It's always been you

Rozdział 5

„– A co to znaczy, że coś wypada?

Gdyby ludzie się umówili,

że wypada nosić twaróg na głowie, nosiłabyś?"

ALICJA

O Matko Boska miej mnie w swojej opiece, bo czułam, że zgrzeszę. Kiedy tylko nachylił się szepcząc mi do ucha, że zrobi wszystko bym zmieniła zdanie moje serce dosłownie się zatrzymało, po czym gwałtownie załomotało a na koniec wykręciło kilka koziołków. 

W chwili, w której poczułam jego świeży, drzewno-korzenny zapach i ciepły oddech na szyi, przeszedł mnie dreszcz, który czułam dosłownie wszędzie, a najbardziej to chyba między nogami. Kiedy się cofnął potrzebowałam chwili na to by dojść do siebie.

Nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje, naprawdę. Nienawidziłam go i podkochiwałam się w nim jednocześnie, odkąd skończyłam szesnaście lat. A w zasadzie to od momentu, w którym zobaczył mnie nago. Chociaż ilekroć go później widziałam ogarniał mnie wstyd a policzki płonęły żywym ogniem to, jak nienormalna lazłam wszędzie tam, gdzie tylko mogłam go spotkać i  móc choć przez chwilę na niego popatrzeć. Każdego lata czekałam na jego przyjazd do Drapła, a później żałowałam, że się pojawił.

Wariatka. Mam to ewidentnie w genach.

Przyznaję, że kilka razy zdarzyło mu się spróbować normalnie ze mną porozmawiać, ale nie dawałam mu takiej możliwości. Głównie dlatego, że ogarniało mnie przerażenie, iż odkryje co do niego czuję i wyjdę na jeszcze większą idiotkę. Dlatego zawsze uciekałam. Teraz już nie chciałam uciekać. Chciałam sprawdzić jego intencje. Przekonać się, że tak naprawdę jest dupkiem za jakiego go uważałam i wybić go sobie z głowy.

Okazało się, że nie jest dupkiem i chyba już go sobie nie wybiję. Mało tego, z każdym kolejnym spotkaniem czuję, że przepadam dla niego zupełnie. 

Przez te wszystkie lata praktycznie z sobą nie rozmawialiśmy, nie licząc krótkich kąśliwych wymian „uprzejmości". 

Wyjątek stanowił ten jeden raz, jakieś dwa lata temu. Było to na naszej plaży. Po kolejnej ciężkiej wymianie zdań z boginią zła i zniszczenia, która tak się składa jest moją matką, uciekłam nad jezioro, żeby trochę dojść do siebie i odreagować. Nigdy nie miałyśmy specjalnie dobrych relacji. Przez większą część mojego życia była wiecznie nieobecna. Albo pracowała, albo próbowała znaleźć partnera. Z dużym naciskiem na to drugie. Wychowywała mnie, jej starsza o dziesięć lat, siostra Bożena, z którą od kiedy tylko pamiętam mieszkałyśmy. Bożena nie miała własnych dzieci. Miała męża, ale zginął w wypadku, kiedy nie było mnie jeszcze na świecie. Przez lata żyła samotnie nie pozwalając sobie na ponowne oddanie serca drugiej osobie. Była dla mnie matką i ojcem. Od niedawna spotyka się z niejakim Zdziśkiem, ale póki co mało wspomina o tej relacji chyba ciągle bada teren. Mama natomiast uważała mnie, tak w wielkim skrócie, za wrzód na tyłku i chyba obwiniała za zmarnowane życie. Dobra rozumiem, że urodziła mnie w wieku osiemnastu lat, ale do cholery przecież to nie moja wina. Tak jak to, że mój ojciec ulotnił się z naszego życia jak tylko dowiedział się o dziecku.

Od pojawienia się Edka, jest między nami coraz gorzej, chociaż tak naprawdę nigdy nie było dobrze. Bywało przerażająco źle, ale o tym wiemy tylko my dwie. Jakiś czas temu zdobyłam się na odwagę, mając już serdecznie dość takiego życia i zapytałam ją wprost dlaczego tak bardzo mnie nienawidzi.

– „Ponieważ, kiedy na ciebie patrzę widzę swoje zmarnowane życie i wszystko to czego żałuję"– odpowiedziała od razu bez chwili zająknięcia. Nie żebym była zaskoczona tymi słowami, ale mimo to, bolało jak cholera. Ciągle boli.