çıktım. Aptalın tekiyim. Ailemden korkuyorum. Oysa onlar bana asla zarar vermez. Tekrar odaya girip sandalyeme oturdum ve kafamı masaya yasladım. Niye böyle oluyorum? Onları üzmek istemiyorum ama elimde değil. Eski hâlime dönmem lazım ama nasıl ? O anları nasıl unutabilirim ?

Kapı çalınınca kafamı kaldırdım. Serpil Hanım elinde pansuman malzemeleri ile içeride girdi. Yatağa oturunca bende yanına geçtim. O nazik dokunuşlarla sargımı açtı. Görmemek için kafamı yana çevirdim. Acıyınca yüzümü buruşturdum.

"Acıdı mı ? Özür dilerim." dedi ağlamaklı bir sesle. Başımı iki yana salladım. "Sorun değil."

"Kızım...Ben çok özür dilerim. Bizim yüzümüzden bunca şeyi yaşadın. Seni koruyamadık. Geldiğinden beri hep bir olay...Ben çok kötü bir anneyim. " Sesi titrerken pansuman yapmaya devam ediyordu. Elime yaş düşünce ona döndüm. Ağlıyordu. Sol elimle göz yaşlarını sildim. Benimde gözlerim dolmuştu. "Ağlamayın. Lütfen. Siz kötü bir anne değilsiniz. Kaderimde bu varmış. Yaşandı ve bitti. Sizin bir suçunuz yok. " Diğer kolumu da sarınca dolu gözlerle bana baktı.

"Korkuyorsun. Biliyorum. Neler yaşadığını bizde az çok gördük. O görüntüleri izlerken canımdan can gitti ve sen bunları yaşadın. Keşke acılarını , korkularını alabilsem. " Derin nefes alırken başımı eğdim.  Gözümden bir yaş düşünce hızlıca sildim.