Unicode
🎶 နှလုံးသားရဲ့ ဂီတ 💛
-------- အပိုင်း (၃၀) --------
"န.ယော.သံ!! မင်းကဘယ်သူ့အားကိုးရှိနေလို့
ဒီလောက်အထိ အတင့်ရဲနေရတာလဲ!!! "
Rainက နယော၏လက်မောင်းနှစ်ဖက်မှ
ဆုပ်ကိုင်ကာ ဒေါသထွက်စွာပင်ဆိုလာသည်။
အားကိုမထိန်းချုပ်ထားတာကြောင့်
နယောကနာကျင်သွားရပေမဲ့လည်း
မျက်နှာလေးမဲ့သွားတာကလွဲ
ခေါင်းမာစွာပင် နာကျင်ကြောင်းကိုမပြ။
ငိုနေပေမဲ့၊ အသနားခံခြင်းလည်းမရှိခဲ့ပေ။
နယော၏ ထိုသို့ပေကပ်ကပ်ပုံစံက
Rainကိုပိုလို့ပင် ဒေါသထွက်စေ၏။
"မင်းအကောင်နဲ့ တစ်ညလောက်လေး
ပျောက်သွားလိုက်တာနဲ့ပဲ
မင်းက ဒီလိုတွေတောင် ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း
ပြုမူတတ်နေပြီပေါ့လေ နယောသံ!! "
Rainစကားကြောင့် နယောက
မျက်ခုံးလေးတစ်ချက်တွန့်သွားသည်။
" ဟမ့်! ခုတော့ ပါးရိုက်တယ် ...နောက်ဆိုရင်
မင်းငါ့ကို ဓားနဲ့တောင်ထိုးတော့မလားပဲ... "
ပူထူသွားတဲ့ပါးတစ်ဖက်ထက်ကို
သူ့ရင်ထဲက ပိုပူလောင်နေတယ်လို့
Rainထင််လိုက်မိသည်။
သူ့မှာတော့ မျှော်လင့်တကြီးနဲ့
ရောက်လာခဲ့ရတာဖြစ်၏။
သို့ပေမဲ့၊ အိမ်သို့ရောက်ရောက်ချင်းမှာ
သိလိုက်ရသည့်အဖြစ်က
သူ့ရင်ဝကို စုံဆောင့်ကန်တော့သည်။
"ကိုကို နယောကိုမစွပ်စွဲနဲ့!!!! "
နယောက စီးကျနေသည့်မျက်ရည်တွေကိုပင်
မသုတ်ပစ်နိုင်ဘဲ Rainကိုကြည့်လို့
နာနာကျည်းကျည်း အော်ဟစ်လာသည်။
"ကိုကို့စိတ်နဲ့နယောကိုလာမနှိုင်းပါနဲ့!
နယော ကိုယ့်လိပ်ပြာကိုယ်လုံတယ်
တကယ်တမ်း မလုံနေတာက
ကိုကို ကိုယ်တိုင်ပဲမဟုတ်ဘူးလား~
ကိုကိုသာ...ကိုကိုသာ မမသွေးနဲ့
နယောကွယ်ရာမှာ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတာ"
နာကျင်ရလွန်းလို့ ..
ဖြစ်နိုင်မယ်ဆိုရင် နယောပါးစပ်ကနေ
ထိုစကားတွေအား ပြောမထွက်ချင်ခဲ့ပါ။
တကယ်လည်း ပြောပြီးနောက်မှာတင်
နယောကရင်ထဲက ဝမ်းနည်းကာ
နာကျင်လာတော့သည်။
