Total Eclipse

•Chapter 8•

Ήταν μεσημέρι όταν επέστρεψα στην πολυκατοικία.

Δεν ήθελα να πάω με τον ανελκυστήρα, έτσι ανέβηκα στο διαμέρισμα μου με τα πόδια.

Είχα την την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθούσε. Αδιάκριτα βλέμματα είχαν πέσει επάνω στο ματάκι της πόρτας και με ακολουθούσαν σθεναρά.

Αξαφνα άκουσα την φωνή της...
" Νίνα;"
Γυρησα το κεφάλι μου, όπου τα μάτια μου συναντήθηκαν με τα μάτια της Νατάσας
" Γεια", είπα
" Που εισουν όλο το βράδυ ; "
Τα ολοξανθα μαλλιά της ήταν πιεσμένα ατημέλητο κότσο, όπου φορούσε μια άσπρη κολλητή μπλούζα και ένα φαρδύ μπλούτζίν. Από πίσω της τότε ξεπροβαλε κι ο Μπρούνο, ο οποίος αρχησε να τρίβει την μουσούδα του επάνω στο πόδι της
" Θέλεις να έρθεις να φάμε μαζί ;", με ρωτησε έπειτα, ύστερα από μια αμιχανη σιωπή που απλώθηκε ανάμεσα μας
"Ε όχι...νυστάζω..."
" Έλα να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου..."
" Όχι μωρέ δεν πειράζει..."
" Μονή μου είμαι σπίτι, έλα να μου κανει λίγη παρέα μωρέ..."
" Θα έρθω μετά..."

Δεν αντεχα να κοιτάζω τα μάτια τής. Ποτέ δεν το αντεχα. Έτσι λοιπόν έφυγα, αφεινοντας τα δάκρυα μου να κυλήσουν καθώς ανέβαινα τα σκαλιά.
Πρέπει να αλλάξω ζωή...

Έπεσα ξερή επάνω στο κρεβάτι. Ολόκληρο το κορμί μου πονούσε. Δεν σταμάτησα να κλαίω, δεν μπορούσα. Με το χέρι μου αναζήτησα το κινητό μου, βάζοντας να ακούσω μουσική. Την λάτρευα την μουσική γιατί πάντα με έκανε να πιστεύω ότι τελικά υπάρχει ομορφιά σε αυτή την γη.

Έβαλα να ακούσω το Τυχερό Αστέρι απ'την καινούργια σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, το Μαέστρο. Πόσο μου άρεσε αυτή η σκηνή, η φωνή του Ορέστη Χαλκιά πάντα με καθήλωνε οπότε την ακουγα!

Ξαφνικά, το όμορφο πρόσωπο εκείνου του αγοριού ζωντάνεψε μέσα στο μυαλό μου, το έβλεπα ολοκάθαρα.

Χαμογελασα.

Χαμογέλασα γιατί εκεί που ειμουν νεκρή, ξαφνικά ζωντάνεψα και η ψυχή μου αρχησε να νιώθει και όχι το σώμα μου...