Şiddetin Tutsağı

1.bölüm

Evin içinde tutsak bir şekilde bekliyordum. Buradan ne zaman kurtulacağıma dair ne tahmin edebiliyordum ne de fikir yürütebiliyordum. Koskoca 1 yılımı almıştı bu küçücük oda...

Bazen gelen kişilere zorluklar çıkarıyordum ama ne fayda olan yine bana oluyordu.

Burada her şeyin bir bedeli vardı. Gerçek ismim ise kullanılmıyordu.

Küçücük evde yaşayan tek kişi ben değildim benimle beraber bir kaç tane daha kız yaşıyordu. Nedenini bilmiyordum ama tek bildiğim şey o kızlara dokunulmaması ve sadece benim şiddet görmemdi.

Sicede bu biraz garip değil mi? Beni diğer kızlardan ayıran şey neydi?

Bu sorunun cevabını burada kaldığım her saniye her saat düşünüyordum. Düşüncelerimin pek işe yaradığını zannetmiyordum.

Ne zaman düşünmeye başlasam aklımı kaybedecek gibi oluyordum.

Kapının aniden açılmasıyla yattığım eskimiş yastıktan kafamı kaldırıp gelen kişiye baktım.

Uzun boylu, yapılı, esmer, kendinden emin duran ve dik başlı birine benziyordu. Yüzünü kaplayan maskesi sayesinde gözleri hari hiçbir yeri belli olmuyordu. Gözleri ise kimsede bulunmayan gri renkti.

"Neden buraya geldiğimi merak etmiyorsun sanırım. Boş gözlerle beni süzdüğüne göre..."

Alaycı konuşması ne kadar sinirimi bozsa da ona cevap vermeyecektim zaten niye geldiğini de merak etmiyordum.

"Senin konuşacağın yok bu benim de işime gelir. Seni yıllarca burada tutan kişi benim. Sadece bunu bilsen yeterli seninin için. Bir dahaki gelmemde cehennemi yaşayacaksın kara melek."

Sert çıkan ses tonu gerilmeme neden olmuştu. Hâla kapının orada dikilmeye devam ederken son kez küçümseyici bakışını atıp odayı terketmişti.

Açıkçası şaşırmıştım. Onu ilk defa burada görüyordum. Karnımdan gelen seslerle beraber simsiyah karanlık olan odanın bir köşesine konulan dünden kalan yemeğimi hatırladım.

Yataktan kalkıp çıplak olan ayaklarımın zeminle buluşmasına izin verdim. Yavaş adımlarla tepsime ilerleyip yere oturdum. Önümdeki yemek dünden kalmış olsa bile yemeye başladım.

Buranın bir diğer kuralı ise yemeği bitirene kadar yeni bir yemek vermiyorlardı.İster küflü olsun İster taze o yemeği bitirmek zorundaydın.

Yediğim son ekmek parçasını da ağzıma atıp yatağıma doğru ilerledim.

Bu yemeklerin içine özel olarak uyku ilacı atmayı ihmal etmiyorlardı. Bedenim bu ilaca alıştığından dolayı bana fazla etki etmiyordu. En fazla 3 saat uyuyabiliyordum.

Bütün her şeyi bir kenara bırakıp yataktaki baya yıpranmış olan battaniyemi Üstüme çekip kendimi ilacın etkisine bıraktım.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Uzun zaman sonra yeni bir kurguyla karşınıza çıkmak istedim umarım beğenirsiniz🥰 Çok sık bölüm atamayabilirim eğer çok istek olursa en kısa zamanda 2. Bölümü yazmaya başlayacağım iyi okumalar ve kendinize çok iyi bakın kara meleklerim...🤗