....သမီးရေး မထသေးဘူးလား..
ေအာ်သံနှင့်အတူ ကျွန်တော်မျက်လုံးများ ပွင့်လာသည်...
...ဟမ်း..ငါဘယ်ရောက် နေတာလဲ...
ဟု၍..အံသြစွာရည်ရွက်မိလိုက်သည်..
ထိုချိန် တံခါးဖွင့် ကား...သမီးရေး ထမင်းလာစားတော့... ဟု၍ အသက် 36နှစ်အရွယ် အသာဖြူဖြူ ခပ်ချောချော အမျိုးသမီးမှ လှမ်းခေါ်လိုက်သည်...
...ကြောင်အန်အန် နှင့် ဟု.. လိုသာပြန်ပြောလိုက်မိသည်...
ကျွန်တော်အသံမှာ ... မိန်းခလေးအသံဖြစ်နေသောကြောင်း...အိပ်ယာဘေတွင်ရှိသော မှန်ချပ်အား လှမ်းကြည်လိုက်မိသည်...
...ဟမ်း...ဒါ ငါနေတိုင်းမှန်းလိုး နေတဲ့
သူဋေး သမီးချောလေး ၈ တန်း ကျောင်းသူလေးပဲ...
...လူသာ ငယ်တာ အသာဖြူ.ဖင်ကိတ်ပီး ကောက်ကြောင်းလေး အရမ်းလှလို့ ငါအလုပ်လုပ်နေတဲ့ စက်ရုံက ယောက်ကျားသားတွေအကုန် သူကျောင်းလာတိုင်း ထွက်ပီး ငေးရတာ...အမော...
ထိုချိန်..
....သမီးရေးလာတော့နော်...ထမင်းစားပီး ကျောင်းမမှီပဲနေမယ်...
ဟု၍လှမ်းခေါ်သံပြန်ကြားရသည်..
ကျွန်တော်လဲဘာမှမစဥ်း စားတော့ပဲ အဝတ်စဥ်က အဆင့်သင့် ရှိနေေသာအဖြူစိမ် ဝတ်ကာ ...
ကျောင်းနောက်ကျနေပီး နေလည်မှစားမယ်ဟုပြောကာ ကျောင်းသို့ပြေးထွက်လာခဲ့သည့်...
ကျောင်းနှင့်အိမ်မှာ လမ်း ၃ လမ်းလောက်သာခြားသည်...
ကျောင်းလာရာလမ်းတွင်လဲ... ယောက်ကျားအားလုံး၏ အကြည်များမှာ ကျွန်တော်ရဲ့ ကိတ်နေသော ဖင်ကိုပင် တကြည်တမျှမျှ ဖြစ်ကြည်သွားကြသည်....
ကျွန်တော် အလုပ်လုပ်နေသော စက်ရုံသို့ရောက်သောအခါ..
ကျွန်တော် ကို ကျွန်တော် ပြန်ရှာကြည်သော်လည်မတွေ့ခဲ့ပါ....
တဖြည်းဖြည်းကျောင်းသို့ရောက်လာခဲ့သည်...
ကျုရှင်.ကျောင်း.အတန်း အစုံ နှာဘူးထ လိုက်စုံစမ်းထားသော ကျွန်တော်အတွကိ..
အခက်ခဲတစ်စုံတစ်ရာမှမရှိပေး...
