ŞİZOFRENİN KANLI ÇIĞLIKLARI

8~ Kaçırılmak

Selamlarrr uzun bir sürenin ardından yine yeni bölümünüz hazır. Bu bölümde gerçekler açığa çıkmaya başlıyor. Bölümün sonunu mutlaka okuyun derim. Oy verip yorum yaparsanız çok mutlu olurum.

İyi okumalar.

***

Uzun süren bir uykunun ardından uyandığımda abim yanımda değildi. Etraf ısınmıştı, büyük ihtimalle şömineyi yakmıştı. Yatağımdan kalkıp Baran'ın ondasına gittim.

ŞOK ŞOK ŞOK

Neler oluyordu burada? Yan yana yatmış iki kişi. Bir abim diğeri...

"Abi!!!" Abim birden yerinden fırlayarak bana uykulu gözlerle bakarken benim gözlerim yan tarafta yatan kız takıldı.

"Şey, hani sana bahsetmiştim ya birinden. O işte. Sandığın gibi değil, iyi mi diye bakmaya geldim uyuyakalmışım." O sırada yan tarafta yatan kız gözleri kapalı şekilde abime sarıldı. Gözlerini hafifçe açarak abime bakıp gülümsedi. Sonra bana baktı. Evet bu oydu. O da benim ona baktığım gibi şaşkınlıkla bakıyordu.

"Bahar, senin ne işin var burda?"

"TOPRAK" Evet doğru, bu Toprak'tı. Abim hemen araya girdi.

"Sandığın gibi değil, gece iyi mi diye bakmaya geldim uyumuşum. Yani yanlış anlama. " Bana göz kırptı. Toprak'a baktım.

" Neyse, ben aşağıdayım."

"Tamam." dedi abim sessizce.

Aşağıda oturup pencereden dışarıyı izlerken aklıma dün gece geldi. Bir anlık hatırlamamla başım döndü. Abimin merdivenlerden geldiğini fark ettim. Hiçbir şey demeden yanıma oturdu. Ellerimi tuttu. Her zamanki güven veren bakışlarıyla bana baktı.

"Dün gece ne oldu?" Derin bir nefes verdim. Merdivenlere doğru baktım. Abime bakmaya utandım.

"Ben bir şey yapmadım. O..." Tüm vücudum titremeye başlamıştı. Gözlerim hatırladıkça doluyordu.

"Şşşş, sakin ol canım. Onu biliyorum. Peki... O sana bir şey yaptı mı? Yani benim bildiğimden başka."

"Hayır." dedim. Gözlerim tüm odayı gözyaşlarım yüzünden bulanık görürken abim çenemden tutup yüzümü ona doğrulttu.

"Utanacak hiçbir şey yok birtanem. Sana güveniyorum." Başımı aşağı yukarı salladım.

"Toprak????" dedim bu sefer. Sesim soru sorar gibi çıkmıştı.

"Bahsetmiştim ya hani. Bir kız sevdim dedim. Ama söyleyemedim dedim."

"Şimdi sevgili misiniz? Söyledin mi?"

"Hayır. Yani söyleyecektim. Ama gitti. Sen aradığında kaydetme seklimi gördü. Başka biri sandı galiba. Sen onu nereden tanıyorsun?"

"Üniversiteden, oda arkadaşım." Gözlerimi gözlerine diktim, bu sefer ben onun ellerini tuttum." Bence tam şu an zamanı. Söylemelisin ona."

"Söylememeye karar verdim aslında. Çünkü biliyorum ki beni sevmiyor ve söylersem samimiyetimiz bozulacak."

"Hayır. Öyle düşünme. Söylemelisin, çünkü sevmek çok güzel bir şey. Ayrıca onun sana karşı boş olmadığını çok iyi biliyorum."