Cesarstwo Blasku

Rozdział 15

Przez całą noc nie zmrużyłam oka. Drżałam, trzymając nad nami cienistą powłokę, która sprawiała, że byliśmy niewidzialni. Roan próbował mnie rozśmieszać tak długo, aż sam opadł na oparcie fotela i zasnął. Przypatrywałam się jego spokojnej, pogrążonej we śnie twarzy i podnoszącej się i opadającej klatce piersiowej. Nie chrapał, w przeciwieństwie do Wena, który wydawał z siebie tak głośne dźwięki, że nasz automobil prawie podskakiwał.

Choć za oknem już dawno zapadła ciemność i czułam, że moja magia się odnawia, dzięki księżycowi lśniącemu na niebie, moje oczy zamykały się ze zmęczenia. Szczypałam się w ręce, żeby choć trochę się ożywić, ale nawet to na dłuższą metę nie pomagało. Moje powieki stawały się coraz cięższe, a głowa zsuwała się po oparciu...

– Li, gdzie jesteśmy? – Wen wyprężył się na siedzeniu, jak kot, prawie trącając łokciem Roana, który, choć nieświadomie, w porę uchylił się przed atakiem, odwracając głowę.

Przetarłam dłonią zmęczone oczy, by twarz przyjaciela nabrała ostrości.

– Nie mam pojęcia... Jak się czujesz?

– Dużo lepiej, a ty? Bez obrazy, ale wyglądasz tragicznie – ocenił, przypatrując mi się z zatroskaną miną.

Nie miałam siły mu odpyskować.

– Nie spałam całą noc...

– Panie kierowco, daleko jeszcze? – spytał Wen, wychylając się do przodu.

– Na moje oko z pięć godzin. Dzięki bóstwom pogoda nam sprzyja. – Usłyszałam pogodny ton szofera. – Udało nam się zachować szyk. Jeśli panicz się wychyli, zauważy przed sobą drugi wóz.

Wen faktycznie się wychylił i zaczął machać, najwyraźniej zapominając, że jest niewidzialny.

– Wytrzymasz pięć godzin? – zapytał, gdy wrócił na swoje miejsce. – Nie wytrzymasz, to jasne. Wyglądasz gorzej ode mnie.

– Dam radę.

– Mogę cię zastąpić, czuję się już dobrze. Odpocznij.

Miałam ochotę zarzucić mu ręce na szyję i krzyczeć z radości, ale powstrzymałam się. Wen zaledwie wczoraj został otruty, nie powinien się przemęczać. Wiedziałam, że zaoferuje swoją pomoc, jak zawsze, przecież to Wen. Ale tym razem nie mogłam jej przyjąć.

– Nie powinieneś się obciążać. Dam radę, naprawdę – odparłam, zaciskając pięści. – Bardziej mi pomożesz, jeśli będziesz mnie zagadywał, żebym nie myślała o zmęczeniu.

Wen zawahał się, ale po chwili pokiwał głową.

– Opowiadałem ci, jak kiedyś wykradłem rzadkiego, cętkowanego pytona, którego sprowadzono z Czerwonej Ziemi do zoo w Ven Lar?

* * *

Gdy wyrwałam się ze snu, zorientowałam się, że wciąż znajdujemy się w aucie. Za oknem dostrzegłam kamienne, ośnieżone szczyty i cienkie, jak łodygi kwiatów, drzewa, których gałęzie wiły się w każdą stronę. Porastały je małe, błękitne kwiaty, których kilka płatków przykleiło się do szyby.

Czułam, że zdrętwiała mi ręka, a gdy chciałam ją podnieść, uświadomiłam sobie, że jest unieruchomiona. Odwróciłam głowę i spojrzałam na pogrążonego we śnie Roana, którego głowa znajdowała się tuż obok mojej. Zerwałam się z miejsca i uderzyłam głową w sufit.