MAFYA VE KÜÇÜK *bxb*

6- 'Artık ben varım'

"Gökdeniz Turan. Kimmiş bir araştır bakalım." dedi ve adamını odadan gönderdi Karan. Bu çocuk hakkında bildiği tek şey buydu. Adı ve soyadı. Başka da bir şey bilmiyordu.

Tanımadığı bir çocuğu evine almış yardım ediyordu. 'Delirmiş olmalıyım.' diye düşündü. Bu çocuk düşmanının köstebeği de olabilirdi. 'Saçmalama Karan.' diye geçirdi içinden. 'Nasıl bir halde bulduğunu sen de biliyorsun.' diye düşündü. Ama içindeki kötü ses de, 'Ya başından beri hepsi bir oyunsa?' diye içini kemiriyordu Karan'ın. Daha fazla dayanamadı ve kalkıp Gökdeniz'in odasına gitmek için ayaklandı.

Kapıyı çalmadan içeri girdiğinde, Gökdeniz'in uyuduğunu gördü. Kapıya yaslandı ve Gökdeniz'i izlemeye başladı. İçindeki ses hep aynı şeyi soruyordu ve her defasında cevapsız kalıyordu; 'Kimsin sen?'

Bir süre orada dikilip Gökdeniz'i izledi. Yaklaşık yarım saati bulmuştu ki, cebindeki titreyen telefonla kendine geldi. Çıkarıp baktığında, Gökdeniz hakkında bilgi toplaması için gönderdiği adamın aradığını gördü. Odadan çıktıktan sonra telefona cevap verdi.

Adam, Gökdeniz hakkında bir şey bulamadığını söylemişti. Kimlikte yazan yere gitmiş ama hakkında hiçbir bilgi bulamamıştı. Karan, adamın dediklerini dinledikten sonra kapattı telefonu. Merakı iyice artmıştı. Kimdi bu çocuk? Gökten mi inmişti? Kayıtlarda da yoktu. Elleriyle yüzünü sıvazladı. Her şeyi öğreneceği tek kişi, odada uyuyan çocuktu. Uyanmasını bekleyip, gerçekleri ondan öğrenebilirdi.

Tekrar odaya girdi Karan. Birkaç dakika sessizce dikildi kapının önünde. Gökdeniz, gözlerini hafifçe araladı ve karşısında Karan'ı gördü. Onu görünce, tamamen açtı gözlerini ve doğruldu yattığı yerde. Üstündeki yorganı açıp, yatakta oturur pozisyona geldi, ayaklarını yataktan sarkıtarak.

Karan, tüm bu birkaç saniye içinde gözlerini ayırmadı Gökdeniz'den. Bakışlarında saklı olan hüznü görebiliyordu. Düşündüğünden çok daha derin, çok daha farklı bir hikayesi vardı bu çocuğun. Buna emindi. Zaten bu yüzden hâlâ evindeydi Gökdeniz.

Düşüncelerini şimdilik bir kenara bıraktı ve başı öne doğru eğik, yeri izleyen çocuğun yanına oturdu. Aralarında bir adımlık mesafe vardı.

"Daha iyi misin bakalım?" diye sordu Karan. Gökdeniz başıyla onayladı önce.

"Evet. Yardımlarınız için teşekkür ederim." dedi cılız çıkan sesiyle. Karan, başını salladı hafifçe.

"Önemli değil." dedi ve sessizce derin bir nefes aldı. Bu odaya gelirken Gökdeniz'le konuşmaya kararlıydı ama şu an kelimeler yolunu bulup çıkamıyordu iki dudağının arasından.

"Aslında seninle bir şey konuşmak istiyorum küçük." dedi dakikalar sonra. Gökdeniz, bu anın geleceğini biliyordu. O yüzden sessizce dinliyordu yanındaki adamı. "Seni sorgusuz sualsiz evime aldım. Bunu kendim isteyerek yaptım evet. Ama senin kim olduğunu da bilmem gerekiyor." dedi. "Mesela o gece neden o haldeydin? Neden intihar edecektin? Kimsin nesin? Hakkında bildiğim tek şey adın ve soyadın." diye ekledi.

Gökdeniz, sessizce yutkundu. Kim olduğunu o da bilmiyordu ki? Ne anlatacaktı?

"Sen benim hakkımda ne biliyorsan, ben de o kadarını biliyorum kendim hakkımda." dedi Gökdeniz durgun sesiyle. Karan, duyduklarından emin olmak ister gibi Gökdeniz'e çevirdi bakışlarını. Hâlâ yeri izliyordu Gökdeniz. Birden başını kaldırıp yanındaki adama baktı. "Kimsesizim ben." dediğinde, yutkunan taraf Karan oldu bu kez. Gökdeniz, bakışlarını tekrar deminden beri, adeta incelediği yere çevird. "Gözlerimi bir yetimhanede açtım. Orada büyüdüm."

Karan, farklı ve derin bir hikaye çıkacağını biliyordu ama bu kadarını beklemiyordu. Adamının neden bir şey bulamadığına şaşırmadı.

İçinde bir burukluk ve huzursuzluk baş göstermeye başladı Karan'ın. Doğduğundan beri yalnız olan bir çocuk. Hayatta kimsesi ama gerçek anlamda kimsesi olmayan biri.

Karan, ilk kez biri için bu kadar üzüldüğünü farkediyordu. Bir şey diyemedi Gökdeniz'in anlattıklarından sonra. Sadece omuzunu sıktı hafifçe. Ardından, oturduğu yerden kalkıp odadan çıkmak için kapıya yöneldi. Elini kapının koluna atıp duraksadı.

"İyice dinlen." dedi arkasına bakmadan. "Bundan sonra buradasın. Artık ben varım."

Karan'ımmmm yufka yüreklimm 🫠