Total Eclipse

ΜΑΡΚΟΣ.

Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο. Τους γονείς μου δεν τους γνώρισα ποτέ, δεν έχω ιδέα ποιοι είναι και ούτε θέλω να μάθω. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Νιώθω τόσο μόνος. Μια αόριστη ύπαρξη, κάτι σαν τον άνεμο ίσως, κατι που απλα ξεφύτρωσε απ'το πουθενά και υπάρχει. Δεν μπορώ να βρω τα κατάλληλα λόγια για με περιγράψω, είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα μου, έξω μου.

Έτρεμα επάνω στο κρεβάτι, ήταν η πρώτη μου φορά. Όλοι μας ονειρευόμασταν πως θα μπορούσε να είναι η πρώτη μας φορά, πάντα δημιουργούμε το πιο ειδυλλιακό και το πιο ρομαντικο σενάριο. Να συμβεί σαν σε όνειρο, σαν ταινία! Δυστιχως, το δικό μου σενάριο δεν ήταν έτσι...

Εκείνος αν θυμάμαι καλά ήταν γύρω στα 70. Ήταν απ'τους πιο διάσημους δικηγόρους σε ολόκληρη την Ελλάδα. Τον έβλεπα συχνά στην τηλεόραση. Με είδε στην άκρη του δρόμου που στεκόμουν και με μάζεψε με το αυτοκίνητο του. Έκανα πιάτσα, ας το πούμε έτσι! Το είχα μόλις σκάσει απ'το ορφανοτροφείο, ειμουν 13 χρονών. Εκεί μέσα μας έδιναν να τρώμε αράχνες...μας άφειναν χωρίς νερό και αναγκαζόμασταν να πίνουμε ο ένας τα κατουρα του άλλου...οι βρύσες μας δεν δούλευαν...δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί...ίδη είχα κακοποιηθεί και βασανιστεί αρκετά!

Δύο τραβεστί στην Ομόνοια μου πρόσφεραν καταφύγιο στο σπίτι τους και δίχως την θέληση μου με έβγαλαν στο "κλαρί". Είπαν πως ειμουν πολύ όμορφος κι ακόμη πιο όμορφος αν ειμουν κορίτσι σαν εκείνους. Μου είπαν επίσης πως σε αυτή την δουλειά έτσι κι αλλιώς θα κατέληγα για να μπορέσω να επιβιώσω...ίσως και να είχαν δίκιο, δεν ξέρω...

Κοίταξα τον άνδρα μέσ'τα μάτια. Τα γκρίζα του μαλλιά έλαμπαν κάτω απ'το αχνό φως της λάμπας. Με κοίταζε όλος λαχτάρα, δαγκώνοντας τα χείλη του. Μου είχε κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση αυτό. Μεγάλος άνθρωπος, αντί να ερεθίζεται με το σώμα μιας κυρίας η ενός κύριου των κυβικών του, εκείνος ερεθιζόταν με το σώμα ενός 13χρονού μικρού αγοριού! Τότε ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πόσο διεστραμμένος και βρόμικος ήταν αυτός ο κόσμος! Όλοι οι άνθρωποι ήταν βιτρίνες, μεγάλες καλογυαλισμένες βιτρίνες, κρύβοντας από πίσω , απ'τα μάτια των υπολοίπων, τον αληθινό τους εαυτό και παρουσίαζαν μπροστά μονάχα αυτά που εκείνοι πίστευαν ότι έπρεπε!

Ειμουν ολόγυμνος στην αγκαλιά του. Τα μεγάλα του ροζιασμένα χέρια με άγγιζαν αχόρταγα παντού. Άκουγα την βαθυα του ανάσα σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου και αναριγούσα απ'την δυσφορία.

Μου ρουφούσε τον λαιμό, το στήθος, τα χέρια, την κοιλιά και πιο κάτω...
Σπαρταρούσα σαν το ψάρι, κρατώντας τον σφυχτα απ'τις φαρδιές του πλάτες.
" Ηρέμησε ", μου χαμογέλασε, " γιατί δεν αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο ;"
" Συγνώμη...", συγκράτησα τα δάκρυα μου επάνω στο τριχωτό του στέρνο
" Μωρό μου", μου ψυθηρησε, με τον πόθο που ένιωθε να φουσκώνει όλο και πιο πολύ

Όταν αυτό το μαρτύριο τελείωσε, μου έδωσε λεφτα, όπως μου είχε υποσχεθεί εξαρχής.

Τον κοίταζα που τα έβγαζε απ'το σακάκι του, πλησιάζοντας τα μου κοντά στο πρόσωπο.
" Κοίτα", μου είπε, με το πούρο που είχε μόλις ανάψει να κρέμεται στα χείλη του, " αυτά είναι δικά σου, παρ'τα. Παρ'τα να αγοράσεις καραμελίτσες...!"

Κράτησα σφυχτα τα λεφτά του στα χέρια μου. Άφεισα τότε τα δάκρυα μου να κυλήσουν επάνω στο μαξιλάρι. Ο πρώτος μου μισθός ; Ώστε αυτός ήταν ; Ετσι ;

Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν ο πρώτος μου μισθός, τα πρώτα χρηματα που πήρα στα χέρια μου, είχαν προκύψει τελείος διαφορετικα!

Ειμουν τραγουδιστής του δρόμου, μου αρέσει πολύ να τραγουδάω! Οι περαστικοί στο κέντρο της πόλης ήταν οι πρώτοι που είχαν αναγνωρίσει το μεγάλο μου ταλέντο και σιγά σιγά όλος ο υπόλοιπος πλανήτης!

Είχα εξελιχθεί σε παγκόσμιο είδωλο της μουσικής σκηνής. Όσοι άκουγαν την φωνή μου δάκριζαν...