ΝΙΝΑ.

168 2 0
                                    

Το κρεβάτι τρανταζεται κάτω απ'το κορμί μου. Ακούω την λαχανιασμένη του ανάσα από πίσω μου και το μόνο που εύχομαι απλα είναι όλο αυτό να τελειώσει. Όμως ποτέ δεν τελειώνει. Πάντα συνεχίζεται.

Είναι πιο τραγικό κι απ'την ανορεξία μου, πιο τραγικό κι απ'τους συμμαθητές που είχα στο σχολείο, πιο τραγικό κι απ'τις αφέλειες που επιχείρησα να κόψω μόνη μου στην πρώτη Γυμνάσιου, πιο τραγικό κι απ'την μητέρα μου που ποτέ της δεν με αγκάλιασε, που ποτέ της δεν μου είπε σ'αγαπώ, πιο τραγικο κι απ'τα μακαρόνια που έφτιαξα για πρώτη φορά, πιο τραγικό κι από το σώμα μου που πάντα με απογοητεύει, πι τραγικό κι ο,τιδηποτε προσπαθώ να σκεφτώ.

Τα βαρυα του χέρια ταξιδεύουν στην γυμνή μου πλατύ. Τα νιώθω τόσο παγωμένα, ανατριχιάζω ολόκληρη. Υποφέρω.

Τον ακούω που φτάνει στην κορύφωση. Προσπαθώ να πάρω μια βαθυα ανάσα μα έχω ξεχάσει πως αναπνέουμε.

Εκείνος έπειτα με σπρώχνει πανω στον καναπέ με τα μπαλωμένα ριχτάρια δίπλα, όπου βλέπω την σκιά του πάνω στον τοίχο, να πέρνει το δερματινο πορτοφόλι του απ'το ξύλινο τραπεζάκι του σαλονιού.

Κλείνω τα μάτια μου, έτρεμα ολόκληρη νιώθοντας το σπέρμα του να κυλά βασανιστικά ανάμεσα στα πόδια μου...
" Αυτά είναι για εσένα πουτανακι...", γελάει πίσω απ'τα μαύρα του γενιά, όπου πετά με δύναμη τα λεφτά πάνω στα οπίσθια μου, όλοι πάντα έτσι κάνουν και χαίρονται...εγώ πάλι καθόλου!

Ονομάζομαι Νίνα, όμως εσείς μπορείτε να με φωνάζεται όπως θέλετε...

Total EclipseWhere stories live. Discover now